Κυκλοφόρησε ένα βιβλίο συλλεκτικής ιστορικής αξίας με αυθεντικές πληροφορίες ένδεκα μαρτύρων – βιωσάντων τα γεγονότα της ποντιακής γενοκτονίας και καταστροφής του Ελληνισμού από την τουρκική θηριωδία των αρχών του εικοστού αιώνα με τίτλο: «Όσοι δεν γέλασαν ποτέ» της κ. Θεοδώρας Ιωαννίδου – Καρακουσόγλου εκδ. «Γόρδιος» Αθήνα 2014 σ. 332.
Του Δημήτρη Μασούρη
Αφηγηματικό το βιβλίο παρέχει ζωντανές πληροφορίες για τους Έλληνες μάρτυρες του λησμονημένου Πόντου, αυτούς, που έχουν άμεση σχέση και συνάφεια με την ελληνική ιστορία, αυτουργοί όντες ή αυτήκοοι παθόντες ή ανήκοντες συγγενείς κλπ. στη χιλιοβασανισμένη γενεά των προσφύγων. Αυτών, που γεννήθηκαν εκεί και κυνηγημένοι βρήκαν τελικά τόπο να κουρνιάσουν ως στρουθία, διωκόμενοι από την ανθρώπινη αναλγησία του πολεμικού μένους βαρβάρων, που επαληθεύει περίτρανα το homo homini lupus. Αυτούς τους κατατρεγμένους, ξεριζωμένους από τη γη των πατέρων τους, τους περιέθαλψε τελικά η μητέρα πατρίδα, αλλά πώς; Αντί ποίων εξευτελισμών διαμονής, διαβίωσης και διατροφής σε περιοχές δύσκολες ακόμη και σήμερα παρά τις σημαντικές βελτιώσεις, που επέφερε ο χρόνος.
Αλλά ο βίος στην πατρίδα δεν υποσχέθηκε ποτέ ανέσεις. Κύλησε η ζωή, κύλησαν τα χρόνια πάντα πτωχικά και μίζερα. Όχι για όλους βέβαια. Πώς να ονομάσει κανείς τα χρόνια αυτά; Κακοδαιμονία ή βούληση ατομικού ενδιαφέροντος στην περιχαράκωση αθέμιτων συμφερόντων. Όμως φωνές κατά καιρούς ορθού προσανατολισμού, εξουδετέρωσης του «εγώ» εμπρός στο «εμείς» ακούστηκαν. Βέβαια άπρακτες ακούστηκαν και εκ των υστέρων αναγνωρίστηκαν σημαντικές, αφού πλέον είχαν διαβεί την Αχερουσία, επαληθεύοντας το λόγο της Κλυταιμήστρας στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή πως θα μπορούσαν οι τεθνεώτες βέβαια να μιλήσουν, εάν λάβαιναν φωνή. (= Φαίεν δ’αν οι θανόντες γ’ει φωνήν λάβοιεν), μεταφέροντας το στίχο στον πληθυντικό.
Ένα σπάνιο βιβλίο, που σε κρατάει σε εγρήγορση, να μάθεις και να αξιολογήσεις σωστά, τι έχασε ο Ελληνισμός. Πέρα από τις μαρτυρίες, που από μόνες τους τεκμηριώνουν, χωρίς να ανατρέχουμε και να κάνουμε συγκριτικές αναφορές με άλλα γεγονότα της μακραίωνης ιστορίας μας –δε χρειάζονται συγκρίσεις, τα γεγονότα κρίνονται αυτοτελώς– είναι και οι φωτογραφίες, που ταξινομούνται στο τέλος κάθε μαρτυρίας από τους αφηγητές. Αυτές είναι αψευδείς αποδείξεις.
Άνετο στην ανάγνωση, ενδιαφέρον από τις μαρτυρίες, τεκμηριωμένο με φωτογραφίες εποχής, ακούς το γογγυσμό ενός λαού που ξεριζώθηκε αναίτια και οδηγείσαι στην αλήθεια βλέποντας τα γεγενημένα εγκλήματα, που δεν μπορούν να πλαστογραφηθούν. Αυτά δεν μπορούν επ’ ουδενί να νοθευτούν και να παρουσιαστούν αθώα στην ανθρωπότητα, όσο και αν προσποιούνται πως το πιστεύουν οι διάφοροι ωνητοί ιστορικοί.
