Η συζήτηση που προκάλεσε η «ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ» σε πρόσφατο Δημοτικό Συμβούλιο για το ζήτημα των αντιπλημμυρικών έργων που εκτελούνται στην περιοχή πέριξ του 2ου Γυμνασίου και Λυκείου της πόλης αποκάλυψε ορισμένα κεντρικά χαρακτηριστικά για τον τρόπο που λειτουργεί η αυτοδιοίκηση εκτιμά με μακροσκελή ανακοίνωση που εξέδωσε η δημοτική παράταξη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η σχετική εισήγηση της δημοτικής Αρχής εγκρίθηκε ομόφωνα (με την «ΔΡΑΣΗ» και την «ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ» να ψηφίζουν «παρών») στην συνεδρίαση του Σώματος της 19ης Ιουνίου.
Η «ΔΡΑΣΗ» στην ανακοίνωση που υπογράφουν οι Γιάννης Τσούτσιας και Λάμπης Λαζάνης, και στην οποία παρουσιάζεται απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα της συζήτησης που προηγήθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο, μεταξύ άλλων, αναφέρει τα εξής:
1. Εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία οι διοικήσεις του Δήμου Βριλησσίων συζητούν ένα (αναγκαίο) έργο ύψους 8.122.000 ευρώ, (συν 265.000 ευρώ για μελέτες), χωρίς το Δημοτικό Συμβούλιο να γνωρίζει, έστω σε γενικές γραμμές, πώς διαρθρώνεται το κόστος του και σε τι ακριβώς αντιστοιχεί. Σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, η «στραγγιζόμενη» περιοχή είναι συνολικής έκτασης 581 στρεμμάτων και οριοθετείται από τις οδούς Αναπαύσεως, Πεντέλης, Ολύμπου και Ολυμπιονικών και το έργο αφορά ένα κλασσικό δίκτυο αποχέτευσης ομβρίων υδάτων, το οποίο συνδυάζεται με διατάξεις ανάσχεσης (κλειστές-στεγανές δεξαμενές και περατή στρώση διήθησης) για την μείωση της παροχής αιχμής που μεταφέρεται στα κατάντη με σκοπό την άμεση προστασία από της πλημμύρες.
Αλλά, μόλις προχθές, και αφού «ανοίξαμε» πάλι τη συζήτηση, πληροφορηθήκαμε από τον εκπρόσωπο της αναδόχου εταιρείας, ότι εάν το έργο γίνονταν όπως όλα τα υπόλοιπα έργα ομβρίων στα Βριλήσσια, δηλαδή χωρίς τις δεξαμενές ανάσχεσης, δεν θα κόστιζε 8εκ. ευρώ, αλλά 4 εκ ευρώ, δηλαδή τα μισά! Διότι ο συνδυασμός της κατασκευής αγωγών και δεξαμενών ανάσχεσης, (επιλογή για την οποία η ΔΡΑΣΗ είχε κρατήσει εξαρχής επιφυλάξεις), οδήγησε σε διπλασιασμό του κόστους του έργου. Μια πληροφορία, που αν ήθελε κάποιος να την αναζητήσει, θα μπορούσε να την αντλήσει από τα πρακτικά της Οικονομικής Επιτροπής Βριλησσίων του Ιουλίου του 2018, όμως ουδείς το ανέφερε, η ενημέρωση δεν διαχέεται από τις διοικήσεις, ούτε και αξιολογείται ως κάτι σημαντικό.
Αυτό είναι το πρώτο ζήτημα. Ότι ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τις προτάσεις των διοικήσεων, στο βαθμό που αποφασίζει, θα έπρεπε να γνωρίζει όλες τις παραμέτρους ενός έργου, ώστε να μην χρειαστεί να περάσουν δέκα χρόνια, για να μάθει ακροθιγώς και στο πλαίσιο μιας ερώτησης, αυτά που θα έπρεπε να γνωρίζει πριν ψηφίσει. Παρεμπιπτόντως, έγινε κάποια συζήτηση για το πού αλλού θα μπορούσαν ενδεχομένως να κατασκευαστούν, εφόσον είχε κριθεί ότι χρειάζονταν, οι δεξαμενές ανάσχεσης; (π.χ. θα μπορούσαν να γίνουν κάτω από το γήπεδο ποδοσφαίρου;).
2. «Λεφτά υπάρχουν»!. Δεν τα βάζει ο Δήμος, τα βάζει η Περιφέρεια και η Ευρωπαϊκή Ένωση». Οπότε γιατί όχι και δεξαμενές ανάσχεσης, αφού η Ε.Ε. πληρώνει εκατομμύρια για να φροντίζουμε… το ρέμα της Ραφήνας; Αυτό το επαναλαμβανόμενο αφελές, απολίτικο και παραπειστικό επιχείρημα, το οποίο μεταφράζεται σε «τι σε νοιάζει, άλλος πληρώνει», πρέπει να σταματήσει να ακούγεται στις αίθουσες των δημοτικών συμβουλίων. Άραγε, υπάρχει αντίληψη της θέσης της χώρας μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα; Των πολιτικών που μας έχουν επιβληθεί; Μας λένε για 4 εκατομμύρια. Αλλά σε αυτά δεν προσμετράται ούτε η ολοσχερής καταστροφή δύο οικοδομικών τετραγώνων, μιας παιδικής χαράς, ενός μικρού πάρκου και 80 δέντρων, μεταξύ των οποίων κάποιων αιωνόβιων πεύκων, (κατά δήλωση του δημάρχου), ούτε η όχληση των σχολείων για διάστημα που αντιστοιχεί σε τρείς σχολικές τάξεις, ούτε επίσης, το άγνωστο κόστος συντήρησης των υπόγειων δεξαμενών!
3. Το βασικό επιχείρημα υπέρ της κατασκευής δεξαμενών ανάσχεσης, είναι η «οικολογική υποχρέωση» του Δήμου, ο οποίος βρίσκεται στο άνω μέρος της γεωλογικής «λεκάνης απορροής», να προστατέψει τις «κατάντη» των Βριλησσίων περιοχές και τον τελικό αποδέκτη, που είναι το ρέμα Ραφήνας. Σε ό,τι αφορά το ρέμα Ραφήνας, θα αρκούσε να ανατρέξει κανείς σε αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται να το προστατέψουν. Αλλά σε ό,τι αφορά τα Βριλήσσια, η εικόνα είναι λιγότερο απλοϊκή: Τα Βριλήσσια δεν έχουν περιοχές μόνο «κατάντη» τους, αλλά και περιοχές «ανάντη» τους! Οι οποίες μάλιστα πολεοδομούνται! Από τις ίδιες διοικήσεις που κατασκευάζουν δεξαμενές ανάσχεσης για να προστατευτούν από τις βροχές!
Λίγα μόλις μέτρα πάνω από τις υπό κατασκευή δεξαμενές των Βριλησσίων, μπαίνει στο σχέδιο πόλεως του Δήμου Χαλανδρίου η ζώνη πέριξ του νεκροταφείου. Η υπάρχουσα ζώνη «αστικού πρασίνου» πλάτους 250μ. περιορίζεται στα 50μ., πράγμα που σημαίνει λιγότερο χώμα να απορροφά και περισσότερες διώροφες κατοικίες με υπόγειο γκαράζ και δώμα. Ομοίως και στον Δήμο Βριλησσίων. Λίγο βορειότερα, έχει ενταχθεί στο σχέδιο η εκτός σχεδίου περιοχής Κρασσά, 130 στρεμμάτων, (πάλι με μόνη εξαίρεση την ΔΡΑΣΗ), επομένως συνεχίζεται η «αδιαβροχοποίηση» εκτάσεων στα ανάντη των Βριλησσίων, οπότε, ναι, αν συνεχίσουμε έτσι, το μέλλον είναι οι δεξαμενές ανάσχεσης!
4. Οι αβίωτες πόλεις. Καλή η «τρομοκρατία» των τεχνοκρατών, ότι 4 εκατομμύρια ευρώ δεν είναι τίποτα, και ότι αντιστοιχούν απλώς στο (αναπόφευκτο τα επόμενα 50 χρόνια), κόστος διακοσίων πλημμυρισμένων αυτοκινήτων, (παρόλο που αυτή η πρόβλεψη δεν προκύπτει από τα δεδομένα της περιοχής), ωστόσο το θέμα δεν είναι τεχνοκρατικό. Είναι πολιτικό, πάντα τέτοιο ήταν, είναι το ποιος αποφασίζει, ποιος ενημερώνεται, υπό ποιους όρους, με ποιες διαδικασίες, κατά πόσο λαμβάνουν γνώση των σχεδίων οι δημότες, (οι οποίοι μόνο εκ των υστέρων αντιλαμβάνονται τα αποφασισθέντα), πώς διαχειρίζεσαι τους δημοτικούς πόρους. Αυτό σημαίνει αυτοδιοίκηση, την ώρα που -γενικότερα- το Κράτος αποποιείται τον κοινωνικό του χαρακτήρα (πρόνοια, υγεία, παιδεία), αποποιείται και τον σχεδιασμό, την έρευνα, τον πειραματισμό κτλ. και τα αφήνει όλα στις επιχειρήσεις, στα χρηματοδοτούμενα κεφάλαια, σε αυτό που χαρακτηρίσαμε ως οικονομική «μόδα». Πρέπει να ανοίξει η συζήτηση περί των μη λειτουργικών πόλεων, εκεί οδηγούμαστε, οι οποίες αφού καταστρέψουν το περιβάλλον και τους κατοίκους του, μετά θα αναζητούν μια νέα εξεζητημένη τεχνική λύση για να «απορροφήσουν» την καταστροφή και να συνεχίσουν να υπηρετούν το ίδιο αβίωτο σύστημα.
Γι’ αυτό ρωτάμε και πάλι: Τέσσερα αιωνόβια πεύκα που θα κοπούν και δεν θα ξαναγίνουν ποτέ, σε πόσα ευρώ αποτιμώνται;»
