To Cine – Δράση συνεχίζει τις προβολές του την Πέμπτη 30 Μαρτίου στις 20.15 στο ΤΥΠΕΤ με το ντοκιμαντέρ «Λαβύρινθος» του Δημήτρη Αθανίτη. Ένας ποιητικός και κομψός περίπατος στον λαβύρινθο των στοών στην καρδιά της Αθήνας όπου συνυπάρχει η ιστορία της πόλης με τις υποβλητικές ιστορίες των καταστημάτων και στον οποίο ο σκηνοθέτης συνθέτει μια ωδή στην σαγήνη της πόλης και των ανθρώπων της. Η κίνηση της κάμερας καθώς βυθίζεται στον λαβύρινθο των στοών δίνει μια μυστικιστική χροιά στην ταινία, που μοιάζει με βουτιά στο ασυνείδητο.
Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με το σκηνοθέτη για την ταινία και τους ανθρώπους της.
Ελλάδα, Ντοκιμαντέρ, 2019. Διάρκεια: 75’. Σενάριο-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης. Αφηγητής: Κώστας Καζανάς. Φωτογραφία: Γιάννης Φώτου. Μοντάζ: Σταμάτης Μαγουλάς. Βοηθός σκηνοθέτη: Τούλα Ακρίβου. Ηχοληψία: Μιχάλης Σαριμανώλης. Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Μπιλικάς.
«Θέλησα να διατηρήσω το φως και την εικόνα των στοών»
Παραθέτουμε απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε ο Δημήτρης Αθανίτης στο Greek News Agenda, και στην Φλωρεντία Κιορτσή (Μάρτιος 2021) στην οποία αναφέρθηκε στην αγάπη του για τις στοές και την αποφασιστικότητά του να κρατήσει το φως πάνω τους.
Τι σας οδήγησε σε αυτό το ντοκιμαντέρ;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην καρδιά της πόλης. Έχω μια ισχυρή σχέση με όλα αυτά τα μέρη στην ταινία, με όλες αυτές τις στοές. Έχω περάσει χιλιάδες φορές. Τώρα, βλέποντάς τες να ξεθωριάζουν, θέλησα να διατηρήσω το φως τους, την εικόνα τους καθώς είναι ακόμα ζωντανές…
Υπάρχει μια ανθρωπιστική προσέγγιση στο «Λαβύρινθο» που φέρνει στο φως την ιστορία της πόλης και τις προσωπικές ιστορίες των καταστημάτων με κομψό τρόπο. Θέλετε να μας πείτε περισσότερα;
Ήξερα τις στοές αλλά όχι τους ανθρώπους που εργάζονταν εκεί. Και η γνωριμία μαζί τους ήταν ένα είδος ανακάλυψης. Οι προσωπικές τους ιστορίες είναι οι ιστορίες του τόπου, αλλά και ιστορίες της πόλης, και ακόμη περισσότερο, ιστορίες μιας χώρας, καθώς πολλοί από αυτούς είναι εκεί για δεύτερη ή τρίτη γενιά. Είναι σημαντικό ότι αυτοί οι άνθρωποι κάνουν πράγματα οι ίδιοι, είναι τεχνίτες, ακόμη και καλλιτέχνες, και είναι αφοσιωμένοι στο έργο τους, που είναι η ζωή τους. Έτσι, αν και μιλούν για τη δουλειά τους, ταυτόχρονα περιγράφουν την εικόνα και τον χάρτη του κέντρου της πόλης και την ιστορία της, για σχεδόν τον τελευταίο αιώνα.
Γιατί επιλέξατε ένα περιπλανώμενο αφηγητή στην ταινία;
Ο Λαβύρινθος είναι μια υβριδική ταινία. Είναι ένα μείγμα ντοκιμαντέρ και προσωπικής ματιάς πάνω στις στοές. Έτσι, ο αφηγητής δίνει την προσωπική πλευρά της ταινίας. Είμαι ο περιπλανώμενος και ήθελα να βάλω δίπλα στις ιστορίες των ανθρώπων, την προσωπική μου άποψη.
Η αρχιτεκτονική, η αγάπη σας για το αστικό κέντρο και ο μυστικισμός συνυπάρχουν σε μια πολύ αθηναϊκή ταινία. Πώς συνεργαστήκατε με τον διευθυντή φωτογραφίας σας για να συνδυάσετε αυτά τα στοιχεία;
Η Αθήνα είναι ο αόρατος πρωταγωνιστής στις περισσότερες ταινίες μου. Όπως είπα, έχω μια ισχυρή, βιωματική σχέση μαζί της. Κάθε στοά φέρει αναμνήσεις, ιστορίες και εικόνες. Αποφάσισα να γυρίσω την ταινία σε μαύρο και άσπρο, ώστε να μπορέσω να προχωρήσω πίσω από τον ρεαλισμό, αγγίζοντας την εσωτερική αίσθηση των ανθρώπων και των τόπων…
Ο «Λαβύρινθος» είναι μια ωδή στους εργαζόμενους στις στοές και την αξιοπρέπεια της εργασίας. Τι σε προσέλκυσε στους ανθρώπους στις στοές;
Οι πρωταγωνιστές στις ταινίες μου είναι συνήθως εξαιρετικά πρόσωπα, γυναίκες και άνδρες. Οι άνθρωποι στον «Λαβύρινθο» είναι επίσης εξαιρετικοί καθώς συνδυάζουν μια προσωπική ηθική και μια καθαρή και υγιή πίστη στο έργο τους, ενώ ταυτόχρονα παραμένουν εκπληκτικά ταπεινοί.
Θα θέλατε να πείτε μερικά πράγματα σχετικά με την αναφορά στο φως στην ταινία;
Πάντα εντυπωσιαζόμουν από το μόνιμο τεχνητό φως στις στοές. Δίνει την αίσθηση ενός άλλου κόσμου, ένα μαγικό μέρος στην καρδιά της πραγματικότητας. Και αυτοί οι άνθρωποι έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους κάτω από αυτό το φως. Ταυτόχρονα, υπάρχει μια αναφορά στο «Καμιά Συμπάθεια Για Τον Διάβολο», την ταινία μου για τον Ορφέα και την Ευρυδίκη σε μια δυστοπική Αθήνα. Η ταινία ξεκινά με την ίδια φωνή: «Φώτα, ατελείωτα φώτα…»
Ποιες ήταν οι προκλήσεις στη δημιουργία αυτής της ταινίας και ποια είναι τα σχέδιά σας;
Ποτέ δεν σκέφτηκα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ. Αλλά όπως είπα, αυτή είναι μια υβριδική ταινία που έφτιαξα με σχεδόν ενστικτώδη τρόπο, ακολουθώντας τις αναμνήσεις μου και ακούγοντας ανθρώπους που γνώρισα για πρώτη φορά. Ταυτόχρονα, μέσα στις στοές, είχα μια απροσδόκητη συνάντηση με τον ίδιο τον κινηματογράφο. Όλα αυτά έδωσαν μια μαγική χροιά στην ταινία, οπότε νομίζω ότι έχω προχωρήσει περισσότερο από τις αρχικές σκέψεις μου.
Ειδήσεις από τα Βριλήσσια στο amarysia.gr
