Είναι η περίοδος που οι κόποι των παιδιών σε κάθε είδους δραστηριότητες και εργαστήρια παίρνουν σάρκα και οστά. Αυτό συμβαίνει και με τα παιδικά θεατρικά εργαστήρια της θεατρολόγου Λίλιαν Καραμητσοπούλου στα Βριλήσσια όπου υπό την αιγίδα του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Δημοτικού Σχολείου και του ΕΕΦΑΣ Ανω Βριλησσίων «Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος», τα παιδιά ανεβάζουν τις δικές τους παραστάσεις. Ηδη το προηγούμενο σαββατοκύριακο τα τμήματα Γυμνασίου και Λυκείου παρουσίασαν στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Βριλησσίων το έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα «Τα μάγια της πεταλούδας», ενώ την Παρασκευή 13 και το Σάββατο 14 Μαίου (18.30), πάλι στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Βριλησσίων, ακολουθούν τα παιδιά του Δημοτικού με την παράσταση «Ο κλέφτης των αστεριών».
Η κυρία Λίλιαν Καραμητσοπούλου μίλησε στην «Αμαρυσία» για τα θεατρικά παιδικά εργαστήρια τονίζοντας ότι «στόχος μας είναι να μάθουν τα παιδιά να χρησιμοποιούν το σώμα, το πρόσωπο και το λόγο για να μπορούν να εκφράζονται στη ζωή».
«Στα εργαστήριά μας υπάρχει το τμήμα νηπίων και προνηπίων που είναι τα παιδιά 4-5 ετών. Σε αυτά κάνω αφηγηματικά παραμύθια και ακολουθεί μια διαδικασία δραματοποίησης πάνω σε αυτά τα παραμύθια. Αυτό το τμήμα έχει περίπου 40 παιδιά από όλα τα σχολεία των Βριλησσίων αλλά και από άλλες γειτονικές περιοχές. Επίσης έχουμε δύο τμήματα για παιδιά του Δημοτικού και αυτά τα χωρίζουμε σε ένα τμήμα για παιδιά Α’ έως Γ’ τάξης Δημοτικού και σε ένα για παιδιά Δ’ έως ΣΤ’ Δημοτικού με περίπου 60 συνολικά μαθητές. Τέλος υπάρχει και το εργαστήριο για παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου με ακόμη 40 περίπου παιδιά. Είναι χωρισμένα σε δύο γκρουπ και είναι τα παιδιά που ανέβασαν την παράσταση «Τα μάγια της πεταλούδας» το περασμένο Σαββατοκύριακο. Η ανταπόκριση ήταν θετική και έμεινα ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα όπως κι εκείνα.
Τα εργαστήρια είναι κυρίως εκπαιδευτικά και έχουν να κάνουν με την παιδαγωγική του θεάτρου. Δεν είναι αυτοσκοπός η παράσταση. Στόχος μας είναι η έκφραση, να μάθουν τα παιδιά για τη συνέχεια της ζωής τους πώς πρέπει να εκφράζονται και να στέκονται. Η παράσταση έρχεται να συμπληρώσει όλο αυτό και για αυτήν δουλεύουμε γύρω στους τρεις μήνες. Τους υπόλοιπους έξι μήνες κάνουμε ασκήσεις αυτοσχεδιασμού, δραματοποίησης και έκφρασης. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά του Δημοτικού και μάλιστα εκεί είναι μικρότερο το χρονικό διάστημα προετοιμασίας της παράστασης.
Στα εργαστήρια τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από αυτοσχεδιασμούς και δραματοποιήσεις και μέσα από θεατρικές τεχνικές να εκφράζονται με το πρόσωπο, το σώμα και το λόγο. Τους δίνουμε τη δυνατότητα της αυτοέκφρασης ώστε αυτό που έχουν μέσα τους να μπορέσουν να το βγάλουν προς τα έξω. Στόχος μας είναι να μάθουν τα παιδιά να χρησιμοποιούν το σώμα, το πρόσωπο και το λόγο για να μπορούν να εκφράζονται στη ζωή.
Αυτό που εγώ βλέπω μέσα από αυτή τη διαδικασία είναι ότι τα παιδιά ωριμάζουν την έκφραση, το λόγο και τη σκέψη τους. Για μένα έχει πολύ μεγάλη αξία όταν έρχονται παιδιά που είναι μαζεμένα και εσωστρεφή, που φοβούνται να μιλήσουν, να τα βλέπεις με την πάροδο του χρόνου να ανοίγονται. Να εκφράζουν αυτό που αισθάνονται πιο δυνατά και πιο ξεκάθαρα. Έχω παιδιά που έχουν ξεκινήσει από το νήπιο και τώρα δουλεύουν και σε αυτά τα παιδιά έχω δει πολύ μεγάλη εξέλιξη όσον αφορά στην αυτοεκτίμησή τους και στον τρόπο που αντιδρούν στα γεγονότα. Έχουν άλλη ωριμότητα.
Tα περισσότερα παιδιά έχουν πάρει μόνα τους την πρωτοβουλία να έρθουν στα εργαστήρια. Όμως υπάρχουν και γονείς που βλέποντας τα παιδιά τους να είναι κλειστά και απομονωμένα, χρησιμοποιούν τα εργαστήρια για να τα βάλουν σε μια διαδικασία να συνεργάζονται και να τα βοηθήσουν εκφραστικά. Τα εργαστήρια βοηθάνε κι εκείνα τα παιδιά που έχουν προβλήματα στο λόγο.
Από την άλλη πλευρά, τα παιδιά του Δημοτικού το εισπράττουν το εργαστήριο σαν παιχνίδι. Η θεατρική έκφραση για αυτά τα παιδιά γίνεται μέσα από το παιχνίδι, με διασκεδαστικά κείμενα. Ο τρόπος προσέγγισης γίνεται βήμα βήμα. Τους δίνω βέβαια τη δυνατότητα να κάνουν αυτοσχεδιασμό. Εχει μεγάλη σημασία η δική τους δημιουργικότητα κι εγώ παίρνω στοιχεία από αυτή και τα εντάσσω στην παράσταση για να αναδειχθεί η δική τους δουλειά.
Με τα παιδιά του Δημοτικού θα ανεβάσουμε αυτό το Σαββατοκύριακο τον «Κλέφτη των αστεριών» της Ζωής Βαλάση. Είναι ένα κείμενο για παιδιά που μιλάει για την ομορφιά της ζωής και το πόσο άσχημο είναι όταν προσπαθούμε να την οικειοποιηθούμε με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να την απολαύσουμε όλοι μαζί.
Το έργο του Λόρκα το επέλεξα γιατί ήθελα να δουλέψουμε με τα παιδιά πάνω στον ποιητικό λόγο. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς ασκηθήκαμε σε πολλά ποιητικά κείμενα και μονολόγους, στην εσωτερική έκφραση και πώς την εξωτερικεύουμε. Επιλέξαμε Λόρκα γιατί έγραψε πολλούς μονολόγους. Το συγκεκριμένο κείμενο είναι πρώιμο και απλό. Μιλάει για τον απόλυτο έρωτα, θέμα που τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου γνωρίζουν και πολλές φορές όταν ερωτεύονται νομίζουν ότι ζουν τον απόλυτο έρωτα. Το κείμενο μιλάει για τη διάψευση του έρωτα, κάτι που είναι σκληρό αλλά το συζητήσαμε με τα παιδιά και κατέληξαν ότι δεν ήθελαν να αλλάξουν το τέλος. Τα παιδιά σήμερα ζουν πολύ ενταγμένα στην πραγματικότητα. Ο ιδεαλισμός που είχαν οι παλαιότεροι δεν υπάρχει πια. Τα παιδιά σήμερα πατάνε πιο σταθερά στα πόδια τους. Είναι λυπηρό ίσως αλλά είναι πραγματικότητα. Και τα παιδιά των εργαστηρίων μας ήθελαν να κρατήσουν από το κείμενο του Λόρκα το γεγονός ότι δεν υπάρχει ιδανικός έρωτας. Θα έλεγα ότι τα σημερινά παιδιά χάνουν την αθωότητα που είχαν οι προηγούμενες γενιές, κάτι που θεωρώ λάθος γιατί πιστεύω ότι όσο περισσότερο επιμηκύνεις την αθωότητα τόσο πιο όμορφη γίνεται η ζωή σου. Όταν τη χάνεις σε τόσο τρυφερή ηλικία, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η ζωή στη συνέχεια.
Στα Βριλήσσια περισσότεροι από τους μισούς που δραστηριοποιούνται στον πολιτισμό, ασχολούνται με το θέατρο. Είχαμε πριν δυο-τρία χρόνια κάποια στοιχεία στα χέρια μας από τις εγγραφές στα τμήματα του δήμου και από αυτά προέκυπτε το συγκεκριμένο συμπέρασμα. Γενικότερα οι Βριλησσιώτες είναι πολύ ευαισθητοποιημένοι στα θέματα του πολιτισμού και το δείχνουν με κάθε ευκαιρία. Λόγω της οικονομικής κρίσης βέβαια η κατάσταση έχει αλλάξει σε σχέση με παλαιότερα αλλά δεν έχει μειωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου. Κι ας έχουν μείνει τα δίδακτρα στα ίδια επίπεδα όπως άλλες χρονιές. Όταν κάποιος αισθάνεται ότι αυτό που γίνεται, του προσφέρει και βλέπει το δικό μας ενδιαφέρον απέναντι στα παιδιά, το επικροτεί».
