Η άνοιξη στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Βριλησσίων είναι εδώ και 8 χρόνια διαφορετική. Οι μαθητές του έχουν από το Φεβρουάριο ως τα τέλη Μαΐου την ευκαιρία να «βουτήξουν» στην ποίηση, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική, τη μουσική, τον κινηματογράφο και τη φωτογραφία, έχοντας στο πλάι τους καταξιωμένους Έλληνες δημιουργούς.
Ο διευθυντής του σχολείου κ. Θεόφιλος Τζώρτζης, μαζί με τους συναδέλφους του και τους γονείς, έχουν εδραιώσει ένα πρόγραμμα τέχνης και πολιτισμού που δίνει την ευκαιρία στα παιδιά να κάνουν κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό στο σχολείο. «Πιστεύω ότι έχουμε πιο χαρούμενα παιδιά και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Τους δίνουμε “προίκα” που κάποια στιγμή στη ζωή τους θα ανατρέξουν να αναζητήσουν», λέει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ ο κ. Τζώρζης, εξηγώντας μας τη φιλοσοφία και τους στόχους των δράσεων του σχολείου: «Όλα ξεκίνησαν πριν από οκτώ χρόνια. Θεώρησα ότι μέσα από τον πολιτισμό και την τέχνη είναι μια καλή ευκαιρία να δέσει κανείς το εκπαιδευτικό προσωπικό σε ένα κοινό όραμα και στόχο, αλλά και να δώσει έναν άλλο προσανατολισμό στα παιδιά. Ξεκινήσαμε δειλά, με φοβερή πολεμική εσωτερικά και εξωτερικά, γιατί αυτή η λογική έχει κινητικότητα, έχει μια επιβάρυνση, σε βγάζει από τη συνηθισμένη ρότα και κάθε αλλαγή είτε θετική είτε αρνητική, θέλει ένα πεδίο ανοικτό και χρόνο προσαρμοστικότητας. Ήταν δύσκολο τις δύο πρώτες χρονιές να πείσουμε ότι αυτό που γίνεται έχει έναν άλλο στόχο. Ότι δεν πρόκειται για επικοινωνιακό τρικ».
Και ο διευθυντής του 2ου Δημοτικού καταλήγει: «Προσπαθήσαμε να κινηθούμε σε τρεις άξονες: Στη διαπίστωση του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα ότι η έλλειψη αισθητικής είναι ένα είδος καταδίκης του ελληνισμού. Στη βασική αρχή του Οδυσσέα Ελύτη ότι η ποίηση δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάξει τις συνειδήσεις των ανθρώπων επηρεάζοντας έμμεσα την αλλαγή του κόσμου, και σε αυτό που έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις κατά κόρον: Ότι πρέπει να ασκήσουμε τη συνείδησή μας να ελίσσεται μέσα στο αληθινό. Εκεί στηρίχθηκε αυτό το όραμα, να εστιάσουμε στοχευμένα στην Τέχνη και τον Πολιτισμό. Πιστεύω ότι το γνωστικό κομμάτι χτίζεται ακόμη καλύτερα όταν διευρύνεται ο ορίζοντας του εξελισσόμενου πολίτη, που είναι το παιδί».
