Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Την ώρα που η κεντρική πολιτική σκηνή ζει και αναπνέει σε ρυθμούς Novartis και η εξωτερική πολιτική βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος με το Σκοπιανό και τις τουρκικές προκλήσεις, η κοινωνική πολιτική «αναστενάζει» στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, στα υπουργεία, τα γραφεία της ΚΕΔΕ και τους δρόμους, με επίκεντρο τις νομοθετικές διατάξεις του υπουργείου Παιδείας για ένταξη των τετράχρονων παιδιών στην υποχρεωτική εκπαίδευση.
Πρόκειται, ασφαλώς, για μια πολύ μεγάλη αλλαγή, η οποία, εφόσον εφαρμοστεί, θα επιφέρει σημαντικές διαφοροποιήσεις στην καθημερινότητα και τον προγραμματισμό των οικογενειών, ειδικά εκείνων που έχουν γονείς εργαζόμενους. Το ωράριο των κλασικών νηπιαγωγείων (γιατί υπάρχουν και τα ολοήμερα) δεν διευκολύνει καθόλου την κατάσταση, αφού το «σχόλασμα» γίνεται αρκετά νωρίτερα από εκείνο των Παιδικών Σταθμών, ενώ παραμένουν κλειστά 3 μήνες τον χρόνο, όταν οι Παιδικοί Σταθμοί σταματούν μόνο τον Αύγουστο (και ενδεχομένως τέλη Ιουλίου).
Η ΚΕΔΕ, η ΠΟΕ-ΟΤΑ και οι εργαζόμενοι στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς θέτουν σειρά προβληματισμών και ανησυχιών, που περιλαμβάνουν από ενδεχόμενο κλείσιμο δομών και απώλεια θέσεων εργασίας, μέχρι το θέμα της σίτισης και της εκπαιδευτικής επίβλεψης των παιδιών. Το υπουργείο Παιδείας, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο σχετικό ρεπορτάζ της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ, τους καθησυχάζει ως προς τη λειτουργία των δομών και τις θέσεις εργασίας, με επαρκή τρόπο: Παραθέτοντας στοιχεία και αριθμούς, θεωρεί ότι ο αριθμός των παιδιών από 1 ως 4 χρόνων είναι τόσος, ώστε θα χρειαστούν κι άλλες δομές και εργαζόμενοι, τους οποίους, μάλιστα, όπως αναφέρει, φροντίζει να τους «αναβαθμίσει» την εκπαίδευση σε επίπεδο ΑΕΙ.
Ως εδώ καλά. Το μεγάλο ζήτημα, κι ας μας επιτραπεί να ανησυχούμε, είναι αν για όλη αυτή την μεταφορά παιδιών στα δημόσια Νηπιαγωγεία υπάρχει επαρκές προσωπικό και οι κατάλληλες υποδομές για να τα υποδεχθούν υπό κανονικές και ασφαλείς συνθήκες. Πώς θα γίνει η κατανομή τους υπό τις νέες συνθήκες στις εκπαιδευτικές μονάδες κάθε περιοχής; Πόσα τμήματα και με ποιο αριθμό παιδιών το καθένα; Εξασφαλίζεται, υπό τις παρούσες συνθήκες, η ασφάλειά τους και οι συνθήκες υγιεινής τους; Εδώ είναι «κοινό μυστικό» ότι οι γονείς αγοράζουν «πρώτες ύλες» από την τσέπη τους σε πολλές περιπτώσεις για την ενίσχυση των μονάδων…
Όλα αυτά είναι ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν και προβλήματα που θα πρέπει να λυθούν εγκαίρως. Αλλιώς, άλλη μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα αποδειχθεί ανεφάρμοστη στην πράξη, μέχρι να την αλλάξει η επόμενη κυβέρνηση, ή ο επόμενος υπουργός ως είθισται, στο υπουργείο Παιδείας.