Γράφει ο Χρίστος Αλεξόπουλος
Οικονομολόγος Harvard
Συγγραφέας μεταξύ άλλων του βιβλίου
GOOD BY GREECE – HELLO HELLAS: Παρακμή και Αναγέννηση του Ελληνισμού (1821-2021)
Εκδόσεις Παπαζήση
Είναι γεγονός ότι η αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα το 1974 επιτεύχθηκε, δυστυχώς, με την τραγωδία της Κύπρου, δηλαδή την παράνομη εισβολή και αιματηρή κατοχή του βορείου τμήματος της ελληνικής Μεγαλονήσου από την επιθετική και επεκτατική Τουρκία. Τη μεγαλύτερη συμφορά του Ελληνισμού μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.
Την ημέρα που οι πολιτικοί μας χαίρονται και δεξιώνονται για την 47η επέτειο της δημοκρατίας, οι Τούρκοι θριαμβολογούν για την κατάκτηση και διχοτόμηση της γεωπολιτικά πολύτιμης Κύπρου.
Διερωτώμαι αν αυτή η δυσάρεστη συγκυρία για τον Ελληνισμό αποτελεί ευκαιρία για γιορτή ή θρήνο εκ μέρους του πολιτικού συστήματος. Παρά το διεθνές σύνθημα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ξεχνάμε οι ίδιοι τη θυσία των Ελλήνων και Κυπρίων αδελφών μας. Ενθυμούμενοι μόνον μικρόψυχα τη δική μας ελευθερία, δίνοντας το δικαίωμα στον Τούρκο εχθρό να ισχυριστεί ότι αυτός, μεταξύ άλλων, μας …ελευθέρωσε.
Αναμφίβολα η δικτατορία δεν κατέρρευσε το 1974 από τον αντιστασιακό αγώνα των πολιτικών μας, οι οποίοι δεν έκαναν τίποτα στη συνέχεια για την ανάκτηση των κατεχομένων και τη θωράκιση της Κύπρου από τη σταδιακή τουρκόποίησή της.
Ο Ελληνισμός είναι οικουμενικός και ενιαίος. Ελλάδα και Κύπρος συνιστούν δύο κράτη του ιδίου έθνους, επειδή η αποικιοκρατική και φιλότουρκη Αγγλία απέτρεψε δια της πολιτικής «διαίρει και βασίλευε» την ΕΝΩΣΗ κατά το προηγούμενο της Κρήτης.
Δεν είμαι Κύπριος αλλά ελλαδίτης με ιστορική συνείδηση της προσφοράς της ελληνικής διασποράς και των πολιτιστικών συνόρων του μείζονος Ελληνισμού. Συμμερίζομαι την πικρία των Κυπρίων γι’ αυτήν την εορτή, όταν η Ελλάδα και συγκεκριμένα η χούντα ήταν αρκετά υπεύθυνη για τη συμφορά τους. Και μόνον από ένοχη ενσυναίσθηση, θάπρεπε να θρηνούμε ή έστω να σιωπούμε, αντί να γιορτάζουμε. Ιδίως μετά τον νέο τουρκικό ΑΤΤΙΛΑ εναντίον της περίφημης ελληνικής πόλης Αμμοχώστου, και εν μέσω της οικονομικής κρίσης και πανδημίας το 2021 που ακόμα ταλαιπωρούν τον λαό.
Εκτός και αν οι ελληνικές πολιτικές ελίτ λογαριάζουν πλέον αδιάφορα την Κύπρο ως ξένο κράτος-βαρίδι και τους κατοίκους της απλώς προβληματικούς ελληνόφωνους. Καιρός να αναστοχαστούμε κριτικά τις εθνικές, νομικές και ηθικές ευθύνες μας και να συμπεριφερθούμε υπεύθυνα και μεγαλόψυχα ως Έλληνες, παρά ως μικρόψυχοι και ιδιοτελείς ελλαδίτες μιας μικρής και ανέντιμης αθηνοκεντρικής Ελλάδας. Το επιβάλλει άλλωστε η ασφάλεια της χώρας μας, διότι αν πέσει η Κύπρος θ’ ακολουθήσει μάλλον το Καστελλόριζο, η Θράκη και το Αιγαίο.
Η εκδήλωση συνιστά ντροπή και όχι γιορτή, γιατί ο Ελληνισμός το 1974 υπέστη μια ατιμωτική ήττα άνευ πολέμου, η οποία διευρύνεται με την περαιτέρω συρρίκνωσή του το 2021, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, ένεκα της φοβικής κατευναστικής πολιτικής των ηγετών του έναντι της αναθεωρητικής νεο-οθωμανικής Τουρκίας, αλλά και της αντεθνικής εξάρτησής της από εταίρους στην ΕΕ και συμμάχους στο ΝΑΤΟ, όπως η Γερμανία και η Αμερική.
Επιτρέπεται να υποχωρούμε και να ψηφίζουμε στα Ευρωπαικά Συμβούλια υπέρ της θετικής ατζέντας και των συναφών χρηματοδοτήσεων της Τουρκίας και να μην επιμένουμε στις κυρώσεις, όταν διακυβεύεται η υπόστασή μας;
Ως Έλληνας πολίτης με το δημοκρατικό καθήκον ελέγχου της εξουσίας, η οποία απομακρύνεται από την κοινωνία και τις συνταγματικές υποχρεώσεις της, προτείνω την κατάργηση αυτής της παράλογης εορτής και τη διακήρυξη εναλλακτικά ημέρας πένθους για την τραγωδία της Κύπρου. Τα δε έξοδα της προεδρικής δεξίωσης να διατεθούν στο Πολεμικό Ναυτικό για την υπεράσπιση της χώρας.
Δεν δικαιολογείται κανένας πανηγυρισμός, παρά την ωραιοποίηση των εξελίξεων από τα ΜΜΕ, όταν ακρωτηριάζεται ο Ελληνισμός και δεινοπαθεί ο λαός. Το συνολικό μακροχρόνιο γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό κακό επισκιάζει το μερικό και εφήμερο οικονομικο-πολιτικό καλό.
Διαφορετικά, θα αφελληνίσουμε τους Κυπρίους και η ελληνική Κύπρος θα συμπεριληφθεί στον συνεχώς διευρυνόμενο κατάλογο των κάποτε αλύτρωτων, εν συνεχεία αλησμόνητων και νυν χαμένων πατρίδων, κατά το ιστορικό προηγούμενο της Σμύρνης, Κωσταντινούπολης, Τραπεζούντας, Ίμβρου, Τενέδου, αλλά και το μελλοντικό ενδεχόμενο του Καστελλόριζου, της Θράκης και του Αιγαίου. Ενώ οι πολιτικοί μας θα δεξιώνονται εκμαυλιστικά γύρω από το μνήμα της Κύπρου με την απαράδεκτη δικαιολογία ότι η «Μεγαλόνησος κείται μακράν».
Πίσω από κάθε καταστροφή του Ελληνισμού βρίσκεται παραδόξως η πολιτική ηγεσία με τα λάθη, τις παραλείψεις, την εξάρτηση και την εξουσιολαγνεία της. Απώτερος στόχος της παραβατικής Τουρκίας, η οποία δεν αναγνωρίζει την Κύπρο ως ελεύθερο, κυρίαρχο, ενιαίο και ανεξάρτητο κράτος, είναι η πλήρης τουρκοποίηση και προσάρτησή της δια της ενδιάμεσης κρατικής ή συνομοσπονδιακής διχοτόμησής της. Το Κυπριακό Πρόβλημα είναι προϊόν της παράνομης εισβολής, κατοχής και εποίκισης της Τουρκίας. Όχι εσωτερικό μεταξύ ελληνο-και τουρκο-κυπρίων.Κακώς η Ελλάδα και η Κύπρος επιζητούν τη δικοινοτική ομοσπονδιακή λύση, την προτέρα δηλαδή τουρκική πρόταση, η οποία δεν διαφέρει από τη νέα των δύο κρατών και αναπόφευκτα θα καταλήξει σ’ αυτήν.
Επείγει η υιοθέτηση σκληρής, αποφασιστικής, αποτρεπτικής στρατηγικής με στρατιωτικά και διπλωματικά μέσα για την αναβάθμιση της ισχύος μας. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται την υφιστάμενη ανισορροπία υπέρ της και δημιουργεί τετελεσμένα εις βάρος μας. Ιδίως εναντίον της άοπλης Κύπρου. Ως ταραξίας και μεγαλομανής πειρατής, δεν πρόκειται να σταματήσει με τον διάλογο, τις ανακοινώσεις και το διεθνές Δίκαιο, αν δεν την σταματήσουμε εμείς, μόνοι μας, και με τη βοήθεια κάποιων σοβαρών διεθνών κυρώσεων. Πρέπει συνεπώς να συνειδητοποιήσουμε ότι επιδιώκει τον αφανισμό μας και να την αντιμετωπίσουμε αναλόγως εχθρικά. Οι Κύπριοι θα έχουν την τύχη των Κούρδων, αν τους συμπαραστεκόμαστε θεωρητικά και εξ αποστάσεως.
Γιατί, όπως έλεγε ο μακαρίτης καθηγητής Νεοκλής Σαρρής, η ιστορία της Τουρκίας είναι συνώνυμη με ένα ποινικό μητρώο γενοκτονιών όλων των άλλων λαών της οθωμανικής αυτοκρατοριας.
