Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 16/09/2022
Το «πρώτο κουδούνι» χτύπησε στα σχολεία και κάθε κατεργάρης έκατσε στον… πάγκο του. Μια ακόμα σχολική χρονιά άρχισε, πιθανά με μεγαλύτερη αισιοδοξία από τις δύο προηγούμενες, ένεκα ύφεσης (;) της πανδημίας του κορωνοϊού.
Διαβάζοντας τα ευχετήρια μηνύματα των δημάρχων προς μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς, ξεχωρίζω τις αναφορές στα όσα έχουν γίνει, συνεχίζουν να γίνονται ή θα γίνουν στο άμεσο μέλλον, ώστε να γίνει πιο ασφαλής, πιο χαρούμενη, πιο θετική, η εμπειρία τους στα σχολεία.
Παράλληλα ακούω καθηγητές και δασκάλους να μιλούν για την εκπαίδευση, τα μαθήματα, τα τετράδια, την ύλη που πρέπει να καλυφθεί, τις αυξημένες απαιτήσεις που καλούνται να καλύψουν τα παιδιά. Παρακολουθώ -και είμαι κι εγώ μία από αυτούς- τους γονείς να προσπαθούν να χωρέσουν μέσα σε μία εβδομάδα, σχολείο, αγγλικά, γαλλικά, ιδιαίτερο στα μαθηματικά, φροντιστήριο, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, σκάκι, φλάουτο, μπαλέτο, ότι τέλος πάντων έχει ζητήσει το παιδί ή θεωρούν εκείνοι ότι πρέπει να κάνει, προκειμένου να αποκτήσει εφόδια για το μέλλον, να γίνει ένας ολοκληρωμένος ενήλικας.
Την ίδια ώρα όμως «αναβοσβήνουν» στο μυαλό μου σαν ταμπέλες, πρόσφατοι τίτλοι ειδήσεων που φιλοξενήθηκαν σε εφημερίδες, ιστοσελίδες, τηλεοπτικά δελτία κι εκπομπές: «Συμμορία ανηλίκων λήστεψε με μαχαίρι 14χρονους στην Κηφισιά», «Άγρια επίθεση από 16χρονους σε 12χρονο σε παιδική χαρά στο Μαρούσι», «15χρονη κλώτσησε γατάκι σε προαύλιο δημοτικού σχολείου».
Κι αναρωτιέμαι… Κάπου εκεί ανάμεσα στις εξαγγελίες των πολιτικών για έργα και παρεμβάσεις στα σχολικά κτήρια, την παράδοση του μαθήματος και τις εργασίες που ανατίθενται στους μαθητές και τους φρενήρεις ρυθμούς με τους οποίους προσπαθούν οι γονείς να καλύψουν οικονομικά και χρονικά τις ανάγκες των παιδιών τους, μένει άραγε χρόνος να κοιτάξουμε πέρα από την Εκπαίδευση και να αναρωτηθούμε για το ποια Παιδεία προσφέρουμε στη νέα γενιά που θα μας διαδεχθεί ως πολίτες;
Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για πραγματική αύξηση τέτοιων περιστατικών ή αν φαίνεται έτσι γιατί είναι πλέον πιο εύκολη η δημοσιοποίησή τους και γι’ αυτό φτάνουν στα αυτιά μας, το ένα μετά το άλλο. Σε κάθε περίπτωση όμως η βία, λεκτική, σωματική, ψυχολογική, απέναντι σε ανθρώπους ή ζώα, καταδεικνύει ένα τεράστιο κενό Παιδείας.
Ο άνθρωπος που έχει μάθει να σέβεται, να εκτιμά, να μην ξεχωρίζει το διαφορετικό, να μην απαιτεί αυτό που έχει ο διπλανός του, αυτός που προσπαθεί κι όταν αποτύχει, ανασκουμπώνεται και προχωρά, αυτός έχει Παιδεία, έχει καλλιέργεια, έχει αγωγή. Η απασχόληση με το παιδί δεν περιορίζεται στη μόρφωση ή το παιχνίδι. Η ανατροφή του, η Παιδεία που έχει λάβει είναι αυτή που τον κάνει άνθρωπο, είναι ο καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξή του. Είναι η ποιότητα και όχι η ποσότητα και φαίνεται στη συμπεριφορά του.
