Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Γλύστρας
Ηταν τότε που ΡΙΖΩΣΕ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΓΝΩΣΤΩΝ ΕΘΙΜΩΝ, τα οποία συνεχίστηκαν στην πορεία του χρόνου, διαφοροποιήθηκαν ή διατήρησαν βασικά χαρακτηριστικά και συνοδεύουν σήμερα το γιορτινό τραπέζι των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Η πιο γνωστή σχετική καταβολή από την αρχαία Ελλάδα είναι τα ΧΟΙΡΟΣΦΑΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ, ενώ το αρχαίο γιορτινό «μενού» συμπεριλάμβανε ακόμη τις ομματιές (έντερο γεμισμένο με συκωταριές και ρύζι), το ΓΕΜΙΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΧΟΙΡΟΥ και ένα ΓΛΥΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ.
ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΓΙΟΡΤΈΣ. Ένα έθιμο που δεν έχει σχέση ακριβώς με το φαγητό ήταν τα ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ που συμβόλιζε τη γέννηση του Ήλιου. Άλλωστε, αργότερα, ο προφήτης Ηλίας εμφανιζόταν με ένα έλκηθρο με φτερωτά άλογα και πήρε τη θέση του θεού Ήλιου που οδηγούσε το έλκηθρο…
Για τα χοιροσφάγια, Η ΣΦΑΓΗ ΕΝΟΣ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΥ ΖΏΟΥ ΟΠΩΣ ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΠΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, άρρηκτα συνδεδεμένο με την οικιακή οικονομία. Όλη η οικογένεια, όλο το χωριό συμμετείχε σε αυτή την τελετή που είχε χαρακτηριστικά γιορτής. Αυτός είναι και ο λόγος που το έθιμο λεγόταν και λέγεται μέχρι σήμερα και γουρουνοχαρά. Μάλιστα, τότε εκμεταλλεύονταν τα πάντα από το χοιρινό, δεν άφηναν τίποτε να πάει χαμένο. Έτσι, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ 1970, ΕΦΤΙΑΧΝΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΓΛΥΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΟΙΡΙΝΟΥ, ωστόσο απαγορεύτηκε και λόγω θρησκείας και λόγω υγιεινής…
Οι ΟΜΜΑΤΙΕΣ Ή ΑΙΜΜΑΤΙΈΣ φτιάχνονταν και εκείνες με έντερο από τον χοίρο, γεμισμένο με συκώτια και ρύζι. Τα ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΑΙΜΑΤΟΣ, όμως η παρασκευή τους συνεχίστηκε αργότερα χωρίς αίμα. ΤΟ ΧΟΙΡΙΝΟ, ωστόσο, που φαίνεται να κυριαρχεί στο ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΏΡΟ, δεν προέρχεται από το γνωστό σε όλους σήμερα γουρουνάκι. Τα χοιρινά που έχουμε στην Ελλάδα πλέον είναι αυτά που ήρθαν με τη βοήθεια Μάρσαλ. Το ροζ γουρουνάκι δεν είναι το τοπικό γουρούνι που ζούσε στην αρχαία Ελλάδα.
Ο πιστός βοσκός του Οδυσσέα, ο Εύμαιος, τον αναγνώρισε κατά την επιστροφή του στην Ιθάκη, ο ίδιος έβοσκε ένα κοπάδι μαύρων χοίρων. Αυτόν τον αυτόχθονα, τον γηγενή, ελληνικό χοίρο πήραν αργότερα οι Ισπανοί και οι Σικελοί, την εποχή των αποικιών και είναι το ίδιο είδος που εμφανίστηκε πολύ μετά με την ονομασία «hamon iberico», δηλαδή στα ελληνικά, ιβηρικό χοιρινό. Θα ήταν πολύ καλό να γίνει ο μαύρος χοίρος το εθνικό μας προϊόν διότι πρόκειται για ένα είδος πιο υγιεινό, αφού είναι προσαρμοσμένο και εγκλιματισμένο στις συνθήκες της Ελλάδας και δεν χρειάζεται αντιβιώσεις.
