Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου
Yπάρχει μια μικρή παρεξήγηση στους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε σχέση με την προβολή τους στα Μέσα και έχει να κάνει με την συχνότητα της παρουσίας τους σε αυτά. Αφορμή για να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση είναι μια συνεχής, όχι εξ ορισμού κακοπροαίρετη, αλλά πάντως έντονη και συχνή, γκρίνια ορισμένων εκπροσώπων δημοτικών Αρχών, φορέων και Νομικών Προσώπων, δημοτικών παρατάξεων, πολιτιστικών συλλόγων κ.λπ. που, στο πλαίσιο της συχνής και ενίοτε καθημερινής επικοινωνίας για τα ζητήματα της πόλης, έχουν ξεχάσει βασικούς κανόνες της επικοινωνίας.
Ο κυριότερος: Η πληροφορία πρέπει να φεύγει πλήρης από την ίδια την πηγή. Αυτό το «εμάς γιατί δεν μας παίζετε;» που ακούμε συχνά, πολλές φορές πασπαλισμένο με δόσεις χαριτωμενιάς για να κρυφτεί το ευθύ παράπονο του ερωτώντος, θα πρέπει να το δουλέψουμε. Κανένα Μέσο δεν αποκλείει κανέναν, ο οποίος διαδραματίζει ρόλο στην πόλη που δραστηριοποιείται. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να δηλώσει παρουσία. Ένα Δελτίο Τύπου, μια ανακοίνωση, μια εκδήλωση, μια πρόσκληση, μια δράση.
Υπάρχουν σύλλογοι που είναι ανενεργοί εδώ και χρόνια και για να πληροφορηθείς κάποια δράση τους, πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ. Εξ ου και το «δεν μας παίζετε» που προκύπτει, αγγίζει σε κάποιες φορές και τα όρια της προσβολής. Τόσο για το Μέσο, όσο και για τον ίδιο τον δημοσιογράφο. «Εσείς που είστε οι δημοσιογράφοι πρέ πει να τα ψάχνετε αυτά και να τα αναδεικνύετε», είναι η μόνιμη επωδός. Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Αυτή που βολεύει εκείνον που αναζητά την προβολή. Η λάθος πλευρά. Η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να κυνηγά τους εμπλεκόμενους στη δημόσια σφαίρα και να τους παρακαλά να αναδείξει ο ίδιος τη δουλειά και το έργο τους.
Όρισμένοι, αιρετοί και μη, θεωρούν ότι, αν αναρτήσουν μια φωτογραφία στα κοινωνικά δίκτυα, η δουλειά έγινε. Θα τη δουν οι δημοσιογράφοι και εκείνοι θα πρέπει να κάνουν αλίευση της πληροφορίας. Κρίνουν ότι το να δώσουν στοιχεία σχετικά με το ποιοι, πώς, πού, γιατί της κάθε ενέργειας, είναι στοιχεία που θα πρέπει άλλος να τα εκμαιεύσει, παρά να τα δώσουν οι ίδιοι. «Μα, έκανα ανάρτηση στο Facebook», «μα, ανέβασα την αφίσα στη σελίδα μας», «μα, δεν μπήκες να ψάξεις στον λογαριασμό μου;», είναι μια συνήθης απάντηση στο ερώτημα του δημοσιογράφου, αφού δεν μας ενημερώσατε, πώς περιμένετε να ανακαλύψουμε;
Προσφάτως εκλεγείς, μάλιστα, δήμαρχος, μου είπε πως δεν νιώθει καλά να επικοινωνεί τις συναντήσεις του, για να μη θεωρηθεί ότι το κάνει για αυτοπροβολή. και προφανώς, προτιμά να μην ενημερώνονται οι πολίτες του για το αν κάνει πράξη όσα δεσμεύτηκε απέναντί τους. Από τα παραπάνω, προκύπτει μια ιδιαιτέρως σημαντική ανάγκη. Όλοι όσοι εμπλέκονται με τη δημόσια σφαίρα να αναζητήσουν μια διαρκή εξωστρέφεια και επικοινωνία. Να αναθερμάνουν τις σχέσεις τους με τον κόσμο και τα Μέσα Επικοινωνίας και να αποφύγουν την… τεμπέλικη επανάπαυση στα κοινωνικά δίκτυα. Το πρόσφατο παράδειγμα των εκλογών, στις οποίες υποψήφιοι πίστεψαν ότι θα κερδίσουν μόνο με αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, θα πρέπει να είναι ο σημαντικότερος οδηγός.
Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – 04/01
