Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 18/03/2022
Πριν από λίγους μήνες, συγκεκριμένα τον Δεκέμβριο του 2021, παρακολούθησα κατά τη διάρκεια του 1ου συνεδρίου του Δικτύου CIVINET Ελλάδας και Κύπρου για τη βιώσιμη κινητικότητα, τον πρωταθλητή και μέλος της Εθνικής Ομάδας τένις με αμαξίδιο, Στέφανο Διαμαντή, να περιγράφει -μεταξύ άλλων- το πώς είναι να κυκλοφορεί ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα στους δρόμους της Αττικής, τον 21ο αιώνα.
Τίτλος του συνεδρίου ήταν «Η Ελληνική Κοινωνία απέναντι στην Πρόκληση της Βιώσιμης Κινητικότητας με ορίζοντα το 2030» και σύμφωνα με τα όσα περιέγραψε ο Στέφανος Διαμαντής, η χώρα μας είναι έτη φωτός μακριά από το να ανταπεξέλθει σε αυτή την πρόκληση. Και γι’ αυτό θα κουνήσουμε το δάχτυλο στην Πολιτεία, η οποία έχει πολλά να κάνει μέχρι να εξασφαλίσει σε όλους τους Έλληνες πολίτες, με κινητικά προβλήματα ή μη, την καθημερινότητα που άλλοι λαοί θεωρούν αυτονόητη.
Πόσοι από εμάς όμως θα έχουμε το θάρρος να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να παραδεχθούμε ότι κάποια στιγμή (μπορεί και παραπάνω από μια) φερθήκαμε με τέτοιο τρόπο οδηγικά, ώστε να εμποδίσουμε την ελεύθερη πρόσβαση στα πεζοδρόμια (όπου αυτά φυσικά υπάρχουν) στους πεζούς, στις μητέρες που σπρώχνουν ένα καροτσάκι με μωρό, στους πολίτες που χρησιμοποιούν μπαστούνι ή τους επιβαίνοντες σε αμαξίδια;
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε πει την ατάκα «ένα λεπτάκι θα το αφήσω» όταν παρκάρουμε το όχημά μας, πάνω στο πεζοδρόμιο ή ακόμα χειρότερα, πάνω σε ράμπα ΑμΕΑ; Το «ένα λεπτάκι θα το αφήσω», είχε πει τότε ο κ. Διαμαντής, «είναι για εμένα μία αιωνιότητα. Με εμποδίζει από το να κάνω αυτό που θα έπρεπε να μη χρειάζεται προσπάθεια… να κινηθώ ελεύθερα στην πόλη μου». Αυτό το «ένα λεπτάκι», ακινητοποιεί τον άνθρωπο αυτόν, ο οποίος καλείται να περιμένει τον οδηγό να επιστρέψει στο τιμόνι και να απομακρύνει το αυτοκίνητό του ή να κατέβει από το πεζοδρόμιο αν αυτό είναι εφικτό και να αρχίσει να κινείται στον δρόμο, με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.
Δεν είναι φυσικά μόνο τα αυτοκίνητα αυτά που δημιουργούν το πρόβλημα. Οι περιπτώσεις όπου το πεζοδρόμιο ή η ράμπα γίνεται πάρκινγκ για τα δίκυκλα είναι αμέτρητες. Κι εδώ ο σεβασμός απουσιάζει…
Πήρα αφορμή για αυτό το άρθρο, τη δέσμευση που άρχισε να υλοποιεί ο Δήμος Κηφισιάς, για την δημιουργία ραμπών ΑμΕΑ σε 55 σημεία κεντρικών οδικών αρτηριών και στις τρεις Δημοτικές του Ενότητες. Σύντομα λοιπόν, η Κηφισιά, η Εκάλη και η Ερυθραία θα έχουν βελτιώσει τις συνθήκες ώστε όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα κινητικότητας να μπορούν να μετακινούνται ανεμπόδιστοι.
Μέχρι να βρεθεί κάποιος να παρκάρει στη ράμπα το αυτοκίνητό του με αναμμένα τα alarm για «ένα λεπτάκι μόνο» προκειμένου να κάνει τη δουλίτσα του, γυρίζοντας για μια ακόμα φορά την πλάτη του στην ελληνική κοινωνία και την «πρόκληση για βιώσιμη κινητικότητα», στην οποία καλείται να απαντήσει.