Ζούμε στην εποχή της ανακύκλωσης, της ανταλλαγής, της διόρθωσης, του ξεπουλήματος, της παλαιοπώλησης, των δόσεων, του δωρεάν και του τζάμπα, του «θα» αλλά και του «ίσως», του «ποτέ», του «όταν» και του «άμα», του «δε θυμάμαι», και του «δεν ξέρω, δεν γνωρίζω», του «μετά» και του «τώρα δε μπορώ».
Υποσχόμαστε, ξεχνάμε, μετράμε και υποφέρουμε, γιατί το μηδέν δεν έγινε ένα, γιατί ο χρόνος τρέχει ανεπιθύμητα μέσα στη ζωή μας και μας επιτίθεται χωρίς να μας λυπάται, χωρίς να μας ρωτάει γιατί, πού και πώς. Καιροφυλαχτούμε στο αύριο, στο σήμερα, στο τώρα. Πόσο ακόμα ανέχεια;
Κι όμως έχουμε ακόμα κουράγιο και για να δώσουμε από το λίγο από αυτό το λίγο που μας περισσεύει, από το λίγο της σιωπής, της ψυχής, της αγάπης, από το λίγο της μπουκιάς, από το λίγο του στερνού, του άκρως μυστικού κι απόρρητου.
-Σσσ! Μη μιλάς, θα τους δώσω…
-Μα…;
-Άκου, ακόμα μετράμε, ακόμα μπορούμε…
-Πεινάμε, πονάμε…
-Όχι ακόμα τόσο!
-Καλά!
-Η ζωή είναι για όλους!
-Έλα μαζί μου! Να, πάρε να δώσεις!
-Μμμ, ναι, ο.κ. ευχαριστώ!
-Τώρα νιώθεις καλύτερα;
-Ναι
-Τώρα δεν πεινάω! Νιώθω, νιώθω την αστείρευτη πηγή που μου έδωσες να τη δώσω κι εγώ!
-Είδες; έμαθες!
-Έχεις δίκιο!
Έναν τελευταίο οβολό, ένα ακόμα μήλο, ένα κόκκινο μήλο, την καρδιά μου!
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΧΑΤΖΗΣΤΑΥΡΟΥ
