Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγα 24ωρα από την πιο πρόσφατη γυναικτονία, αυτή τη φορά στην Ιεράπετρα της Κρήτης και, εκτός από τη φρίκη από το έγκλημα καθαυτό και τον τρόπο που διαπράχθηκε, η κοινωνία καλείται να διαχειριστεί και τη φρίκη που επικρατεί σε ορισμένα μυαλά που ενεργούν στους κόλπους της Εκκλησίας.
Το συνηθισμένο κήρυγμα που ακολουθεί την Κυριακάτικη λειτουργία, μετατράπηκε σε ένα αδιανόητο σεξιστικό και μισάνθρωπο παραλήρημα από τον Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης, Παύλο, το οποίο παραπέμπει σε εποχές σκοταδισμού που, όπως φαίνεται τελευταία, επιστρέφουν με ανησυχητικό ρυθμό.
Τι είπε, λοιπόν, στο κήρυγμά του προς τους πιστούς ο εκπρόσωπος του Θεού; Αφού θυμήθηκε ότι τα κανάλια είναι «κατευθυνόμενα από τα κέντρα του διεθνούς Σιωνισμού», ειρωνεύτηκε την καταμέτρηση των γυναικοκτονιών του τελευταίου έτους μόνο και έκρινε ότι έχει το δικαίωμα να μιλήσει απαξιωτικά για αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία.
Παραθέτω ένα κομμάτι από τα λόγια του:
«Μου λένε γυναίκες πως, σεβασμιώτατε, οι άντρες μας πολλές φορές μας ταπεινώνουν. Στο χέρι σας είναι να μεταδώσετε, να μεταγγίσετε αυτό που είστε. Έλεγαν οι μανάδες μας, ακούστε παιδιά μου, εμείς οι γυναίκες ό,τι θέλουμε κάνουμε, αρκεί σε κάποια στιγμή να έχουμε το στόμα μας κλειστό και μετά θα γίνει αυτό που εμείς θέλουμε. Έχει δύναμη η γυναίκα, γιατί έχει αισθήματα που δεν έχει ο άνδρας».
Είδα το βίντεο ξανά και ξανά και ομολογώ ότι, όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπορώ να μην θυμώσω. Τι είπε ο Μητροπολίτης για τις γυναίκες; Ότι θα πρέπει να κλείνουν το στόμα τους όταν οι σύζυγοί τους τις ταπεινώνουν και κάποια στιγμή θα πετύχουν, λέει, αυτό που θέλουν. Και τι είναι αυτό που θέλουν, άραγε, αναρωτήθηκε; Θέλουν να τις ταπεινώνουν; Να τις βρίζουν; Να τις χτυπούν; Και στο τέλος, τέλος, να τις σκοτώνουν; Αυτό είναι που θέλουν, αλλά καλό είναι να κλείσουν το στόμα τους; Μάλλον κάτι έχει καταλάβει λάθος ο Μητροπολίτης.
Καταφέρθηκε, μάλιστα, κατά των γυναικών επειδή, λέει, τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί τα διαζύγια, ενώ τη δεκαετία του ’60 και του ’70 ήταν πολύ λιγότερα. Μα, τότε η κοινωνία ήθελε την γυναίκα να «κλείνει το στόμα της» και να μη μιλάει. Ευτυχώς για όλους μας, οι κοινωνίες έχουν προοδεύσει και πλέον, αργά αλλά δυναμικά, τα στόματα, επιτέλους ανοίγουν.
Για να προλάβω τους εύθικτους, να ξεκαθαρίσω ότι, προφανώς, δεν είναι όλοι οι σύζυγοι κακοποιητικοί, δεν χτυπούν και δεν μαχαιρώνουν τις γυναίκες τους. Αυτός ο κοινωνικός αυτοματισμός των ανδρών να βρεθούν αμέσως σε θέση άμυνας σαν να αναφέρονται όλοι σε εκείνους, πρέπει, επιτέλους να πάψει. Ούτε θα περάσουμε στο άλλο άκρο, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, επιμελώς αφελείς, ότι «δεν θα τολμάμε να πούμε μια κουβέντα στη γυναίκα μας για να μη μας βάλουν στο στόχαστρο». Προφανώς και δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Όποιος κλείνει τα μάτια στο γεγονός ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι μια κοινωνική παθογένεια υπαρκτή και διαρκώς αυξανόμενη, τότε γίνεται συνένοχος. Και, όχι, δεν μετράμε τις γυναικοκτονίες, μόνο και μόνο για να δώσουμε έμφαση σε έναν νέο γλωσσολογικό όρο που είναι της μόδας. Η ουσία είναι πολύ πιο βαθιά. Το ξέρουμε όλοι, το ξέρουν κι αυτοί που κλείνουν τα μάτια, το ξέρει και ο Μητροπολίτης.
Ακόμα και σε μια εποχή που τα στόματα ανοίγουν, δεν φτάνει για να νιώσουν κάποιες γυναίκες ασφαλείς. Η Νεκταρία στην Ιεράπετρα κατακρεουργήθηκε από τον εν διαστάσει σύζυγό της, παρά το γεγονός ότι είχε βρει το θάρρος να φύγει από το κακοποιητικό περιβάλλον, είχε συζητήσει με τους οικείους της και είχε ενημερώσει την Αστυνομία για τις απειλές που δεχόταν. Κι όμως, κανένας δεν βρέθηκε εκεί να την προστατέψει.
Στο ξεκίνημα του κειμένου ανέφερα το περιστατικό ως την «πιο πρόσφατη» γυναικοκτονία. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι η μέρα που θα αναφερθούμε ως η «τελευταία» αργεί πολύ.
Δεν είναι «εφεύρεση» ο όρος. Είναι οριοθέτηση ενός διαρκώς συντελούμενου εγκλήματος, το οποίο πρέπει όλοι μας να το αποτρέψουμε. Οι άνδρες πρωτίστως. Ναι, εμείς οι… εύθικτοι. Προφανώς και δεν είμαστε όλοι δολοφόνοι. Όμως, οφείλουμε να είμαστε σε εγρήγορση περισσότερο από τις γυναίκες. Ως γιοι, ως σύζυγοι, ως σύντροφοι, να τις προστατεύουμε, να τις κάνουμε να νιώθουν ασφαλείς, να είμαστε καταφύγιο και όχι φυλακή. Το έχω ξαναγράψει. Αν η αγκαλιά σου δεν είναι το πρώτο μέρος που θα τρέξει να νιώσει ασφάλεια, έχεις αποτύχει.
Ως γονείς, ακόμα περισσότερο. Να μάθουμε εμείς τους γιους μας να σέβονται. Να διεκδικούν σωστά και να διαχειρίζονται την άρνηση, την απόρριψη, την απώλεια. Δεν είναι κτήματά μας, δεν είναι προϊόντα οι γυναίκες. Και οι μανάδες επίσης. Να μην μεγαλώσουν τον κανακάρη τους σαν το κέντρο του κόσμου. Κι αυτές, δυστυχώς, έχουν μερίδιο ευθύνης.
Οφείλουμε να έχουμε μάτια και αυτιά ανοικτά. Να έχουμε το νου μας. Να μην κοιτάμε τη δουλίτσα μας, την ώρα που κάποιοι συνάνθρωποί μας υποφέρουν. Η αποτυχία της κοινωνίας έχει και το δικό μας πρόσωπο.
Αν όλα αυτά, λοιπόν, μοιάζουν με αντικείμενα χλευασμού και σαρκασμού, όπως αναιδώς επικαλέστηκε ο Μητροπολίτης και αρκετοί όμοιοί του, τότε, ναι, ας κάνουν πράξη το κήρυγμά τους. Ας κρατήσουν το στόμα τους κλειστό, πριν εξαγριώσουν ακόμα περισσότερο μια ήδη πιεσμένη κοινωνία.
