Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου
Θα ήθελα να γράφω περισσότερες φορές ως πολίτης και όχι μόνο ως δημοσιογράφος. Γιατί, πάνω και πέρα από όλα, όλοι μας, ανεξαρτήτως επαγγελματικής ιδιότητας, ζούμε στην ίδια κοινωνία, αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, κρίσεις, αγωνίες, κανείς δεν ζει έξω από το «καζάνι» της. Γι’ αυτό και ενοχλούμαι αφάνταστα, όταν βλέπω εκλεγμένους εκπροσώπους της τοπικής Αυτοδιοίκησης να ενεργούν έχοντας πρώτη προτεραιότητα την κομματική τους προέλευση και σε δευτερεύοντα ρόλο τις ανάγκες των συμπολιτών τους.
Για να μην παρεξηγηθούμε, όλοι έχουν τη δική τους πολιτική αφετηρία και άπαντες γνωρίζουν σε ποιον ιδεολογικό χώρο ανήκουν. Αλίμονο αν είχαμε απαιτήσεις να κρύβονται όλοι πίσω από τα δάχτυλά τους. Αυτό, ωστόσο, έχει τεράστια απόσταση από το να έχεις να διαχειριστείς ή να αντιπολιτευτείς σε έναν Δήμο και όλες σου οι ενέργειες να είναι συνάρτηση της κομματικής γραμμής, με όποια συνέπεια αυτή συνεπάγεται για την πόλη και τους πολίτες. Θα πει κάποιος, μα καλά, πού ζεις άνθρωπέ μου; Αυτά γίνονται εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα. Έτσι ήταν και έτσι λειτουργούν πάντα. Υπέροχα. το γνωρίζουμε και δεν είναι κάτι που δεν είναι ξεκάθαρο. Θέλετε απάντηση; Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη και ας δούμε πού βρίσκεται πλέον η κατάσταση και ποιες επιλογές ευθύνονται για αυτό; Μήπως πρέπει να ξαναπάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να δούμε και αυτή την παράμετρο.
Έίναι αδιανόητο, τη στιγμή που η τοπική Αυτοδιοίκηση δοκιμάζεται από πολιτικές και αποφάσεις που εξυπηρετούσαν και εξυπηρετούν συγκεκριμένους πολιτικούς σκοπούς, της σημερινής ή προηγούμενων κυβερνήσεων, να υπάρχουν αιρετοί που την ίδια ώρα βγάζουν και κοινοποιούν φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα με πολιτικούς, νυν και πρώην υπουργούς, που έβαλαν τις υπογραφές τους σε αυτές τις αποφάσεις. Και μετά να πρέπει να έρθουν στα δημοτικά συμβούλια για να βρεθούν λύσεις για σοβαρά προβλήματα που προκύπτουν από τις παραπάνω ληφθείσες αποφάσεις.
Δεν γίνεται να υπάρχουν αντιπολιτευόμενες παρατά-ξεις, που προγραμματικά συγκλίνουν σε βασικά θέματα της πόλης, αλλά δεν συνεργάζονται γιατί δεν το επιτρέπει η κομματική γραμμή. Ή, ακόμα χειρότερα, αξιοποιούν την ευκαιρία να «κρυφτούν» πίσω από προτάσεις άλλων, «ουδέτερων» ή… γονιδιακά αντίθετων κομματικά, για να δείξουν μια – τάχα μου – διάθεση συνεργασίας. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν σύμβουλοι που στα δημοτικά συμβούλια σημειώνουν συχνές απουσίες, αλλά στις κομματικές εκδηλώσεις είναι πάντα παρόντες και με το κινητό για τη selfie μονίμως φορτισμένο.
Για να προλάβω τους έχοντες τη… μύγα, όλα τα παραπάνω δεν στοχεύουν συγκεκριμένα πρόσωπα ή διοικήσεις, είναι διαπιστώσεις χρόνων στον χώρο, αλλά και παράπονα, γιατί σε κάθε νέα εκλογική περίοδο η ελπίδα να αλλάξει κάτι είναι πάντα ζωντανή.Και με λύπη διαπιστώνουμε ότι και σε αυτή την περίοδο, τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Όσο, λοιπόν, οι κομματικές ταυτότητες δεν μένουν εκτός της αίθουσας των δημοτικών συμβουλίων, οι πιθανότητες να ξεφύγουμε από τους βούρκους των περασμένων δεκαετιών, είναι απειροελάχιστες. Και σε αυτό, δεν ευθύνονται κατεξοχήν οι κυβερνήσεις, αλλά οι ακόλουθοί τους.
Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – 18/02
