Πριν από πολλά πολλά χρόνια, ένας μικρόσωμος πιτσιρίκος πέρασε για πρώτη φορά την πόρτα του Νηπιαγωγείου. Μοναχικός και φοβισμένος, όπως ήταν, δεν έκανε εύκολα φίλους. Μια μέρα, ένα όμορφο κορίτσι με μακριά μαύρα μαλλιά τον πλησίασε. Τον ρώτησε πώς τον λένε και πόσο χρονών είναι. Εκείνη ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερη, του χρόνου θα πήγαινε στο «μεγάλο σχολείο». Ήταν πολύ όμορφη και χαμογελαστή. Την έλεγαν Κατερίνα. «Θες να γίνουμε φίλοι;», τη ρώτησε. Εκείνη δέχθηκε με μάτια που έσταζαν αγάπη. Από εκείνη τη μέρα έγιναν αχώριστοι. Περνούσε μόνη της το πρωί από το σπίτι του και, μαζί με τη μαμά του, τον πήγαινε από το χέρι στο σχολείο. Ακόμα κι όταν εκείνη πήγε τελικά στο «μεγάλο σχολείο», δεν τον ξέχασε. Μαζί πήγαιναν και το μεσημέρι τον περίμενε για να γυρίσουν παρέα. Οι φτερούγες της ήταν πάντα ανοικτές για να τον προστατεύσουν. «Εγώ μια μέρα εσένα θα σε παντρευτώ», της είπε ο μικρός κάποτε. Εκείνη γέλασε και τον πήρε μια μεγάλη αγκαλιά, όπως έκανε πάντα.
Τα χρόνια πέρασαν, οι δρόμοι τους χώριζαν, διασταυρώθηκαν ξανά και χώρισαν και πάλι και αντάμωσαν πολλές και άλλες τόσες φορές, αλλά οι καρδιές τους δεν έμειναν ποτέ χωριστά. Φυσικά, μεγαλώνοντας, ούτε εκείνος θέλησε ποτέ να κρατήσει την υπόσχεσή του να την παντρευτεί ούτε, βεβαίως, εκείνη το είχε δέσει κόμπο. Η σχέση τους έμεινε αγνή, στενή και απόλυτα ειλικρινής. Μεγάλωσαν χωρίς να υπάρχει κανένα μυστικό μεταξύ τους. Κι όταν έρχονταν τα δύσκολα, πάντα ο ένας έτρεχε να ζητήσει τη στήριξη του άλλου. Στην δύσκολη εφηβεία, τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής, αργότερα στα χρόνια της ωριμότητας. Το πρώτο τηλεφώνημα στα ζόρια ήταν πάντα τους ενός στον άλλο.
Κάποτε, εκείνη γνώρισε έναν νεαρό, ερωτεύτηκαν και έπειτα από λίγα χρόνια παντρεύτηκαν. Ήταν η πιο όμορφη νύφη που είχε δει ποτέ. Ο φίλος της, αν και ήταν πάντα ζωηρός, το κορίτσι που έκλεψε τελικά την δική του καρδιά το γνώρισε αρκετά χρόνια αργότερα. Έσμιξαν όλοι μαζί και έγινα μια αγαπημένη παρέα. Τα γλέντια και τα πάρτι τους έχουν αφήσει ιστορία. Κι εκείνη ήταν πάντα η Βασίλισσα της χαράς. Πρώτη στο χορό, πρώτη στην οργάνωση και με μια φωνή αηδονιού που ζήλευαν όλοι.
Κάποτε ήρθε η ώρα να γίνει μανούλα. Προσπαθούσαν, αλλά δεν τα κατάφερναν. Πήγαινε ξανά και ξανά σε γιατρούς να δει τι φταίει. Σε μια από τις εξειδικευμένες εξετάσεις που χρειάστηκε να κάνει, ανακάλυψε αυτό που άλλαξε τη ζωή όλων. Ο καρκίνος της είχε χτυπήσει την πόρτα κι εκείνη δεν είχε προλάβει να του την κλείσει στα μούτρα. Από το μαστό είχε γίνει η αρχή. Όταν το πήρε είδηση, είχε προχωρήσει ήδη πολύ.
Η Κατερίνα πάλεψε σκληρά. Για 7 χρόνια ήταν μαχητής θαρραλέος και αλύγιστος. Ώσπου μια μέρα δεν άντεξε να παλεύει άλλο. Και έγινε αστερόσκονη. Λίγο πριν κλείσει τα 39 της χρόνια.
Την ώρα που γραφόταν η παραπάνω αφήγηση, εκδόθηκε το ιατρικό ανακοινωθέν για τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά. Μιας ακόμα γενναίας γυναίκας που πάλεψε σκληρά έναν ανίκητο, όπως αποδείχθηκε, αντίπαλο. Μιας ακόμα που προστέθηκε στις χιλιάδες γυναίκες που έδωσαν σκληρές μάχες και αποτέλεσαν παράδειγμα για όλους.
Παράξενη, αλλά και σε ένα βαθμό συμβολική σύμπτωση: Η πρώην πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ έχασε την δική της μάχη ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Καρκίνου του Μαστού. Από εκεί ξεκίνησαν όλα και για εκείνη. Είναι μια μέρα, όχι γιορτής, αλλά μνήμης. Αγώνα, προσπάθειας, πρόληψης.
Με αφορμή τη μέρα αυτή, παντού γίνονται εκδηλώσεις ενημέρωσης, δράσεις, προληπτικοί έλεγχοι. Κάποιοι Δήμοι φωταγώγησαν συμβολικά και τα δημαρχιακά τους κτίρια. Όμορφες εικόνες, όμορφες σκέψεις. Όμως, δεν φτάνει μόνο αυτό. Πρέπει να μην εφησυχάζουμε. Δεν είναι ένα απλό κλισέ. Η πρόληψη, πράγματι, σώζει ζωές. Και αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε.
Η ανάγκη εκπόνησης ενός γενικού σχεδίου προληπτικών ελέγχων για τον Καρκίνο του Μαστού, είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία. Για να το δούμε σχηματικά, στην Ελλάδα μόνο κάθε χρόνο 4500 γυναίκες προσβάλλονται, εκ των οποίων περίπου 1500 δεν τα καταφέρνουν. Είναι δε η πιο συχνή αιτία θανάτου σε γυναίκες 35-45 ετών.
Το ξέρουμε, το βλέπουμε, το ζούμε. Οφείλουμε να μην το αφήσουμε στην τύχη του. Για όλους μας. Για την κοινωνία μας. Για τις μανάδες, τις συζύγους, τις φίλες μας. Για κάθε κορίτσι που είναι εκεί έξω και μας κάνει τον κόσμο καλύτερο. Για κάθε Κατερίνα, για κάθε Φώφη που δεν τα κατάφεραν. Για εκείνες, ακόμα περισσότερο. Μια υπενθύμιση και ένας τακτικός έλεγχος. Μια λέξη μόνο: Πρόληψη. Υπάρχει τίποτα καλύτερο από την ίδια τη ζωή;
