Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 19/10/2022
«Αν δεν υπήρχε το “Χαμόγελο του Παιδιού” να μας παρέχει ιατρικό εξοπλισμό, η κόρη μου θα ήταν ακόμη στο νοσοκομείο ή μπορεί να μου είχε φύγει το παιδί με μια λοίμωξη». Μέσα από αυτά τα λόγια συμπυκνώθηκε η αγωνία μιας μάνας που από το 2008 προσπαθεί να σταθεί δίπλα στο σπλάχνο της, να διαχειριστεί τα προβλήματα Υγείας του τέκνου της. Κάποιοι γονείς αντιμετωπίζουν ίδια προβλήματα ενώ άλλοι διαφορετικά. Οι άνθρωποι του «Χαμόγελου» (ΧτΠ) επιλέγουν να μην κλείνουν τα μάτια ή τ’ αυτιά τους και να ανακύπτουν την… Αμερική σήμερα, όπως συνέβη στην πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας από το πρόσφατο περιστατικό παιδοβιασμού στον Κολωνό.
Η δομή έχει σύμμαχο, τους τελευταίους μήνες, ένα υπερσύγχρονο ιδιόκτητο κτήριο, επί της οδού Γαρυττού στην Αγία Παρασκευή, αξιοποιώντας κληρονομιά διαθέτη. Εκεί, 27 χρόνια μετά την ίδρυση της οργάνωσης, στεγάζεται πλέον το σύνολο των υπηρεσιών του «Χαμόγελου» στην Αττική, σε ένα κέντρο άμεσης κοινωνικής και ιατρικής επέμβασης, με δεκάδες δωρεάν υπηρεσίες. Άλλωστε, εδώ και αρκετό καιρό, η Πολιτεία στερείται της ουσιαστικής θέλησης ή των μέσων να καλύψει το χαμένο της έλλειμμα στην προστασία παιδιών χωρίς οικογένεια ή εκείνων των οποίων οι γονείς αδυνατούν να στηρίξουν.
Λίγο καιρό πριν από την τελευταία παιδική τραγωδία στο κέντρο της Αθήνας, σε διαμέρισμα του Λεκανοπεδίου αποκαλύφθηκε από το «Χαμόγελο του Παιδιού» ότι ένας κτηνώδης αλκοολικός πατέρας βίαζε τη 16χρονη κόρη του, την οποία επίσης εξέδιδε, ενώ κακοποιούσε με διάφορους τρόπους άλλα δύο ανήλικα της οικογένειας- όλα αυτά ενώπιον μιας διανοητικά καθυστερημένης μητέρας. Ανάλογη αναπηρία -εγγενής ή επίκτητη, άγνωστο- χαρακτήριζε τα παιδιά, που κρατούνταν επί μακρόν φυλακισμένα, μακριά απ’ οποιουδήποτε είδους ανθρώπινη επικοινωνία και μέσα στη δυσωδία της συσσωρευμένης βρωμιάς, τέτοιας ώστε να προκαλέσει έντονη ναυτία ακόμη και στον εισαγγελέα και τους αστυνομικούς, όταν τελικά μπήκαν σε αυτή την κόλαση.
Όπως συχνά τυχαίνει, ορισμένοι περίοικοι είχαν παρατηρήσει ασυνήθιστες συμπεριφορές μελών της οικογένειας αλλά, ως προς το βαθμό των εγκλημάτων που συντελούνταν στη διπλανή πόρτα, «έπεσαν απ’ τα σύννεφα» , αυτά που στην Ελλάδα, θα μπορούσαν να οριστούν ως ο τόπος απ’ τον οποίο χάνουν την …ισορροπία τους οι γείτονες. Ο εκεί Δήμος δήλωνε «αναρμόδιος» για κάτι περισσότερο από ένα τυπικό τηλεφώνημα στην Αστυνομία. Οι προσπάθειες μιας θείας, η οποία έμοιαζε να ενδιαφέρεται στ’ αλήθεια, έπεφταν στο κενό, αυτό που αποτελεί τον πυρήνα του κρατικού ενδιαφέροντος για παιδιά τα οποία ζουν κρυμμένα σε διαμερίσματα χωρίς φροντίδα ή έχουν χαθεί από προσώπου γης.
Κόντρα σε αυτόν τον ζόφο, ο καθένας από μας ίσως γνωρίζει και δημοσιοποιήσει παρεμφερείς περιπτώσεις, που μάλλον δεν θα συγκινούσαν κανέναν άλλον σε αυτό τον κόσμο εκτός από το «Χαμόγελο του Παιδιού»…
