Γράφει ο Χρίστος Αλεξόπουλος: Οικονομολόγος Harvard – Συγγραφέας μεταξύ άλλων του βιβλίου GOOD BY GREECE – HELLO HELLAS: Παρακμή και Αναγέννηση του Ελληνισμού (1821-2021) – Εκδόσεις Παπαζήση
Η διακεκριμένη αγγλίδα καθηγήτρια Edith Hall στο βιβλίο της The Ancient Greeks ξεχωρίζει δέκα χαρακτηριστικά για την ελληνική ταυτότητα, πρώτο και κυρίαρχο εκ των οποίων είναι η ναυτοσύνη. Οι άλλοι λαοί μάς περιέγραφαν ως θαλασσοπόρους – θαλασσόλυκους. Ο δε Πλάτων μάς παρομοιάζει με βατράχια, τα οποία ηλιάζονται στα βράχια γύρω από τις ακτές της Μεσογείου. Όχι μόνο του Αιγαίου Πελάγους, του Εύξεινου Πόντου και της Ανατολικής, αλλά όλης της Μεσογείου, που στην αρχαιότητα συγκροτούσε, τρόπον τινά, κλειστή ελληνική λίμνη. Όλο το εμπόριο, οι επικοινωνίες και οι μεταφορές γίνονταν με ελληνικά πλοία πέριξ του «μέσου της γης».
Το Αιγαίο, το ήμισυ του οποίου διεκδικεί παράνομα και επιθετικά η εθνικιστική Τουρκία, συνιστά την «μικρή ελληνική λίμνη», που μας απέμεινε στο ανατολικό άκρο της Ελλάδας, μετά τη συρρίκνωση του αποικιακού και αυτοκρατορικού Ελληνισμού. Καθόλη τη μακραίωνη και ένδοξη ιστορία μας, ωστόσο, αποτελούσε το κέντρο του οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού. Με τον δυτικό πνεύμονα στη Μεγάλη Ελλάδα και τον ανατολικό στη Μικρά Ασία. Το ΝΑΤΟ π.χ. συνεχίζει να το θεωρεί ενιαίο και ουδέτερο χώρο.
Αυτό το μοναδικό, ιστορικό, θαλάσσιο πλεονέκτημα, στην καρδιά του ελληνικού DNA, επιδιώκει να εξουδετερώσει η Τουρκία με τις επεκτατικές απειλές εις βάρος μας δια του «Δόγματος της Γαλάζιας Πατρίδας», προκειμένου να καταστεί, αναθεωρητικά και νεο-οθωμανικά, μεγάλη ναυτική και παγκόσμια μουσουλμανική δύναμη. Και για τους αφελείς, η γαλάζια πατρίδα είναι… η δική μας. Τι ειρωνεία μετά την Ιωνία;
Το πρόβλημα ασφάλειας του νεότερου ελληνισμού εντοπίζεται στην αιγαιακή διχοτόμηση της «ενδιάμεσης περιοχής» του ενιαίου ελληνικού πολιτισμού, με την τουρκική κατοχή της Ιωνικής Μικράς Ασίας. Στρατηγικά, όποιος ελέγχει το ανατολικό ηπειρωτικό κομμάτι, υπερτερεί έναντι του απέναντι δυτικού νησιωτικού και δύναται να επεκταθεί θαλασσίως εύκολα για να το καταλάβει. Κάτι που είχε διαγνώσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος έναν αιώνα πριν και επεχείρησε δια της Μεγάλης Ιδέας να το ανατρέψει. Εξαιτίας όμως του εθνικού διχασμού και της εγκατάλειψης των συμμάχων, οδηγηθήκαμε στη μικρασιατική καταστροφή το 1922, από το ψυχικό τραύμα της οποίας δεν έχουμε ακόμα συνέλθει.
Διακατεχόμαστε από ένα παραλυτικό φοβικό σύνδρομο, ενισχυμένο με μπόλικη τουρκική προπαγάνδα, ότι δεν μπορούμε να αποτρέψουμε μόνοι μας τον μεγάλο τζιχαντιστή Τούρκο. Με αποτέλεσμα να υποχωρούμε ταπεινωτικά στις παράνομες και παράλογες διεκδικήσεις του, για να τον κατευνάσουμε και να αποφύγουμε τον πόλεμο. Αλλά ουσιαστικά να αχρηστεύουμε συνεχώς εν ειρήνη τα νόμιμα δικαιώματά μας (12 ν.μ.) και να αδιαφορούμε για τα εθνικά μας συμφέροντα (ΑΟΖ: υδρογονάνθρακες και αλιεία). Με άλλα λόγια, να «φινλανδοποιούμαστε» (Ίμια), ένεκα της υπεροπλίας του, σιωπηλά και σταθερά, κινδυνεύοντας να εορτάσουμε το 2021, τη 200ή επέτειο της Επανάστασης του 1821, με γκρίζα ή λιγότερη Ελλάδα.
Ο Ελληνισμός πιέζεται και εκβιάζεται, μετά από μια δεκαετία εξουθενωτικής οικονομικής κρίσης και πολιτικής εξάρτησης χρέους, η οποία ανέτρεψε τη στρατιωτική ισορροπία δυνάμεως και τρόμου με την Τουρκία· και καλείται τώρα μόνος, αδύναμος κι εξαρτημένος να επιλέξει μεταξύ μιας ταπεινωτικής ειρηνικής υποταγής ή ενός καταστρεπτικού πολέμου. Ένα δίλημμα που είχε θέσει προ ετών ο αξιόλογος διανοητής Παναγιώτης Κονδύλης.
Πρόκειται περί διαρκούς αντιπαλότητας και σύγκρουσης μιας ηπειρωτικής εναντίον όμορης νησιωτικής χώρας. Ενός νομαδικού – πεδινού λαού απέναντι σ’ έναν άλλον ναυτικό – ορεινό. Πλοίων απέναντι ίππων, δελφινιών έναντι λύκων. Διότι η Ελλάδα είναι ουσιαστικά θάλασσα, που περιβάλλεται από στεριά, ενώ η Τουρκία ξηρά, η οποία βρέχεται από θάλασσα. Μια αντιπαράθεση που θυμίζει τον Πελοπονησιακό Πόλεμο ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη, ή τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας.
Ο αγώνας είναι μαραθώνιος, παρά δρόμος ταχύτητας. Πρέπει να αντέξουμε τουλάχιστον μέχρι το 2023, που ο αυταρχικός σουλτάνος Ερντογάν επιθυμεί να εορτάσει την 100ή επέτειο της Τουρκικής… Δικτατορίας, ως νεο-οθωμανική ξανά αυτοκρατορία. Όπως κάναμε επιτυχώς με τον σχεδόν δεκαετή Εθνικοαπελευθερωτικό Πόλεμο Ανεξαρτησίας το 1821, εναντίον όλων των λογικών προβλέψεων.
Η ανακήρυξη και αναγνώριση του νεοελληνικού κράτους, μετά τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, μας διδάσκει ότι η τελική έκβαση δεν θα κριθεί αποκλειστικά στο στρατιωτικό πεδίο, αλλά, επίσης, στο διεθνές πολιτικό και συμμαχικό. Ως ναυτική – νησιωτική χώρα, οφείλουμε ν’ απαγκιστρωθούμε από τον σφικτό εναγγαλισμό της γερμανικής οικονομικής εξάρτησης -του επικίνδυνου ουδέτερου- που ως ηπειρωτικό κράτος και δύναμη ξηράς θα υποστηρίζει πάντα, γεωπολιτικά και ιδεολογικά την «επιτήδειο» σύμμαχο φίλη Τουρκία (Ατατούρκ, Χίτλερ – Lebensraum). Συγκλίνοντα συμφέροντα έχουμε με τη Γαλλία.
Το εθνικό καθήκον, επιπλέον, επιβάλλει όπως διαφοροποιηθούμε μερικώς από την εταιρική ευρωπαϊκή (ΕΕ) και αμερικανική συμμαχική (ΝΑΤΟ) εχθρότητα απέναντι στη Ρωσία, για ειδικούς γεωπολιτικούς, θρησκευτικούς και ιστορικούς λόγους. Πρώτα η Ελλάδα, οι Έλληνες και ο Ελληνισμός. Και μετά όλοι οι άλλοι. Όχι στον πόλεμο, αλλά ούτε και στον κατευνασμό. Ας μην ξεχνάμε πως οι ρωσοτουρκικοί πόλεμοι τον 19ο αιώνα συνέβαλαν σημαντικά στην ανταγωνιστική υποστήριξη της Δύσης και στην κατάκτηση της δικής μας ελευθερίας το 1821. Ο κύριος εχθρός σήμερα για την επιβίωση του Ελληνισμού δεν είναι ο Ρώσος ή ο Κινέζος, αλλά ο Τούρκος.
Η Τουρκία δικαιούται να έχει τις φιλοδοξίες της. Είναι ελεύθερη να γίνει μεγάλη δύναμη δια της οικονομίας της. Όχι όμως καταπατώντας το Διεθνές Δίκαιο και βάζοντας τρικλοποδιές στη γειτονική Ελλάδα. Θα πρέπει κάποτε να ξεπεράσει το ενοχικό, εμμονικό μίσος της. Δεν την εμποδίζουμε εμείς, αλλά το Δίκαιο της Θάλασσας. Ας το αλλάξει προς το δικαιότερο γι’ αυτήν, αντί να μας απειλεί με casus belli για την εφαρμογή του, αναφορικά με το αναφαίρετο και μονομερές δικαίωμα των 12 ν.μ. για τα χωρικά ύδατα της εθνικής κυριαρχίας μας.
Τα ελληνικά συμφέροντα πηγάζουν από αντικειμενικά νομικά δικαιώματα, ενώ τα τουρκικά δικαιώματα από υποκειμενικά δικά τους συμφέροντα. Ας τα επεκτείνουμε μαζί και οι δύο από τα 6 στα 12 ν.μ. στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο (καζάν-καζάν).
Στο Αρχιπέλαγος και τη Μεσόγειο διακυβεύεται η Νέα Μεγάλη ειρηνική και ναυτική Ιδέα του Ελληνισμού, της Ένωσης της Ελλάδος με την αδελφή Κύπρο μέσω της ΑΟΖ του Καστελλόριζου, των τεσσάρων θαλασσών και του τετραπλασιασμού δια της θάλασσας (500.000 τ.χ.) της στενάχωρης και άγονης ελληνικής στεριανής επικράτειας, κατά τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Γιάννη Βαλινάκη. Της αναγέννησης της μικρής και έντιμης «Ψωροκώσταινας», μετά την απώλεια της Βενιζελικής Ελλάδας των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών το μοιραίο 1922 (Συνθήκη Σεβρών).
Έχουμε συνταγματικό χρέος να την υπερασπίσουμε πάση θυσία και να την κληροδοτήσουμε στη νέα γενία, αναστρέφοντας την παρακμιακή πορεία μας τον τελευταίο αιώνα, για ένα καλύτερο μέλλον όλου του οικουμενικού Ελληνισμού. Θα επικρατήσει τελικά η ισχύς του δημοκρατικού ελληνικού δικαίου, ή το δίκαιο του αυταρχικού ισχυρού Τούρκου; Από αυτήν την αβέβαιη εξέλιξη θα εξαρτηθεί, αν θα γιορτάσουμε το 2021 ειρηνικά και φιλικά, ή το 2023 εχθρικά και πολεμικά.
