Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 5/1
Νέος χρόνος, νέοι στόχοι, νέες προκλήσεις, νέες σκέψεις. Ο ερχομός του 2021 αναμφισβήτητα έχει φέρει και έναν διαφορετικό άνεμο αισιοδοξίας, περισσότερο, για να είμαστε ειλικρινείς, ως ελπίδα ότι δεν μπορεί να είναι χειρότερος από το 2020. Ας ευχηθούμε αυτή η αισιοδοξία να αποδειχθεί βάσιμη και ας ελπίσουμε οι όποιες εκπλήξεις μάς έρθουν να είναι ευχάριστες. Να γελάσει επιτέλους και το πικραμένο μας χειλάκι. Κάθε νέος χρόνος, βεβαίως, αποτελεί και μια ακόμα αφετηρία, ώστε να επαναπροσδιοριστούν στόχοι, να ξεκαθαριστούν σχέσεις που έχουν μπερδευτεί και να δημιουργηθούν συνθήκες που θα οδηγήσουν καθέναν από μας στις ράγες που θα βαδίσει τις επόμενες 365 ημέρες. Ευκαιρία, λοιπόν, να συστηθούμε ξανά.
Όταν πριν από 4 χρόνια χτύπησα την πόρτα της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ για να βρω την επόμενη επαγγελματική μου στέγη, ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έγιναν σαφή με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ήταν ότι σε ζητήματα ηθικής, δημοσιογραφική ή μη, δεν επιτρέπεται κανενός είδους διαπραγμάτευση. Όλες οι άλλες συνθήκες μπορούν να συζητηθούν, αυτή όμως δεν αγγίζεται, δεν απειλείται, δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ούτε καν από τον ίδιο τον εκδότη.
Στην μέχρι σήμερα πορεία μου στο χώρο, που μετράει πλέον περίπου ένα τέταρτο του αιώνα και την οποία αναγκάζομαι τελευταία εκ διαφόρων συνθηκών να επικαλούμαι συχνά -και, πίστεψέ με, αγαπητέ αναγνώστη, δεν μου αρέσει καθόλου- ένα πράγμα στο οποίο υπήρξα επίσης αδιαπραγμάτευτος ήταν σε ζητήματα ηθικής. Γι’ αυτό και ήξερα ότι, με τις όποιες δυσκολίες έρθουν, τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να πολεμήσω και γι’ αυτό το κάστρο. Στα χρόνια που ακολούθησαν, πορευτήκαμε σε διάφορες συνθήκες και οι σχέσεις πέρασαν από διάφορα κύματα. Συνεργαστήκαμε, διαφωνήσαμε, συγκρουστήκαμε, γιορτάσαμε, πικραθήκαμε, περάσαμε δυσκολίες, φουρτούνες, αλλά και λιακάδες· γελάσαμε, βριστήκαμε, είχαμε ρήξεις, συγκινηθήκαμε, δοκιμάσαμε κάθε ανθρώπινο συναίσθημα που διαπερνά έναν ζωντανό οργανισμό, όπως μια εφημερίδα που μετράει πια πεντέμιση δεκαετίες ζωής.
Σε όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρξε ούτε μια φορά η παραμικρή παρέμβαση/διόρθωση/λογοκρισία σε κείμενό μου, είτε επρόκειτο για άρθρο γνώμης, ρεπορτάζ ή οτιδήποτε άλλο. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Αν είχε υπάρξει έστω και μια, το πιθανότερο θα ήταν αυτή τη στιγμή να μην έγραφα αυτό το κείμενο. Δεν μου ζητήθηκε να ανακαλέσω γραπτά, να κάνω «πλάτες» ή να στηρίξω συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Δεν «κόπηκε» κανένας επειδή οι απόψεις του δεν με βρίσκουν σύμφωνο, δεν αποκλείστηκε καμία άποψη, εφόσον δίνεται επώνυμα, δεν έγινε ποτέ κανένας διαχωρισμός σε «δικούς μας» και σε «άλλους». Ακόμα και στις στιγμές κρίσης που υπήρξαν και ενδεχομένως να υπάρξουν και στο μέλλον, τούτη η συνθήκη είναι σίγουρο ότι δεν θα αλλάξει.
Γιατί τα γράφω τώρα αυτά; Γιατί, αυτή η συνθήκη που περιγράφω, δεν είναι πάντα ξεκάθαρη στον αναγνώστη ή, ακόμα χειρότερο, σε όποιον αξιοποιεί το ελεύθερο βήμα έκφρασης που δίνεται απλόχερα να εκφράσει τις θέσεις και τις δράσεις του και που, είμαι σίγουρος, ότι δεν συναντάται σε όλα τα Μέσα. Στο Άρθρο 1 του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, αναφέρεται ξεκάθαρα ότι: «Η πληροφόρηση είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα ή μέσο προπαγάνδας», ενώ στην παράγραφο δ. σημειώνεται ότι
ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει «να μεταδίδει την πληροφορία και την είδηση ανεπηρέαστα από τις προσωπικές πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτισμικές απόψεις ή πεποιθήσεις του». Το ακολουθώ χωρίς εκπτώσεις από την πρώτη μέρα του μακρινού 1998 που έγραψα το πρώτο μου δημοσιογραφικό κείμενο.
Αυτό ισχύει για όλους, αιρετούς και μη. Αν κάποιος έχει οποιαδήποτε υπόνοια ή γνώμη περί του αντιθέτου, τότε θα πρέπει να ξανασκεφτεί αν ο γράφων ή το Μέσο που εκπροσωπεί είναι αυτό που θα πρέπει να απευθύνεται. Ο καθένας από εμάς έχει την ιστορία και την πορεία του, οι οποίες από μόνες τους αποτελούν εχέγγυο φερεγγυότητας. Και σε αυτό, επαναλαμβάνω, δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης. Να είσαι βέβαιος, αγαπητέ αναγνώστη, ότι τη στιγμή που θα εμφανιστεί ο ελάχιστος σπόρος αμφιβολίας, θα είναι η τελευταία φορά που θα συναντηθούμε σε αυτές τις σελίδες. Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία φυσική και πνευματική, να αγαπάμε λίγο περισσότερο τον διπλανό μας και να φιλτράρουμε λίγο καλύτερα το θυμικό μας. Και ίσως είναι, πράγματι, ένας καλύτερος χρόνος.
