Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 15/12
Πλησιάζοντας προς τις γιορτές, το μυαλό, μοιραία πηγαίνει σε πιο αισιόδοξα μονοπάτια, ελπίζοντας, όπως είναι ανθρώπινο, σε καλύτερες μέρες για όλους. Φέτος, ακόμα περισσότερο, αυτά τα αισθήματα είναι πιο έντονα, αφού μετά από εννέα μήνες αποχής από κάθε κοινωνική δραστηριότητα, η ανάγκη να τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας κάθε μέρα είναι και μεγαλύτερη. Γι’ αυτό και τα περιθώρια «χαλάρωσης» του θυμού απέναντι σε ό,τι έχει να κάνει με τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής είναι ελάχιστα. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να είναι θυμωμένος κάποιος αυτή την εποχή.
Ο Δεκέμβριος, εκτός από εορταστικός, είναι και μήνας, όπου τιμούνται ορισμένες πολύ σημαντικές «Παγκόσμιες Ημέρες». Η 1η του μήνα καθιερώθηκε Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, η 2η από το 1949 ακόμα ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Δουλείας, η 3η ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, η 5η ως Διεθνής Ημέρα Εθελοντισμού για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη, η 9η ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς, αλλά και ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης και Αξιοπρέπειας για τα Θύματα του Εγκλήματος της Γενοκτονίας και της Πρόληψης αυτού του Εγκλήματος. Το πρώτο δεκαήμερο του «εορταστικού» μήνα, κλείνει με επίσης ακόμα σπουδαία μέρα. Την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά και την Παγκόσμια Ημέρα Ιδιοκτησίας, που τιμούνται αμφότερες στις 10 Δεκεμβρίου.
Σταματώ εδώ το ξεφύλλισμα του ημερολογίου, γιατί νομίζω ότι το νόημα πλέον είναι ξεκάθαρο. Σε ποιους από τους παραπάνω τομείς, μπαίνοντας πια στην τρίτη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας έχουμε κάνει έστω και ένα βήμα προόδου ως κοινωνίες; Στέκομαι μόνο στην τελευταία. Με την υπέροχη κάλυψη της πανδημίας του κορωνοϊού και την αναμφισβήτητη ανάγκη λήψης μέτρων για την προστασία της δημόσιας υγείας, είναι ξεκάθαρο ότι σε όλο τον κόσμο έχουν προωθηθεί μέτρα που καταπατούν μια σειρά από κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών.
Δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με αγώνες και αίμα. Στην Ελλάδα της υπερβολής και της κακής αντιγραφής αρνητικών ξενόφερτων προτύπων, ακόμα περισσότερο. Η ειρωνεία, μάλιστα, είναι πως την ώρα που τιμήθηκε η Ημέρα Ιδιοκτησίας, ένα από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα που προστατεύεται από διεθνείς συμβάσεις του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η κεντρική κυβέρνηση θεσμοθέτησε τη ληστεία της πρώτης κατοικίας, καταπατώντας το συγκεκριμένο δικαίωμα στους πολίτες, σαν γόπες από τσιγάρα στο τσιμέντο. Και δεν είναι το μόνο που καταπατείται. Ο τελευταίος, δύσκολος χρόνος, έβγαλε σε όλο τον κόσμο ένστικτα εξουσίας που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Ταυτόχρονα, ωστόσο, ανέδειξε και τα αντανακλαστικά της κοινωνίας που, όταν νιώθει ότι απειλείται, βγάζει τη δύναμη από μέσα της, διεκδικεί και, όπως έχει αποδείξει η Ιστορία, κερδίζει. Με όποιες απώλειες.
Είναι αλήθεια ότι, ειδικά φέτος, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία δέκα χρόνια, η ικανότητα να σκεφτεί κάποιος με θετικό πρόσημο το μέλλον, ανήκει σε λίγους και πολύ προνομιούχους. Ωστόσο, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τα παρατήσει. «Η αισιοδοξία είναι μονόδρομος», μου είχε πει κάποτε ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης. Από τότε προσπαθώ να έχω τη φράση του σαν μότο ζωής. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει θεσμοθετημένη κάποια Παγκόσμια Ημέρα Αισιοδοξίας. Αν δεν υπάρχει, νομίζω ότι πρέπει να την «εφεύρουμε». Ας κρατήσουμε τουλάχιστον αυτό ως οδηγό για το επόμενο διάστημα. Μαζί με τη συνεργασία και την ομόνοια, νομίζω ότι θα χρειαστεί κι αυτή λίγο περισσότερο.
