Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 09/12/2022
Δύο «Διεθνείς Ημέρες» πέρασαν το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη, οι οποίες σε ένα επίπεδο μπορούν και πρέπει να αλληλοσυνδέονται. Η Διεθνής Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία και η Διεθνής Ημέρα Εθελοντισμού.
Και οι δύο καλύπτουν, λυπάμαι που το λέω, πτυχές της κοινωνίας μας που έχουν μείνει εξοργιστικά πίσω, σε σχέση με τις ανεπτυγμένες χώρες αυτού του πλανήτη. Η εκπαίδευσή μας στην καταπολέμηση των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων είναι από ανύπαρκτη έως ελάχιστη.
Από που να ξετυλίξουμε το κουβάρι των απογοητεύσεων; Από τους δρόμους που είναι απροσπέλαστοι και γεμάτοι εμπόδια για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα; Από τις υποδομές σε δημόσια κτήρια που εξυπηρετούν μόνο τους αρτιμελείς; Από την απουσία του Κράτους στην στήριξη μιας οικογένειας που μέλος της είναι άτομο με διαφορετικές ανάγκες; Ή την έλλειψη παιδείας της νέας γενιάς, ώστε να γίνει επιτέλους η συμπερίληψη κανόνας και όχι εξαίρεση;
Από την άλλη, οι εθελοντές σε αυτή εδώ τη χώρα φτάνουν να αντιμετωπίζονται και ως άνθρωποι που έχουν «πετριά», γι’ αυτό και «σπαταλούν τον χρόνο -και το χρήμα- τους», για σκοπούς που είναι σημαντικοί για αυτούς.
Άλλη μια αποτυχία της κοινωνίας μας; Το να «φυτέψει» στα παιδιά τον σπόρο του εθελοντισμού και το καθένα από το δικό του μετερίζι να προσφέρει, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία και συνεχίζοντας ως ενήλικας, στον συνάνθρωπο, στην πόλη, στη χώρα, στο περιβάλλον, στα ζώα.
Οι ετήσιες εκδηλώσεις, οι προσωπικές ή ομαδικές πρωτοβουλίες με αφορμή τις «Διεθνείς Ημέρες» δεν αρκούν. Η ευαισθητοποίηση της κοινότητας επί του εθελοντισμού θα πρέπει να αποτελεί καθημερινότητα όπως φυσικά και η ευαισθητοποίηση επί ζητημάτων ισότιμης πρόσβασης των ατόμων με αναπηρία στην εκπαίδευση.
Σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα, ο εθελοντισμός στηρίζει ιδρύματα, σωματεία και οργανώσεις που εξειδικεύονται στη παροχή υπηρεσιών σε άτομα με αναπηρία. Δεν είναι όμως αυτός ο στόχος. Ο εθελοντής θα πρέπει να συνδράμει το έργο που το κράτος ήδη παρέχει και όχι να αποτελεί μοναδικό στήριγμα και λύση για τους ανθρώπους αυτούς.
Στους Δήμους μας, η εθελοντική δράση αποτελεί δυνατό «χαρτί» των τοπικών κοινωνιών αλλά σίγουρα έχει ανάγκη από μεγαλύτερη κινητοποίηση των πολιτών, όσο, με το πέρασμα των χρόνων, οι συνθήκες διαβίωσης γίνονται όλο και πιο δύσκολες για όλο και μεγαλύτερο αριθμό συνανθρώπων μας.
Όσο για τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων με αναπηρία, αυτό καλύτερα να μην το συζητήσουμε… Σε αυτό τον τομέα, χρειάζεται «βόμβα» που θα τα ισοπεδώσει όλα για να ξαναχτιστούν από την αρχή.
