![Το Κοράκι [ένα μουσικό αναλόγιο] του Edgar Allan Poe στο «RABBITHOLE» συγκινεί βαθιά](https://amarysia.gr/wp-content/uploads/2025/11/panlam_poe_10_web-360x180.jpg)
Γράφει ο Χρίστος Αλεξόπουλος
Οικονομολόγος (Harvard)
Συγγραφέας των βιβλίων GOOD BY GREECE – HELLO HELLAS & όραμα hellas (Εκδόσεις Παπαζήση)
Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας, τον οποίο θα απολαύσουμε σύντομα στον κινηματογράφο με την ταινία του σκηνοθέτη Νίκου Σμαραγδή, στο δίλημμα Ανατολή ή Δύση για τη χώρα μας, υποστήριζε ότι ανήκουμε στον… εαυτό μας. Ότι ο Ελληνισμός διαθέτει ξεχωριστή και μοναδική ταυτότητα, επειδή απέχει εξίσου από την Ανατολή και από τη Δύση.
Η ημιτελής Επανασταση του 1821 και η αποτυχία της Μεγάλης Ιδέας το 1922 προκάλεσαν ένα τεράστιο πρόβλημα ασφάλειας για τον Ελληνισμό, το οποίο, παραδόξως, παραμένει ακόμη άλυτο. Παρά την ταπεινωτική για την Ελλάδα Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, η οποία αντικατέστησε την αρχική και μη εφαρμοσθείσα Συμφωνία των Σεβρών του 1920, η δημιουργηθείσα διάδοχος της ηττημένης φιλογερμανικής οθωμανικής αυτοκρατορίας, Τουρκία, δεν ικανοποιήθηκε από την εδαφική γενναιοδωρία των νικητριών δυνάμεων του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η μεγαλόκαρδη Σύναψη Φιλίας του Βενιζέλου προς τον Κεμάλ το 1930 δεν μετρίασε τις δομικές ιμπεριαλιστικές διαθέσεις της. Ούτε φυσικά η παράλογη Διακήρυξη Ειρήνης των Αθηνών του 2023.
Από την πρώτη ημέρα ύπαρξής της, η Τουρκία διεξάγει έναν ακήρυκτο πόλεμο εναντίον της Ελλάδας, την οποία δεν συγχωρεί για τη διάλυση της αυτοκρατορίας της. Στη βάση του «Εθνικού Όρκου» που δόθηκε το 1920 για την επανάκτηση όλης της απωλεσθείσας επικράτειας, ιδιαιτέρως των νησιών του Αιγαίου αλλά και αυτής ακόμη της… Θεσσαλονίκης! Από το 1995 δε, που η χώρα μας επικύρωσε την UNCLOS 1982 για τις θαλάσσιες ζώνες, επισημοποιήθηκε με CASUS BELLI της τουρκικής εθνοσυνέλευσης. Τα σύνορα της καρδιάς μας και η γαλάζια πατρίδα αποτελούν πιστή εφαρμογή του. «Θα τα κατακτήσουμε ξαφνικά ένα βράδυ», μας απειλεί ο σουλτάνος Ερντογάν.
Μπροστά στον υπαρξιακό κίνδυνο του τουρκικού αναθεωρητισμού, η πατρίδα μας δεν είχε άλλη επιλογή από το να στραφεί δυτικά για την ασφάλειά της. Από τη σύσταση του ελληνικού κράτους το 1830, εις μάτην του Καποδίστρια και προς χάριν του Μαυροκορδάτου, συνδεθήκαμε σχεδόν αποικιακά μέσω των διαβόητων δανείων με την Αγγλία, αγνοώντας τη χιλιόχρονη έχθρα της καθολικής Δύσης των Σταυροφοριών προς την ορθόδοξη Ανατολή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μας.
Το 1952 ενταχθήκαμε στο ΝΑΤΟ, αποβλέποντας στην ειλικρινή συμμαχική υποστήριξή του. Για να εκπλαγούμε δυσάρεστα στην πορεία ότι η Βορειοατλαντική Συμμαχία, όχι μόνον δεν μας προστατεύει από τον επιθετικό γείτονα, αλλά τουναντίον, μας υπονομεύει, αφού το περίφημο άρθρο 5 περί αλληλεγγύης αναφέρεται ουσιαστικά στον εξωτερικό Ρώσο εχθρό παρά στον εσωτερικό σύμμαχο Τούρκο.
Η εισβολή και κατοχή της Βόρειας Κύπρου το 1974 από την Τουρκία, με τη συμβολή δυστυχώς του ΝΑΤΟ, ενίσχυσε την ανασφάλειά μας και επιτάχυνε τον άκριτο δυτικό προσανατολισμό δια της πρώιμης ένταξης της χώρας μας στην Ευρωπαική Ένωση το 1981, με την ελπίδα ότι θα βρίσκαμε την κατανόηση των υποτιθέμενων φιλελλήνων Ευρωπαίων φίλων, συγγενών απογόνων επίσης των αρχαίων προγόνων μας. Γνωρίζαμε, όμως, ότι επρόκειτο περί μιας οικονομικής κοινότητας, δίχως ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική.
Μπαίνοντας στα βαθιά νερά της Ευρώπης, όπως έλεγε τότε ο εμπνευστής πρόεδρος Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά χωρίς να ξέρουμε καλό κολύμπι, πνιγήκαμε και χρεοκοπήσαμε το 2010. Η ευθύνη βαρύνει τόσον τη διαφθορά του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο δεν αξιοποίησε αναπτυξικά τα ευρωπαικά σωσίβια – πακέτα, όσο και την αδικαιολόγητα υπερβολική τιμωρητική συμπεριφορά των εταίρων μας.
Όταν η Ρωσία περικυκλώθηκε από το ΝΑΤΟ και αναγκάστηκε να εισβάλει στην Ουκρανία το 2022 για την προστασία βασικά των ρωσόφωνων κατοίκων, σε μια ουσιαστικά εμφύλια διαμάχη, τους οποίους καταπίεζε το νεοναζιστικό καθεστώς του Κιέβου από το 2014, μαζί με τη δική μας αρχαία ελληνική μειονότητα, πρωτοστατήσαμε κηρύσσοντας πόλεμο εναντίον της φιλικής ιστορικά Ρωσίας, μεγάλης δύναμης, μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και υποστηρικτή της Κύπρου. Παράλληλα, εξοπλίσαμε την Ουκρανία περισσότερο και από τη Μεγαλόνησο, ως υπάκουοι σύμμαχοι και εταίροι, εις βάρος μάλιστα των αμφισβητούμενων από την Τουρκία νησιών του Αιγαίου, αντί απλώς να την καταδικάσουμε βάσει του Διεθνούς Δικαίου.
Θα μπορούσαμε να προωθήσουμε την πολιτική και αμυντική αυτονόμηση της Ευρώπης, ακόμη και έναντι της αντιδημοκρατικής Αμερικής, με την πιθανή συμπερίληψη της ευρωπαϊκής Ρωσίας σε μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας, έτσι ώστε να αντισταθμίσουμε την τουρκική απειλή, αποδυναμώνοντας την υστερική ευρωπαϊκή ρωσοφοβία, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι ή εχθροί, αλλά σταθερά συμφέροντα στις διεθνείς σχέσεις.
Ταυτόχρονα, υπογράψαμε το 2023 το παρά φύσιν Σύμφωνο Φιλίας με τον πραγματικό Τούρκο εχθρό μας, ξεπλένοντάς τον αφελώς στους συμμάχους του ΝΑΤΟ και τους εταίρους της ΕΕ!
Από την εποχή του «Ανατολικού Ζητήματος» τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, η Δύση παραμένει φιλοτουρκική, κυρίως για την αναχαίτιση της «Μεγάλης Άρκτου» ώστε να καταστεί παγκόσμια δύναμη κατεβαίνοντας στη Μεσόγειο Θάλασσα (Θεωρία Μακίντερ). Εξού και το ενδιαφέρον της για μια μικρή και ανίσχυρη Ελλάδα, αποκομμένη από την αυτοκρατορική της Κωνσταντινούπολη. ΤΟ ΧΑΪΔΕΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΟΠΩΣ ΔΙΑΤΕΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ, ΑΛΛΑ Η ΤΟΥΡΚΙΑ!
Όταν μας δόθηκε η ευκαιρία να επαναπροσεγγίσουμε την Αμερική του ανεκδιήγητου Τραμπ, ύστερα απο τη φιλορωσική θέση του στην πρόσφατη συνάντηση με τον Πούτιν στην Αλάσκα, επιλέξαμε το κόμμα του πολέμου των Ευρωπαίων «νάνων» ηγετίσκων. «Τη σωστή πλευρά της ιστορίας», ειρωνικά, κατά δήλωση του πρωθυπουργού μας.
Τώρα εισπράττουμε τις αρνητικές συνέπειες της λανθασμένης στρατηγικής μας. Καθόσον η ΕΕ θεωρεί, παραδόξως φανταστικά, εχθρό για την ασφάλειά της τη χριστιανική Ρωσία και φίλο τη γενοκτόνο ισλαμική Τουρκία, τον αληθινό δικό μας εχθρό. Και αυτή ετοιμάζεται παρανοϊκά για πόλεμο, με την πιθανή πυρηνική αυτοκαταστροφή μας.
Ως εκ τούτου, έχουμε μείνει μόνοι ως «ανάδελφο έθνος». Αφού η ΕΕ των αρχών και αξιών, της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης και του Διεθνούς Δικαίου, ουδόλως ενδιαφέρεται να μας υποστηρίξει. Έχει πάρει διαζύγιο από την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό και παραπαίει σε παρακμή. Αντιθέτως, μέσω του REARM & SAFE, πιέζει επιπλέον τη χώρα μας να απολαύσουμε τον βιασμό του «επιτείδιου ουδέτερου» βιαστή μας!
Δυστυχώς, η ΕΕ ΝΑΤΟποιήθηκε, αντί να εξευρωπαϊστεί το ΝΑΤΟ. Το άρθρο 42 (7) περί αλληλεγγύης δεν διαφέρει καθόλου από το αντίστοιχο άχρηστο άρθρο 5 του ΝΑΤΟ.
Καιρός να αναθεωρήσουμε ριζικά τη μονοδιάστατη εξωτερική πολιτική και εθνική ασφάλειά μας. Τώρα που η Δύση (ΗΠΑ) υποχωρεί και αναδύεται πάλι η Ανατολή (ΚΙΝΑ). Διότι, όσο και αν φαίνεται ουτοπικό, αποτελούμε το κέντρο του κόσμου, πολιτισμικά και γεωπολιτικά. Και για να θυμηθούμε τον σοφό Αϊνστάιν «συνιστά τρέλα να περιμένουμε ευνοϊκά αποτελέσματα, κάνοντας συνεχώς τα ίδια λάθη».
