Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 8/12
Η 5η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε το 1985 από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα Εθελοντισμού για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη, με στόχο να τιμήσει τα εκατομμύρια των εθελοντών σε όλο τον κόσμο που καθημερινά δίνουν αγώνα για να κάνουν τη ζωή στον πλανήτη καλύτερη, από όποιο τομέα κι αν προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Χιλιάδες εθελοντές παγκοσμίως έχουν αντιμετωπίσει σοβαρούς κινδύνους και έχουν χάσει ακόμα και τη ζωή τους στην προσπάθεια να προσφέρουν στον συνάνθρωπο και την κοινωνία. Η 5η Δεκεμβρίου κάθε έτους είναι αφιερωμένη περισσότερο σε εκείνους.
Τούτους τους καιρούς η αξία του Εθελοντισμού παίρνει διαστάσεις που δύσκολα μπορούν να αποτυπωθούν με λέξεις. Χρόνια τώρα ως μέλος οργανώσεων και εθελοντικών κινήσεων, το μόνο που με έκανε συχνά να θλίβομαι είναι ότι πολλές φορές, αυτές οι σημαντικές προσπάθειες των απλών πολιτών, έχουν καταφέρει να υποκαταστήσουν την Πολιτεία εκεί που η ίδια έχει αποδειχθεί λίγη στο να δώσει λύσεις. Αυτό έχει διπλή σημασία, αφού από τη μια αποτελεί τρανή απόδειξη της τεράστιας σημασίας του εθελοντικού κινήματος και της δύναμης που μπορεί να έχει στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία. Από την άλλη, ωστόσο, δεν θα πρέπει να αποτελεί μια μόνιμη δικαιολογία για το επίσημο κράτος ή μια εύκολη λύση ως προς την επίλυση προβλημάτων που το ίδιο το κράτος θα έπρεπε να δώσει λύση.
Στο πιο πρόσφατο, αλλά και συγκλονιστικότερο όλων, το λαμπρό παράδειγμα θέλησης, αφοσίωσης και αυτοθυσίας που επέδειξαν οι εθελόντριες νοσηλεύτριες από την Κρήτη, που έθεσαν εαυτούς στη μάχη κατά του κορωνοϊού στη Θεσσαλονίκη, όπου η κατάσταση έχει από καιρό ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Συγκινούμαι και μόνο που το γράφω. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το νόημα του Εθελοντισμού. Οι γυναίκες αυτές χειροκροτήθηκαν, έγιναν σύμβολο, δέχθηκαν τους επαίνους από πολιτικούς και μη, για την αξιέπαινη πράξη τους. Και μέσα από αυτήν την υπέροχη ενέργεια κρύφτηκε πρόσκαιρα η κυβερνητική εγκληματική στάση να μη μεριμνήσει για την απαιτούμενη ενίσχυση του προσωπικού, ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες που όλοι γνώριζαν πως θα παρουσιαστούν.
Την ίδια ώρα, δεκάδες εθελοντικές οργανώσεις διοργανώνουν καθημερινά συγκεντρώσεις τροφίμων, υγειονομικού υλικού, δράσεις ενημέρωσης για την πρόληψη και προστασία της δημόσιας υγείας, ακόμα και εν καιρώ πανδημίας. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, της δικής μας πόρτας, που δεν ξεχνούν ότι σήμερα που εμείς είμαστε σε μια καλύτερη κατάσταση, κάποιοι άλλοι δεν είναι. Και είναι χρέος μας να σταθούμε στο πλευρό τους, ακριβώς όπως θα θέλαμε να συμβεί αν ήμασταν εμείς στη θέση τους. Όπως θα επιθυμούσαμε να έκανε το επίσημο Κράτος για όλους. Αντ’ αυτού, τις τελευταίες μέρες είδαμε αστυνομικούς να διαλύουν διανομή φαγητού σε απόρους από εθελοντικές οργανώσεις, να στοχοποιούνται δράσεις κοινωνικής προσφοράς, ακόμα και να συλλαμβάνονται συντονιστές δράσεων με προσχηματικές δικαιολογίες, που μόνο γέλιο και ταυτόχρονα θλίψη μπορούν να προκαλέσουν. Μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο θα επαληθεύσει τα παραπάνω.
Επειδή, ωστόσο, η εποχή είναι τέτοια που δεν επιτρέπει τη θλίψη να μας κρατάει πίσω και επειδή οι ανάγκες για υποστήριξη έχουν εκτοξευθεί, ας κρατήσουμε ως κοινωνία τούτο: Καμία απογοήτευση και κανένα ασύνταχτο κράτος δεν είναι μεγαλύτερα από το συναίσθημα που παίρνεις όταν προσφέρεις. Γιατί, σε τελική ανάλυση, από τα λίγα πράγματα που έχουν απομείνει στη σύγχρονη συγκυρία είναι το να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. Όταν το βράδυ το κεφάλι ακουμπάει στο μαξιλάρι, είναι πάντα πιο ελαφρύ, όταν γνωρίζει ότι και σήμερα έκανα ό,τι μπορούσα για να προσφέρω σε κάποιον που έχει ανάγκη. Υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερη ανταμοιβή;
