Γράφει ο Ευάγγελος Bογιατζής
Όσοι πολίτες φέρουν στο «δισάκι» τους μια επαρκή εμπειρία βίου δεν ξαφνιάζονται όταν παρακολουθούν την Ελληνική Δικαιοσύνη να εμφανίζεται άτεγκτη και με ιαβερική στοχοπροσήλωση στην απόδοση ευθυνών και στο ξεσκέπασμα ενόχων κάθε φορά που έχει να κάνει με φτωχοδιαβόλους κι ανυπεράσπιστους από μεγάλα συμφέροντα βιοπαλαιστές ενώ από την άλλη όταν βρίσκεται ενώπιον σοβαρών υποθέσεων διαφθοράς, οικονομικών ατασθαλιών και παραβατικότητας του «λευκού κολάρου», ισχυρών δηλαδή πολιτικοοικονομικών παραγόντων, να παριστάνει την άβγαλτη, απονήρευτη και ευκολόπιστη κορασίδα.
Εσχάτως μάλιστα η τρίτη εξουσία στη χώρα μας, κάνοντας ένα εντυπωσιακότατο άλμα προς αυτήν την κατεύθυνση, και παλαντζάροντας μεταξύ αυτοακύρωσης και αυτογελοιοποίησης, μας έδειξε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι πιστεύει ακόμη και σ’ αυτήν την ύπαρξη του… Άη Βασίλη, και μάλιστα όχι στην εποχική πρωτοχρονιάτικη version του αλλά σε μια all season εκδοχή του και μάλιστα πολιτικά και ταξικά μεροληπτική καθώς αν και παραδοσιακά ερυθροντυμένος, ο εκ Ροβανιέμι ορμώμενος ροδαλός γέροντας, αποδεικνύεται ιδιαίτερα γενναιόδωρος κι ανοιχτοχέρης απέναντι σε πρώην γαλάζιους υπουργούς υγείας για παράδειγμα.
Ο λόγος βέβαια για την πρόσφατη αρχειοθέτηση των δικογραφιών των εμπλεκόμενων στην υπόθεση της Novartis και πρώην υπουργών στον νευραλγικό τομέα της Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλου και Άδωνη Γεωργιάδη, με τους αρμόδιους εισαγγελείς να αποφαίνονται ότι οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που βρέθηκαν σε λογαριασμούς δικούς τους, οικείων τους και εταιριών συμφερόντων τους συνδέονται με αδιευκρίνιστες πιστώσεις οι οποίες δεν χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης.
Και αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται τέτοια διόλου ευκαταφρόνητα ποσά να μην έχουν εισρεύσει ποτέ μέσα από αδιευκρίνιστες τραπεζικές ατραπούς σε λογαριασμούς εργαζομένων, ασφαλιστικών ταμείων, φορέων παιδείας, υγείας και κοινωνικής στήριξης ευάλωτων συμπολιτών μας αλλά πάντα να φουσκώνουν τα πουγκιά και τα χαρτοφυλάκια πολιτικών προσώπων που κατέχουν καίριες θέσεις ευθύνης και διαχειρίζονται συμφωνίες αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ.
Δυστυχώς την Ελληνική Δικαιοσύνη φαίνεται να μην την απασχολεί ένα τέτοιο «παράδοξο» προτιμώντας μια στρουθοκαμηλική φυγή από την πραγματικότητα και σταυρώνοντας τα χέρια απρόθυμη να φτάσει στην άκρη του νήματος τέτοιων επιεικώς ύποπτων χρηματικών καταθέσεων.
Η Ελληνική Δικαιοσύνη αν θέλει να ανακτήσει το κύρος της στα μάτια των πολιτών ξανακερδίζοντας την όποια εμπιστοσύνη ενδεχομένως της είχαν οφείλει να ερευνά σε βάθος παρόμοιες περίεργες ιστορίες πλουτισμού και να σφραγίζει «Αγιοβασιλιάτικες καπνοδόχους» – μπούκες πολυεθνικών εταιριών που οδηγούν ενίοτε σε τραπεζικούς λογαριασμούς συγκεκριμένων προσώπων, ώστε το χρήμα να εξοικονομείται και να κατευθύνεται στο κοινωνικό σύνολο, στις ανάγκες και στα πολλαπλά ανοιχτά του μέτωπα.
