Γράφει ο Κώστας Ζαχαριάδης
Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ στη Β1 Εκλογική Περιφέρεια Βορείου Τομέα Αθηνών, Τομεάρχης Εσωτερικών
Προσφάτως, προβλήθηκε το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ «Black Trail», με αντικείμενο έρευνας τον τρόπο που οι ναυτιλιακές εταιρίες παραβιάζουν σωρηδόν τους περιβαλλοντικούς κανόνες και φοροδιαφεύγουν με νόμιμους τρόπους σε φορολογικούς παραδείσους. Ενδεικτική, είναι η απαξιωτική στάση μερίδας του εφοπλιστικού κόσμου και άλλων επιχειρηματιών απέναντι στις κυβερνήσεις, τους πρωθυπουργούς, τις πολιτικές ηγεσίες.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 άρχισε να διαμορφώνεται μια επιχειρηματική θέση ότι ο κόσμος της οικονομίας και της αγοράς μπορεί να επιβληθεί, να τσαλακώσει, να επιβάλει πολιτικές και κατευθύνσεις σε εκλεγμένους ηγέτες. Μάλιστα και στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα φυσικά) και διεθνώς, μεγάλες πολιτικές οικογένειες συνέπλευσαν και υπηρέτησαν αυτήν την πολιτική. Έπρεπε να έρθουν οι κρίσεις και η αδυναμία των αγορών να ανταποκριθούν για να επιτρέψουν πολιτική και πολιτικοί.
Προσφάτως, στη συνάντηση των G7 (ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ιαπωνίας, Ιταλίας και Καναδά), ο Πρόεδρος Μπάιντεν και η υπουργός Οικονομίας Τζάνετ Γέλλεν πρότειναν, για αρχή, την επιβολή ελάχιστου εταιρικού φόρου ανά χώρα ως παγκόσμιο μέτρο. Μια συμφωνία πρώτου βήματος που θα υποχρεώσει τις πολυεθνικές εταιρείες να πληρώνουν ελάχιστο φόρο θα αποδυναμώσει τους φορολογικούς παραδείσους. Η στιγμή είναι καθοριστική για αλλαγές. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν προεκλογικά είχε εκφράσει τη δυσαρέσκειά του που πολυεθνικές (Amazon, Google, Facebook, Apple, Microsoft, κ.τ.λ.) δεν καταβάλλουν κανέναν ομοσπονδιακό φόρο. Αλήθεια, θυμάστε να έχουν συζητηθεί με σοβαρότητα αντίστοιχα ζητήματα στην Ελλάδα και την σημερινή ΕΕ;
Η απόφαση των G7 θα ασκήσει μεγάλη πίεση και αναμένεται να είναι το κεντρικό θέμα συζήτησης στην επόμενη σύνοδο των G20, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την Κίνα, τη Ρωσία και τη Βραζιλία. Εντούτοις, ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ, Ματίας Κόρμαν, επεσήμανε ότι η τελική συμφωνία θα επιτευχθεί προς τον Οκτώβριο και θα πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών – μελών.
Σε επίπεδο Ευρώπης και Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να εξεταστεί το θέμα της προνομιακής φορολόγησης εταιρειών σε ορισμένες χώρες, όπως στην Ιρλανδία, την Ολλανδία, τη Μάλτα, την Κύπρο, το Λουξεμβούργο, με ωφελημένες τις μεγάλες ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) εταιρείες και χαμένους τους πολίτες και εργαζόμενους της Ευρώπης. Αλήθεια, θυμάστε να έχουν συζητηθεί με σοβαρότητα αντίστοιχα ζητήματα στην Ελλάδα;
Είναι μια ρωγμή ελπίδας, μπορούμε να συζητάμε με ρεαλισμό και σχέδιο για
▪ Την αύξηση του ΑΕΠ με τη συμμετοχή του συνόλου της κοινωνίας, στη διανομή του.
▪ Τον μετασχηματισμό του παραγωγικού μοντέλου στην κατεύθυνση της οικονομίας της γνώσης και της αυξημένης προστιθέμενης αξίας προϊόντων και υπηρεσιών και όχι του ανταγωνισμού στη βάση της μείωσης των μισθών.
▪ Τη στήριξη και ανανέωση των επιχειρήσεων και ιδίως της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας σε όλο το παραγωγικό και τεχνολογικό φάσμα.
▪ Την προστασία της εργασίας με σεβασμό στα εργασιακά δικαιώματα και την αύξηση των μισθών.
▪ Τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα σε δίκτυα, υποδομές και υπηρεσίες βασικών αγαθών (δημόσια υγεία, ύδρευση).
▪ Την ενίσχυση του ενιαίου και καθολικού κοινωνικού κράτους.
▪ Τη δικαιότερη φορολογία με μείωση της φοροδιαφυγής και προοδευτική φορολόγηση, που θα ελαφρύνει χαμηλότερες και μεσαίες εισοδηματικές ομάδες.
▪ Τον συνολικό οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας, την ανάσχεση της κλιματικής κρίσης και την ενεργειακή δημοκρατία, με κοινωνική συμμετοχή στην παραγωγή ενέργειας.
Αν ολοκληρωθεί αυτή η σημαντική διεθνής συστημική στροφή είναι βέβαιο ότι θα ανοίξουν σύντομα και άλλες συζητήσεις που μέχρι χτες φάνταζαν θεωρητικές ή αδιανόητες, για τους οπαδούς της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας όπως ο κ. Μητσοτάκης.
Μπορεί να ελέγξει η πολιτική τον καζινοκαπιταλισμό; Μπορούμε να τελειώσουμε με τις αφόρητες πιέσεις των αγορών και των fund πάνω στα κοινωνικά συμφέροντα; Και ποιος ο ρόλος των ενεργών δημοκρατικών πολιτών;
Η στροφή αυτή συνιστά ήττα όσων ήθελαν η ανάπτυξη να περνά μέσα από τη μείωση της φορολογίας των μεγάλων και πολυεθνικών επιχειρήσεων και τη λιτότητα για εργαζόμενους και κοινωνική πολιτική. Αποτελεί, ταυτόχρονα και μια ήττα γνώριμων και στη χώρα μας αντιλήψεων που ήθελαν την ανάπτυξη των οικονομιών να περνάει από τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, τον ανελέητο φορολογικό ανταγωνισμό προς τα κάτω και τη μεταφορά των φορολογικών υποχρεώσεων στους πιο αδύναμους και στους πιο εύκολα ελέγξιμους και την πίεση στους εργαζόμενους και τους εκπροσώπους τους.
Η απόφαση αυτή αναμένεται να θέσει ισχυρές βάσεις για την καταπολέμηση της προκλητικής ασυλίας πολυεθνικών που κερδοσκοπούν εις βάρος των εργαζομένων και των καταναλωτών, πλήττοντας επίσης την υγιή μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Τα κράτη και οι περιφερειακές διακρατικές ενώσεις κρατών έχουν την ευκαιρία να πάρουν μέρος του ελέγχου τους την παγκόσμια οικονομία, χωρίς να είναι έρμαια αποφάσεων πολυεθνικών και ιδιωτών που θέλουν να «παρκάρουν» τα κέρδη τους σε offshore, προκαλώντας μεγάλες απώλειες εσόδων στις εθνικές οικονομίες, με συνέπειες στην κοινωνία, την εργασία και τις δημόσιες δαπάνες.
Πόσα σχολεία και πόσα νοσοκομεία λείπουν όχι από τον λεγόμενο τρίτο κόσμο αλλά από την Ευρώπη επειδή τα υπερκέρδη συγκεκριμένων εταιριών είναι παρκαρισμένα στα Νησιά Κέιμαν ή σε λογιστικά φύλλα του excel που διαπραγματεύονται σε διάφορα χρηματιστήρια;
Οι Έλληνες πολίτες έζησαν στο πετσί τους για πολλά χρόνια τι σημαίνει «διεθνείς αγορές» μέσα από τα μνημόνια, την μονόπλευρη λιτότητα και την φτώχεια. Βλέπουμε σήμερα τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του να υποστηρίζουν και να νομοθετούν δράσεις και πολιτικές από το παρελθόν της οικονομικής «ορθοδοξίας». Ένα παρελθόν που άφησε στον κόσμο κρίσεις, φτώχεια, καταστροφή του περιβάλλοντος, αποδυναμωμένες δημοκρατίες και αυταρχικούς ηγέτες.
Βγαίνοντας προσωρινά (;) από το «χρονοντούλαπο της ιστορίας» η Δεξιά στην Ελλάδα κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα για να οδηγηθεί πάλι εκεί που πραγματικά της αξίζει και πρέπει όλοι οι προοδευτικοί πολίτες να ενωθούμε γι’ αυτό.
