Γράφει ο Τάσος Μεργιάννης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Πεντέλης – Μελισσίων – Βριλησσίων – 16/12
Καθώς διανύουμε την δεύτερη χρονιά πανδημίας με την επιστροφή στην ομαλότητα να αποτελεί περισσότερο ευκταίο παρά ρεαλιστικό σενάριο, αξίζει να επισημανθούν μια σειρά από γεγονότα που έφεραν (πάνδημες) αλλαγές στο διεθνές εργασιακό status quo.
Άλλωστε, από τις αρχές του 2020 μέχρι σήμερα η τηλεργασία και οι εξ αποστάσεως συσκέψεις, ταυτόχρονα με τα μέτρα προσωπικής υγιεινής, διαμόρφωσαν μια διαφορετική εργασιακή καθημερινότητα για την πλειοψηφία των εργαζομένων .
Αυτήν την περίοδο δύο είναι οι σημαντικές διεθνείς τάσεις που τροφοδοτούν τη δημόσια συζήτηση, απηχώντας τις ανάγκες των εργαζομένων. Η πρώτη είναι οι ομαδικές παραιτήσεις εργαζομένων (τάση που πήρε την κωδική ονομασία «μεγάλη παραίτηση» -«great resignation») και η δεύτερη το εργασιακό τετραήμερο.
Μόνο στις ΗΠΑ, η «Μεγάλη Παραίτηση» στέρησε από την αγορά εργασίας 4,3 εκατομμύρια εργαζομένους τον περασμένο Αύγουστο και άλλα 4,4 εκατομμύρια τον Σεπτέμβριο. Στη Γερμανία (μιλάμε για τη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης) πάνω από μια στις τρεις επιχειρήσεις παραπονιούνται ότι δεν μπορούν να βρουν ειδικευμένους εργαζόμενους, ενώ πρόσφατη έρευνα της Microsoft αποκάλυψε ότι το 41% των εργαζομένων σε παγκόσμιο επίπεδο εξετάζει το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει τη δουλειά του τον επόμενο χρόνο.
Πώς εξηγούνται όλα αυτά; Η προσδοκία για ένα ωράριο εργασίας που θα ισορροπεί καλύτερα την προσωπική με την επαγγελματική ζωή, ώθησε εκατομμύρια εργαζόμενους να αλλάξουν δουλειά. Την ίδια ώρα, το «Σύνδρομο Επαγγελματικής Εξουθένωσης («burn-out») εξελίσσεται σε μια σύγχρονη μάστιγα για τους εργαζομένους, η οποία αναγνωρίστηκε το 2019 ως ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Η δεύτερη τάση θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει «αντίδοτο» στις γενεσιουργές αιτίες του κύματος παραιτήσεων. H εργασιακή εβδομάδα των τεσσάρων ημερών, με διατήρηση των απολαβών του πενθημέρου, αποτελεί ένα «πείραμα» που κερδίζει διαρκώς μεγαλύτερη απήχηση.
Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα, οι εργαζόμενοι επανεξετάζουν τι θέλουν από τη ζωή και την καριέρα τους. Στην τελευταία έρευνα «Workmonitor» της Randstad (η οποία διεξάγεται σε 33 χώρες σε όλο τον κόσμο και δημοσιεύεται 4 φορές το χρόνο) αποκαλύπτεται ότι το 62% των Ελλήνων εργαζομένων αναζητούν νέα εργασία, με το 30% να κινείται ενεργά προς αυτή την κατεύθυνση και το 16% να έχει αλλάξει πρόσφατα δουλειά.
Το παράδοξο, βέβαια είναι ότι τη στιγμή που σχεδόν 1 στους 2 απολαμβάνει το υβριδικό μοντέλο απασχόλησης, συνδυάζοντας τηλεργασία και εργασία στο γραφείο, το 85% των ερωτηθέντων επιθυμεί να επιστρέψει στο χώρο εργασίας.
Μπερδεμένα συμπεράσματα σε μια μπερδεμένη εποχή…
Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά τη στιγμή που ο Άνθρωπος από γεννήσεως του περιμένει έναν εξωγενή παράγοντα για να καθορίσει την στάση του απέναντι στη ζωή.
Μια πανδημία, μια οικονομική κρίση και τα πάντα ανατρέπονται….
Όλα θα ήταν αλλιώς εάν είχαμε θέσει εξ’΄ αρχής τις προτεραιότητές μας.
Στο βιβλίο του «Το νόημα της ζωής» (εκδόσεις «Ψυχογιός») ο Εβραίος συγγραφέας Viktor Frankl καταγράφει τις εμπειρίες του στα στρατόπεδα αφανισμού με την εξής φράση «στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κάποιοι σύντροφοί μας συμπεριφέρονταν σαν γουρούνια, ενώ άλλοι σαν άγιοι. Ο άνθρωπος έχει αμφότερες τις δυνατότητες εντός του. Το ποια θα ενεργοποιηθεί, εξαρτάται από αποφάσεις και όχι από συνθήκες».
Τροφή προς σκέψη για το εάν θα πρέπει να τροποποιήσουμε τη ζωή μας περιμένοντας την (όποια) κυβέρνηση να καθιερώσει σε Νόμο την εργάσιμη εβδομάδα των 4 ημερών…
