Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει καθιερώσει από το 1985 την 5η Δεκεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα Εθελοντισμού για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη. Σε λίγες ημέρες αρκετοί Δήμοι, μεταξύ αυτών και ο Δήμος Λυκόβρυσης – Πεύκης, θα τιμήσουν τα δίκτυα εθελοντών τους με γιορτές αφιερωμένες στους πολίτες εκείνους που από το υστέρημα του χρόνου τους προσφέρουν με αγάπη και ανιδιοτέλεια να κάνουν την πόλη τους και, κατά συνέπεια, τις ζωές των ίδιων και των συμπολιτών τους, καλύτερη.
Μόλις το περασμένο Σάββατο, για μια ακόμα φορά, το Σώμα Εθελοντών του Δήμου Ηρακλείου, διοργάνωσε μια ακόμα όμορφη δράση, έναν αγώνα μπάσκετ με σκοπό τη συγκέντρωση τροφίμων και χρημάτων για την ενίσχυση των σκοπών του «Χαμόγελου του Παιδιού». Και στους δυο Δήμους, όπως και σε πολλούς άλλους, των εκδηλώσεων αυτών προηγήθηκαν και θα ακολουθήσουν πολλές άλλες δράσεις, που δεν φτάνουν οι λέξεις να καταμετρήσουν.
Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ασχολούνται ενεργά με την προσφορά στη γειτονιά τους, την πόλη τους, το ευρύτερο σπίτι τους, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Ακόμα περισσότερο σημαντικό, ωστόσο, είναι το να αισθάνονται ότι έχουν την ελευθερία των κινήσεων και τη στήριξη που χρειάζονται για να κάνουν πράγματα που είτε δεν περνούν είτε ξεπερνούν τις δυνατότητές τους.
Οι Δήμοι οφείλουν εκτός από το να χειροκροτούν και να τιμούν τους εθελοντές τους για την προσφορά τους, να είναι ανοικτοί σε προτάσεις, συνεργάσιμοι, να διαθέτουν δομές και, όπου είναι εφικτό, προσωπικό ή υλικά, ώστε να τους κάνουν ακόμα πιο ενεργούς και συμμέτοχους στην ενίσχυση της κοινωνικής πολιτικής των πόλεων. Μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά και τα μηνύματα θετικά, με συνέπεια οι ίδιοι οι εθελοντές να μη σταματούν να είναι ενεργοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν, όπου ο Δήμος, με τη σειρά του, ζητήσει τη δική τους συνδρομή. Έτσι αμφίδρομα μπορούν να γίνουν πολλά και εν-διαφέροντα για τις πόλεις.
Με αφορμή αυτό, ίσως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να θίξουμε ένα ακόμα ενδιαφέρον ζήτημα. Είναι δεδομένο ότι κανένας δεν προσφέρει εθελοντικά τον χρόνο του περιμένοντας κάποιο αντάλλαγμα. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι από την πλευρά του ωφελούμενου, εν προκειμένω των Δήμων, δεν πρέπει να υπάρχει μια μορφή ανταποδοτικότητας. Δεν γνωρίζω ποιοι και αν έχουν προβεί σε ανάλογες ενέργειες, αλλά οφείλω να καταθέσω ότι το Κυπριακό κράτος δίνει επίσημη πιστοποίηση εθελοντικής προσφοράς στις δομές του, η οποία σε πολλούς, ιδιαίτερα νέους που αναζητούν αργότερα την τύχη τους στο εξωτερικό, έχει βοηθήσει πολύ στην ενίσχυση του βιογραφικού τους και, κατ’ επέκταση, στην αναζήτηση μιας καλύτερης επαγγελματικής θέσης.
Ίσως, θα ήταν ενδιαφέρον αν οι Δήμοι, εφόσον δεν το έχουν κάνει ακόμα, προσφέρουν μια αντίστοιχη πιστοποίηση στους νέους εθελοντές, ως μια επιπλέον ανταμοιβή – και όχι, όπως παρεξηγημένα κάποιοι μπορεί να εικάσουν, ως κίνητρο προσέγγισης – για το γεγονός ότι παρ’ όλο που αγωνίζονται στον στίβο της επαγγελματικής επιβίωσης, εντούτοις, σκέφτονται ανιδιοτελώς και τον διπλανό τους. Το θέτω ως τροφή για σκέψη. Μέχρι τότε, το μήνυμα προς τους Δήμους είναι ένα: Εμπιστευτείτε και στηρίξτε σθεναρά τους εθελοντές σας και θα σας το ανταποδώσουν με μια καλύτερη, πιο ανθρώπινη πόλη, όπως όλοι ονειρεύονται.
Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – 03/12.
