Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 12/1
Μια από τις πιο γνωστές κωμωδίες, στις οποίες πρωταγωνίστησε ο αξέχαστος ηθοποιός Κώστας Βουτσάς, ήταν το «Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά». Η ταινία, το σενάριο της οποίας υπογράφει ο Γιώργος Λαζαρίδης και τη σκηνοθεσία ο Κώστας Καραγιάννης, προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες τον Οκτώβριο του 1970 και περιγράφειτη ζωή σε ένα ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, το Ριζοχώρι. Επίκεντρο είναι οι προσπάθειες και τα όνειρα του δασκάλου του χωριού να φτιαχτεί ένα σύγχρονο για την εποχή σχολείο να φοιτήσουν τα παιδιά του. Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές στην αρχή της ταινίας, δάσκαλος και μαθητές παλεύουν με το κρύο, με μια ξυλόσομπα της κακιάς ώρας, φορώντας κασκόλ, γάντια και ζακέτες, τρίβοντας και χουχουλιάζοντας τα δάχτυλά τους, μήπως και ζεσταθούν για να κάνουν υποτυπωδώς μάθημα.
Αλλά δεν είναι πια. Γιατί την ίδια ώρα, αυτές οι σκηνές επαναλαμβάνονται στην πραγματική ζωή και, όχι, δεν έχουν καθόλου πλάκα. Ακριβώς μισό αιώνα αργότερα, στην καρδιά του χειμώνα, μαθητές σχολείων αναγκάστηκαν να πάνε για μάθημα με κουβέρτες, κατόπιν υπόδειξης της διεύθυνσης, που είναι
υποχρεωμένη να εφαρμόσει τα μέτρα υγειονομικής προστασίας για τη διασπορά του ιού. Μετά από δυόμιση μήνες νέας καραντίνας και συνολικά 10 μήνες μετά την έλευση του ιού στη χώρα μας και κατόπιν των επικών διαστάσεων φιάσκων με τα Σκόιλ Ελικίκου, τις μάσκες-αλεξίπτωτα και τα παγουρίνα, το υπουργείο Παιδείας αποφάσισε πως Γενάρη μήνα το μέτρο για την αποφυγή της μετάδοσης του ιού θα είναι τα παιδιά να κάνουν μάθημα στο καταχείμωνο με ανοικτά παράθυρα για να αερίζεται ο χώρος.
Όταν το διάβασα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το Σαββατοκύριακο, θεώρησα ότι απλώς πρόκειται για υπερβολή ή κάποιο κακό αστείο. Εντάξει, παιδιά, κάναμε χιούμορ, πάμε παρακάτω. Κι όμως, τα πρωινά ρεπορτάζ με τους μαθητές να εισέρχονται στο σχολείο τους με το κουβερτάκι ανά χείρας, καθώς και οι οδηγίες που έχουν αναρτήσει πολλά σχολεία στις ιστοσελίδες τους, που περιλαμβάνουν τη συγκεκριμένη σύσταση, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα. Σχεδόν έναν χρόνο μετά, στη διάρκεια του οποίου περισσότερο από το μισό χρονικό διάστημα οι μαθητές ήταν κλειδωμένοι στα σπίτια τους για την προστασία τους, η ηγεσία του υπουργείου αποφάσισε πως μέτρο αποφυγής της διασποράς δεν είναι η μείωση των μαθητών στις τάξεις, αλλά τα ανοικτά παράθυρα, με τις προβλέψεις για την έλευση του σφοδρού κύματος κακοκαιρίας να έρχονται ως «κερασάκι» σε μια άνοστη και, επιτρέψτε μου πια να πω, επικίνδυνη τούρτα.
Ο δασκαλάκος στην ταινία ήταν λεβεντιά. Οι δάσκαλοι που ήδη πάνε στα σχολεία και που όλο το προηγούμενο διάστημα προσπαθούσαν με τις αστειότητες της τηλεκπαίδευσης να πράξουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για τα παιδιά τους, είμαι βέβαιος πως επίσης θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Οι μαθητές είναι λεβεντιές από μόνοι τους. Γιατί είναι οι μόνοι που δεν φταίνε και σε σχέση με ό,τι τους έχει συμβεί, πάλι καλά αντιδρούν. Να θυμίσω μόνο πως σε 4 μήνες από τώρα κάποιοι από αυτούς θα κληθούν να δώσουν εξετάσεις, που στο μυαλό τους θα καθορίσουν το μέλλον τους, χωρίς ακόμα καλά καλά να έχουν ενημερωθεί για την ύλη, στην οποία θα εξεταστούν.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά στα δικά μου μάτια όλα τα παραπάνω δεν μου κάνουν για ιδιαίτερα επιτυχημένη διαχείριση. Παρ’ όλα αυτά, την ίδια ώρα, η ηγεσία του υπουργείου, που ζει προφανώς σε ένα παράλληλο σύμπαν, στον πρόσφατο ανασχηματισμό αξιολογήθηκε, κρίθηκε ικανή και παρέμεινε αμετακίνητη στη θέση της. Προφανώς, για την κυβέρνηση, η υπουργός ήταν… λεβεντιά