Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου
Στο προηγούμενο σημείωμα είχα αναφερθεί στην ευκαιρία που θα πρέπει να αναδειχθεί η κρίση της επιδημίας του κορωνοϊού, ώστε να ληφθούν αποφάσεις και μέτρα, για να μην πιαστούν ξανά οι τοπικές κοινωνίες απροετοίμαστες. Από τα όσα έχουμε δει στον χρόνο που έχει μεσολαβήσει, τολμούμε να πούμε πως, τουλάχιστον η Τοπική Αυτοδιοίκηση, έδειξε άμεσα αντανακλαστικά, πήρε τα απαιτούμενα μέτρα, πίεσε πρώτη την Κεντρική εξουσία και, ως ένα βαθμό, τα κατάφερε και, μάλιστα, πολύ καλά. Βεβαίως, συνολική αποτίμηση θα γίνει όταν περάσει η κρίση και, σίγουρα με τον ερχομό του φθινοπώρου, όταν θα βρισκόμαστε προ των πυλών της επιστροφής της χειμερινής έξαρσης των ιών, αλλά σε πρώτη φάση, θεωρώ ότι οι Δήμοι τα πήγαν αρκετά καλά.
Κι εδώ έρχεται η χαμένη ευκαιρία που αναφέρεται στον τίτλο του παρόντος σημειώματος. Αφού οι Αρχές έπραξαν αυτά που όφειλαν να πράξουν, ήρθε η ώρα των πολιτών να δείξουν πως έχουν την υπευθυνότητα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δυστυχώς, κύριοι, αποτύχαμε. Και είναι απολύτως ήπιος ο χαρακτηρισμός, αφού προς το παρόν δεν έχουν εμφανιστεί – και ελπίζουμε να μην εμφανιστούν ούτε στο μέλλον – οι συνέπειες αυτής της αποτυχίας. Γιατί σε ό,τι έχει να κάνει με την ατομική ευθύνη, ως κοινωνία αποδειχθήκαμε απολύτως ασυνεπείς, ελπίζοντας να μην το πληρώσουν οι γονείς και τα παιδιά μας.
Τι είδαμε τούτες τις μέρες; Έκλεισαν σχολεία και φροντιστήρια και κάποιοι το είδαν ως ευκαιρία για διακοπές, ήρθε εντολή για κατ’ οίκον εργασία και γενικά περιορισμό μετακινήσεων και ορισμένοι αποφάσισαν να πάνε μια βόλτα και στα χωριά τους να δουν τι κάνουν οι ελιές. Έκλεισαν καφετέριες, σινεμά, θέατρα, πήραμε τις παραλίες. Μάρτη μήνα είχε περισσότερο κόσμο από τον Ιούλιο. Ο άλλος στην Θεσσαλονίκη έστησε υπαίθριο μπαρ και οι άνιωθοι χόρευαν και γλεντούσαν σαν να μην τρέχει τίποτα.
Ανοικτά γήπεδα με κόσμο που αθλείται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Παιδικές χαρές γεμάτες παιδάκια που δεν έχουν εκπαιδευτεί με το «όχι» και το «θα κάτσουμε μέσα για το καλό μας». Σε έναν Δήμο έκλειναν τις παιδικές χαρές με ηλεκτροκόλληση για να μην μπαίνουν. Σε άλλο, ξήλωναν τα στεφάνια από τις μπασκέτες μήπως και κάποιοι το λάβουν το μήνυμα.
Και οι Εκκλησίες; Αχ, οι Εκκλησίες… Ούτε αυτή τη φορά υπήρξε το πολιτικό σθένος μια κυβέρνηση να τα βάλει με την Εκκλησία. «Δεν έχετε το δικαίωμα, κύριε πρωθυπουργέ, να κλείνετε τις Εκκλησίες», κούνησε το δάκτυλο ο Μητροπολίτης. Και ο παραλογισμός του – μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές – επικράτησε της λογικής. Σε μια κανονική χώρα, όσοι λειτουργούσαν με κοινό, θα είχαν συλληφθεί και θα έτρωγαν τα πρόστιμα που επιβάλλονται στους ιδιώτες που ανοίγουν τι επιχειρήσεις τους, ελπίζοντας πως θα σώσουν ό,τι σώζεται από την οικονομική καταστροφή.
Αποτύχαμε, κύριοι. Γιατί οι ηγεσίες, έστω και καθυστερημένα, κάτι προσπαθούν να σώσουν. Για τα λάθη και τις παραλείψεις τους, θα τα πούμε μετά. Άλλωστε, εν μέσω μιας τεράστιας κρίσης, το να κάνει κανείς αντιπολίτευση, είναι τουλάχιστον ανόητο και εγωιστικό. Θα έρθει η ώρα που θα τα δούμε όλα. Αλλά προς το παρόν, πρέπει να κοιταχτούμε λίγο στον καθρέφτη. Μία φορά μας ζητήθηκε πραγματικά να κάνουμε το σωστό. Κι εμείς αποδείξαμε ότι ούτε γι’ αυτό δεν είμαστε ικανοί. Οι επιστήμονες – τι να ξέρουν κι αυτοί, άραγε; Αφού τα λέει το Facebook – λένε πως είμαστε δέκα μέρες πίσω από την Ιταλία. Ας ελπίσουμε, σε δέκα μέρες από τώρα, να μην χτυπάμε τα κεφάλια μας στους τοίχους.
