Κάποιες συγκυρίες, να τις πούμε ασύνδετες, αλλά οπωσδήποτε διδακτικές

Γράφει ο Ευάγγελος Αθανασιάδης*

Το 1941 οι Γερμανοί, δια της τότε Γιουγκοσλαβίας:

– διέσπασαν την Ελληνική αμυντική Γραμμή και

– ακολούθησε η Γερμανική Κατοχή και μετά

– το Ελληνικό κομμουνιστικό πολεμικό παράλογο και τέλος

– η αμφισβήτηση της Μακεδονίας.

Τώρα, πάλι οι Γερμανοί:

– Κατοχή οικονομική και μείωσης της εθνικής κυριαρχίας,

– μετά πάλι οι Αριστεροί,

– και τελευταία τώρα η Βαρντάρσκα.

Μια κατοχή, μια εσωτερική επιβολή, ένα γειτονικό παράσιτο, οι ίδιες τρείς ενεργούσες οντότητες.

Ο ίδιος τόπος, η ίδια καταστροφή, η ίδια εξαθλίωση και απέναντι ο Ελληνικός Λαός, να υφίσταται τις καταστροφικές συνέπειες.

Και πάντα «ως μη όφειλε» στο προσκήνιο, η Μακεδονία μας.

Τι σχέση έχουν οι ολοκληρωτισμοί με την κακοτυχία μας;

Πόση Ιστορία πρέπει να διαβάσουμε, για να μην κοιμόμαστε αποχαυνωμένοι;

Ποια επιβολή κατοχής είναι χειρότερη; Η πολεμική ή, η χωρίς αντίσταση οικονομική;

Νικημένος χωρίς να ηττηθείς, χαμένος χωρίς να αντισταθείς. Υπόδουλος, χωρίς να αγωνιστείς.

Πόσοι από εμάς έπρεπε, «αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ού φεισόμεθα της ζωής ημών», για να μην υποστεί η πατρίδα μας, το γένος, τα παιδιά μας, τέτοιον εξευτελισμό;

Μας φλομώσανε, με την ιδεοληψία περί ΤσοΛΑΚογλου. Και μας εξουθενώσανε, με την ιδεολογία του ΤσοΓΛΑΝολγου. Νενέκιδες….

Και πάντα ακολουθούσε, παλιότερα σκλαβοπάζαρο, εξανδραποδισμός, μετά παιδομάζωμα και πρόσφατα μετανάστευση.

Πόσος κεφαλικός φόρος πληρώθηκε, από αυτή την φυλή και αυτή την Χώρα; Πόσες «Αναγεννήσεις και μπολιάσματα», κάναμε σε όλη την Οικουμένη.

Η Χώρα αυτή γεννά, μεγαλώνει, ανατρέφει, μορφώνει, σπουδάζει, δλδ μια πανάκριβη μακρόχρονη και μακρόπνοη επένδυση και οι ξένοι, παίρνουν έτοιμη την παραγωγική περίοδο της ζωής των νέων μας.

Και το χειρότερο σκλαβοπάζαρο είναι, όταν επιλέγεις την πώληση της ανθρωπινής ύπαρξής σου, της σκλαβιά σου, σαν επιλογή υψίστης ευκαιρίας, κίνηση τόλμης, οξυδέρκειας, δυναμισμού και δημιουργίας.

Μοντέρνοι εθελόδουλοι. Ή για μια φανταχτερή οικονομική προσδοκία ή από τον φανατισμό μιας ιδεολογίας.

Πόσος κόπος, πόσος πόνος, πόσο δάκρυ, πόσο αίμα, πόση μοναξιά, πόση καρδιά, πόσο συναίσθημα;

Πώς, όλα τα παγκόσμια και τοπικά γεγονότα καταλήγουν, σε ξεκλήρισμα της μικρής αυτής κοινωνίας, με τεράστιους αριθμούς νεκρών και μεταναστών.

Πόσο παγκοσμιοποίηση μας επιβάλλανε και πόσο οικουμενικότητα τους χαρίσαμε..;

Και τι χάσμα-άβυσσος υπάρχει, μεταξύ της παγκοσμιοποίησης και της οικουμενικότητας του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Όση απόσταση υπάρχει, μεταξύ του «πάρε βίαια» και του «δώσε απλόχερα», όση διαφορά υπάρχει μεταξύ του κατακτητή ή αποικιοκράτη και του εκπολιτιστή.

Τελικά, ο προορισμός του Έλληνα, τότε και πάντοτε, σε κάθε εποχή, παραμένει ο εκπολιτισμός της Οικουμένης;

Και τα ερωτήματα παραμένουν:

Τι σχέση έχουν οι ολοκληρωτισμοί με την κακοτυχία μας;

Πόση Ιστορία πρέπει να διαβάσουμε, για να μην κοιμόμαστε αποχαυνωμένοι;

*Ο Ευάγγ. Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.