Συνηθίζω τα Σάββατα να πηγαίνω στην καφετέρια και να πίνω το καπουτσίνο μου. Φρέντο, τώρα που καλοκαιριάζει. Είναι ωραία η αίσθηση του σαββατιάτικου καφέ παρέα με φίλους, με τους οποίους όλο και υπάρχουν θέματα για συζήτηση και ας λένε οι γυναίκες «Τι συζητάτε τόσες ώρες; Δεν βαριόσαστε;»
Όχι κυρία μου, δεν βαριόμαστε και η κυβέρνηση φροντίζει γι’ αυτό. Πρόσφατα, ανακοίνωσε ένα «Ολιστικό Πρόγραμμα Ανάπτυξης», ενώ έχει νομοθετήσει τη μείωση των συντάξεων από 1-1-2019 για να μην την εφαρμόσει. Οπότε γιατί να εφαρμόσει και το Ολιστικό, ό,τι και να σημαίνει αυτό; Μετά, συζητάμε για ποδόσφαιρο, από την ελληνική παράγκα μέχρι τα σαλόνια της Ευρώπης («Με λένε Κουΐκ και είμαι οπαδός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ», που είπε και ο υπουργός στον πρίγκιπα, που άλλη ανησυχία δεν είχε…). Επίσης, συζητάμε για κινηματογράφο, θέατρο και φυσικά το κερασάκι στην τούρτα: ποια ήταν η καλύτερη παραλιακή ταβέρνα που φάγαμε πρόσφατα.
Στο ενδιάμεσο αυτών των θεμάτων, παρεμβάλλονται εποικοδομητικές σιωπές για αυτοσυγκέντρωση και παρατήρηση του περιβάλλοντος, ενώ το παρακείμενο σιντριβάνι με το κελάρυσμα του νερού συμβάλλει στη δημιουργία χαλαρής ατμόσφαιρας, που συμπληρώνεται από το θρόισμα των φύλλων των δέντρων, όταν ο αέρας δεν είναι ενοχλητικός να στέλνει τις χαρτοπετσέτες και τις αποδείξεις από το ένα τραπέζι στο άλλο.
Τη χαλάρωσή μας, παραβιάζουν ορισμένοι φιλόζωοι που έρχονται να πιούν και εκείνοι -σαν άνθρωποι- το καφεδάκι τους μαζί με τους σκύλους τους.
Το προηγούμενο Σάββατο υπήρχε ένα ζευγάρι με το γιο τους και τον συμπαθητικό σκύλο τους, τον οποίο ο νεαρός βλαστός -ως εκκολαπτόμενος φιλόζωος- αποπειράθηκε να τον πάει βόλτα ανάμεσα στα τραπεζάκια. Διότι ο σκύλος, προτιμούσε μια βόλτα σε κάποιο ανοικτό χώρο, να τρέξει να ξεμουδιάσει από τη ζωή στο διαμέρισμα και είχε αντιρρήσεις… Παιδί είναι τόσο καταλαβαίνει, σχολιάσαμε.
«Σκύλους σε καφετέρια δεν θα δείτε πουθενά στην Ολλανδία», είπε ο φίλος που μόλις είχε επιστρέψει από εκεί που εργάζεται ο γιος του. «Εδώ είναι Ελλάδα», του απάντησε κοφτά ο θυμόσοφος της παρέας και θα κλείναμε τη συζήτηση, εάν εκείνη τη στιγμή δεν κατέφθανε στην καφετέρια άλλη μια παρέα με σκύλο που άρχισε να γαυγίζει με τον προϋπάρχοντα.
Τα γαυγίσματα κράτησαν αρκετά, ώστε ανοίξαμε και άλλο θέμα συζήτησης: κατά πόσο εμείς που θέλουμε να πιούμε τον καφέ μας αναζητώντας ηρεμία σε ένα υπαίθριο καφέ, είμαστε υποχρεωμένοι να αντέχουμε τα γαυγίσματα των σκύλων που το Σάββατο βγαίνουν βόλτα στις καφετέριες. Ζώα είναι τόσο καταλαβαίνουν, καταλήξαμε.
Και μετά μου λες εσύ κυρία μου, τι συζητάμε τόσες ώρες…
