Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Καιρό είχα να πάω στην καφετέρια και προ ημερών που βρέθηκα εκεί, συνάντησα τους φίλους αλλά και γνωστούς «αναλυτές». Μετά την πρώτη ανταλλαγή δυσάρεστων ή ευχάριστων ειδήσεων και γνωστοποιήσεων, «χάσαμε και τον Άρη», «γέννησε η Όλγα», «και ήταν ακόμα νέος», «μπράβο στην κοπέλα»», έπεσε στο τραπέζι και η επικαιρότητα. Μια επικαιρότητα η οποία για άλλους προκύπτει από πληροφορίες που έχουν συλλέξει από σοβαρά έντυπα και site και άλλους που «άκουσαν ότι», «τους είπε ο τάδε», ή τα «είδαν σε μια ανάρτηση ψάξτε να το βρείτε» που είναι και το οδυνηρότερο. Πετάει δηλαδή, ο άλλος τη μπούρδα του και όταν τον ρωτήσεις πού το διάβασε αυτό, σου απαντάει γενικά και αόριστα «στο ίντερνετ, ψάξε και θα βεβαιωθείς». Τις λες ρε φίλε; Δεν ξέρεις εσύ πού το διάβασες και θα ψάχνω εγώ να βρω «πού έγραψε τί» ο κάθε πικραμένος; Και εκεί που προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ, επειδή η βλακεία δεν έχει όρια, ενώ το Άπειρο δεν είμαστε σίγουροι εάν είναι πραγματικά άπειρο (όπως είπε και ο Αϊνστάιν), πέφτει στο τραπέζι η εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία.
«Εγώ είμαι κατά του πολέμου. Οι Ρώσοι δεν έπρεπε να εισβάλουν. Αλλά… και αυτοί οι Ουκρανοί βρε παιδί μου, πήγαιναν γυρεύοντας», είπε ένας της παρέας. Και τότε εγώ θυμήθηκα εκείνους που πάλευαν παλιότερα κατά του ρατσισμού «υπό αίρεση». Ήταν αυτοί που ξεκινούσαν την κουβέντα με το γνωστό «Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…» και εκείνο το «αλλά» όταν εκφωνείται με πολλή σοβαρότητα, που ακολουθείται από δήθεν επιχειρήματα από το χαώδες ίντερνετ, είναι αυτό που με σκοτώνει. Δεν είναι σαν το «αλλά» του περασμένου μου σημειώματος με τίτλο «Showbiz, is show business» όταν έγραφα «Είμαι κατά της βίας αλλά… καλά έκανε και τον χαστούκισε ο Γουίλ Σμιθ τον Κρις Ροκ», διότι εκεί μεταξύ κατεργαρέων ηθοποιών υπάρχει ειλικρίνεια, και στο Χόλιγουντ όταν κάτι πάει να τελματώσει, κάτι θα σκαρώσουν για να «ζωντανέψει» ο θεσμός.
Η περίπτωση όμως του «αλλά και οι Ουκρανοί πήγαιναν γυρεύοντας», δεν συγκρίνεται με το χαστούκι που έφαγε ο Κρις Ροκ, αλλά έχει σχέση με νεκρούς, τραυματίες μεταξύ των οποίων και παιδιά, πολυκατοικίες ισοπεδωμένες και εκατομμύρια νεο-πρόσφυγες. Όπως και με την εισβολή των ΗΠΑ που ισοπέδωναν το Ιράκ το 2003, άλλωστε. Τότε όμως ο φίλος μου στην καφετέρια, ήταν κάθετος. «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» φώναζε. Γι’ αυτό και σήμερα είναι ενοχλητικό που δεν ακούγεται να λέει «Φονιάδες των λαών Ρώσοι».
