Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 25/11/20
Μέσα στη σχεδόν πλήρη επικράτηση ειδήσεων που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την πανδημία, λίγοι άνθρωποι έστρεψαν το βλέμμα σε μία σοβαρή καταγγελία απόπειρας βιασμού 19χρονης στην Αγία Παρασκευή. Σύμφωνα με αναφορές, δύο άντρες επιτέθηκαν στην κοπέλα σε στενό, καθώς από το μετρό επέστρεφε σπίτι της, στις 12 το βράδυ. Αρχικά, φώναξαν στην κοπέλα και ο ένας έπεσε πάνω της αρχίζοντας να την αγγίζει και ενώ η γυναίκα τον απώθησε, αυτός αποπειράθηκε πάλι να την πλησιάσει. Το θύμα κατάφερε να διαφύγει προς κεντρικό δρόμο όπου οι δράστες σταμάτησαν να την ακολουθούν, αλλά λόγω ταραχής δεν συγκράτησε χαρακτηριστικά και δεν έγινε επίσημη καταγγελία.
Το περιστατικό συνέπεσε σχεδόν χρονικά με την 25η Νοεμβρίου, Διεθνή Ημέρα του ΟΗΕ για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Κάθε χρόνο η συγκεκριμένη επέτειος συνοδεύεται από αρκετό μελάνι και υποσχέσεις διάρκειας 24 ωρών μόνο. Στη φετινή συγκυρία δύο καραντίνων σε ένα οκτάμηνο με οδυνηρές επιπτώσεις και …εντός των τειχών, το «τέρας» δεν μπορεί να ξορκιστεί τόσο εύκολα. Ενδεικτικά ήταν τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων για τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας στον πρώτο εγκλεισμό, που τετραπλασιάστηκαν τις ημέρες του «μένουμε σπίτι».
Η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 έλαβε συνολικά 1.769 κλήσεις τον Μάιο, 648 έναν μήνα πριν και 166 τον Μάρτιο (με 10 μέρες lockdown). Αθροιστικά οι κλήσεις για γενικότερα περιστατικά κακοποίησης τον Απρίλιο έφθασαν τις 1.070, ενώ τον Μάρτιο ήταν 325. Αυτή είναι η επίσημη εικόνα σε ένα περιβάλλον όπου έως το 2019 στην Αστυνομία κατέφευγε το 14% των θυμάτων, το 11% σε δικηγόρο, το 6% στο νοσοκομείο και το 1% στις -έτσι κι αλλιώς λιγοστές κοινωνικές υπηρεσίες». Ιδίως για τις τελευταίες, πέρα από τις οδυνηρές καταγραφές, χρειάζονται και λύσεις ανακουφιστικές, όπου ρόλο θα μπορούσε να παίξει η Αυτοδιοίκηση μέσα από τον τοπικό και κοινοτικό της χαρακτήρα.
Τα συμβουλευτικά κέντρα των Δήμων που ήδη υπάρχουν, με σημαντική συμβολή, δεν φαίνεται να αρκούν, όσο οι ανάγκες «φωνάζουν» για δομές στέγασης, με δια ζώσης σωματική και ψυχολογική φροντίδα της κακοποιημένης γυναίκας. Την «υδροκέφαλη» γραφειοκρατία του κράτους θα παραμέριζε η ύπαρξη μιας θέσης αρμόδιου εισαγγελέα λειτουργίας 24ωρών τη μέρα, για να εξετάζονται άμεσα ζητήματα οικογενειακού δικαίου, που καταλήγουν να χρονίζουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ωστόσο, όσο ακόμη και στις μέρες μας η εξοικείωση με το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών αναπαράγεται με τον σωρό σε σχολεία, μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ΜΜΕ, το τραύμα δεν θα γιατρεύεται με θαύμα…
