Γράφει ο Γιώργος Κατρούγκαλος
Τοµεάρχης Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
Στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Πέμπτη Φάλαγγα δεν έχουμε, μια χαρά όμως καταφέρνουμε συχνά να αυτοϋπονομεύουμε την προσυνεδριακή συζήτηση, τη στιγμή μάλιστα που ο απλός κόσμος περιμένει από εμάς να δώσουμε λύση στα αδιέξοδα που καθημερινά δημιουργεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μήπως έχουμε τίποτα αγεφύρωτες ιδεολογικές διαφορές; Κάθε άλλο. Το Σχέδιο Απόφασης του Συνεδρίου, όπως και οι Προγραμματικές Θέσεις νωρίτερα, εγκρίθηκαν ομόφωνα ή με μεγάλη πλειοψηφία. Η σύγκρουση, θα απαντήσει κανείς, γίνεται για το χαρακτήρα του κόμματος. Εκεί, θα συμφωνήσω, πράγματι υπάρχουν διαφορές. Και πάλι όμως η αντιπαράθεση γίνεται είτε ως μάχη οπισθοφυλακής, για αλλαγές που έχουν προ πολλού συντελεστεί, στη βάση της ιστορικής αναγκαιότητας που ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ ως κορμό της δημοκρατικής παράταξης, είτε, ακόμη χειρότερα, ως πόλεμος θέσεων κομματικών μηχανισμών.
Εξηγούμαι με ένα παράδειγμα: η μειοψηφική πρόταση που έχει κατατεθεί για το Προοίμιο του Καταστατικού θέλει το κόμμα να αγωνίζεται για την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων εξουσίας. Εγώ, και πολλοί άλλοι, μια χαρά θα συμφωνήσουμε. Είναι όμως όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ορκισμένοι αντικαπιταλιστές; Ήταν καν όλοι στον ιστορικό Συνασπισμό; Το βασικότερο: όσοι δεν συμφωνούν με το στρατηγικό αυτό στόχο δεν έχουν θέση στο κόμμα ή στο εκλογικό μας προσκλητήριο; Ρητορικά είναι τα ερωτήματα, για να αναδειχθεί πώς λειτουργεί αντικειμενικά η πρόταση αυτή ή οι παρόμοιες της: Όχι για να προβάλλει μια ιδεολογική αντίθεση που έχει σημασία στα διακυβεύματα της συγκυρίας, αλλά για να θέσει φράχτες που θα οριοθετήσουν και θα κρατήσουν μακριά από εμάς την πολιτική και την κοινωνική πλειοψηφία.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει ταυτότητα, που διαμορφώθηκε από τους αγώνες κατά των μνημονίων και την κυβερνητική του θητεία. Αθροίζονται στο εσωτερικό του οι παραδόσεις της αριστεράς, αλλά και της σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού, αντινεοφιλελεύθερου κέντρου. Δεν είναι κομμουνιστικό κόμμα, ακόμη και εάν έχει κομμουνιστές στις γραμμές του. Απλοί άνθρωποι τον εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους, αλλά και την ενεργή συμμετοχή τους, ως την πολιτική δύναμη που θα αγωνιστεί απέναντι στο σαδομονεταρισμό των αγορών. Για τη δημοκρατία και τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Ενάντια στις ανισότητες, που φτωχοποιούν μαζικά τα μεσαία στρώματα και την εργατική τάξη. Που θα παλέψει για να ανατρέψει το σύστημα διαπλοκής οικονομίας και πολιτικής και τη διαφθορά στη χώρα. Η ταυτότητα αυτή δεν αλλάζει. Είναι προοδευτική και ανταποκρίνεται στο διακύβευμα των καιρών: να υπάρξουν πολιτικές και κοινωνικές πλειοψηφίες που θα αμφισβητήσουν το νεοφιλελευθερισμό και θα υπερασπίσουν την δημοκρατία απέναντι στη μεταδημοκρατία της οικονομικής ισχύος και των εκφραστών της, των ελίτ, των τεχνοκρατών.
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα όταν η αντιπαράθεση γίνεται στη βάση της σύγκρουσης μηχανισμών για τη νομή της κομματικής εξουσίας. Εδώ θα πρέπει να το πω όσο πιο ωμά και ξεκάθαρα γίνεται: μηχανισμοί και βαρωνείεςπου υπονομεύουν τον Αλέξη Τσίπρα υπονομεύουν ευθέως το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ακόμη χειρότερα, υπονομεύουν τις προοπτικές για τη νέα δημοκρατική και προοδευτική πλειοψηφία που έχει ανάγκη ο τόπος. Στο κάτω-κάτω, τα κόμματα δεν αποτελούν αυτοσκοπό. Υπάρχουν για να διαμορφώνουν τους όρους, οργανωτικούς και προγραμματικούς, για την άσκηση της εξουσίας υπέρ των κοινωνικών συμφερόντων που εκφράζουν.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, με την αδιαμεσολάβητη σχέση που έχει με το εκλογικό σώμα, αποτελεί τον κύριο λόγο που η αριστερά στην Ελλάδα κυβέρνησε, και όχι, για παράδειγμα, στην Ισπανία ή στις άλλες χώρες που δοκιμάστηκαν επίσης από τα μνημόνια. Η ύπαρξη μιας παρόμοιας ηγετικής προσωπικότητας σε ένα αδύναμο οργανωτικά κόμμα, όπως είναι, κακά τα ψέματα, ακόμη το δικό μας, θα μπορούσε πράγματι να καταλήξει σε ένα βοναπαρτισμό που δεν ταιριάζει σε προοδευτικό πολιτικό σχηματισμό. Η πρόταση όμως, από τον ίδιο τον Αλέξη, για άμεση εκλογή όχι μόνον του Προέδρου αλλά και της Κεντρικής Επιτροπής από τη βάση αποσκοπεί ακριβώς εκεί. Να αποφύγουμε τον αρχηγισμό, με την άμεση συμμετοχή των μελών μας, και όχι των μηχανισμών, στην εκλογή των ανώτατων οργάνων.
Ας συζητήσουμε λοιπόν για τα μεγάλα και τα ουσιώδη: πώς θα μετατρέψουμε την απόγνωση του λαού μας σε απόφαση για μια νέα, προοδευτική διακυβέρνηση. Για τις πραγματικές ανάγκες του λαού μας.
Ας συζητήσουμε με σοβαρότητα για τα σοβαρά.
