Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 27/04
Μέρες που είναι, αποφάσισα να αφήσω για λίγο στην άκρη την πολιτική, την αποτυχία της διαχείρισης της πανδημίας και τον όποιο φόβο έχουμε όλοι για όσα θα ακολουθήσουν τους επόμενους μήνες. Το έχω ανάγκη, το έχει ο καθένας μας. Θρήσκος δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ποτέ. Μεγαλώνοντας σε μια εργατική οικογένεια, με γονείς που πρώτο μέλημα είχαν να προσφέρουν στα παιδιά τους όσα περισσότερα εφόδια μπορούσαν για να πορευθούν στη ζωή τους, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι πολλές φορές οι ίδιοι θα άφηναν πίσω τις προσωπικές ανάγκες και επιθυμίες, ακολουθούσαμε τα έθιμα και τις παραδόσεις με αγάπη, αλλά και χωρίς ιδιαίτερο φανατισμό.
Διανύοντας την περίοδο της νιότης και οδεύοντας αργότερα στην ωρίμανση, φλέρταρα περισσότερο προς τον αγνωστικισμό, παραμένοντας, ωστόσο, πάντα ανοικτός για κάθε είδους θεωρητική, φιλοσοφική, θρησκευτική ή άλλη θεώρηση. Δεν θα αμφισβητήσω ποτέ την ύπαρξη οποιασδήποτε θεϊκής ύπαρξης, διατηρώ, ωστόσο, το ανθρώπινο δικαίωμα να αμφισβητώ, όχι τόσο της ύπαρξής του, αλλά τον τρόπο της παρέμβασής του στη γήινη ματαιότητα. Το ωραιότερο ταξίδι της ζωής μου το έκανα πριν χρόνια στο Άγιο Όρος. Και, ναι, εκεί υπήρξαν στιγμές που ένιωσα πολύ κοντά σε μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων.
Γι’ αυτό και τέτοιες μέρες, δεν μπορώ να μην συγκινούμαι ιδιαίτερα με το Θείο Δράμα. Παράδοξο με βάση τα προαναφερόμενα; Παράλογο ίσως; Μπορεί. Αλλά, η Μεγάλη Εβδομάδα πάντα με φέρνει πιο κοντά στο να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Εσωτερικά κυρίως, πνευματικά, ψυχικά. Πάντα θα αναζητώ απαντήσεις και πάντα θα βρίσκω καινούρια ερωτήματα. Αυτή δεν είναι, άλλωστε, μια μορφή επικοινωνίας με τις ανώτερες δυνάμεις που πιστεύουμε ότι ορίζουν τις τύχες μας; Το να αμφισβητείς την ίδια σου την πίστη και να αναζητάς συνεχώς αποδείξεις, είναι μια βαθιά φιλοσοφική αναζήτηση που λίγες ευκαιρίες έχουμε στη ζωή μας να το κάνουμε πραγματικά.
Η προσευχή στον κήπο της Γεσθημανή, ο ίδιος ο Υιός Του, που προβάλλει πρωτίστως την ανθρώπινη φύση και αναζητά την αποφυγή του Πάθους, είναι η απόδειξη ότι δεν φταίμε εμείς για τις αδυναμίες μας, αλλά η χαλάρωση της πίστης σε όποιον σκοπό κι αν πιστεύουμε. Η Σταύρωση, η Ταφή, η Ανάσταση. Είτε πιστεύεις, είτε όχι, οφείλεις να χαρίσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να αφεθείς. Να κλείσεις τα μάτια και να ανυψωθείς ο ίδιος, όπου σε βγάλει η αναζήτηση της ψυχής σου. Στην αναστάσιμη λειτουργία, σε αντίθεση με ό,τι γίνεται σε οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική εκδήλωση, θέτω veto στους συνοδοιπόρους μου να βρισκόμαστε από την αρχή εκεί και να μείνουμε όσο γίνεται περισσότερο και μετά. Το πρώτο δεν το διαπραγματεύομαι, το δεύτερο το επιτρέπω να χαλαρώσει κατά καιρούς. Όποιος επιθυμεί να έρθει 5 λεπτά πριν την Ανάσταση και να φύγει 5 λεπτά μετά, μπορεί να το κάνει. Αλλά, η μετακίνησή μας είναι χωριστή. Χούγια είναι αυτά. Ας έχω κι εγώ ένα.
Προσωπικά, θεωρώ πως σε ένα μεγάλο βαθμό έχω κατακτήσει τον πνευματικό διαχωρισμό πίστης και Εκκλησίας ως θεσμού. Ευτυχώς, γιατί με όσα έχω κατά καιρούς σούρει στους εκπροσώπους Του, μόνο ως ανισόρροπος θα μπορούσα να περάσω. Γι’ αυτό και έχω παραβρεθεί σε θρησκευτικές τελετές και άλλων θρησκειών, δυτικών και ανατολικών. Και πάντα ρωτάω, προσπαθώ να μαθαίνω. Τι είναι ο Θεός του καθενός, τι «ζητά», σε τι μοιάζει και σε τι διαφέρει από τον δικό μας; Και, πιστέψτε με, ακόμα και εκεί που δεν το φανταζόμαστε, υπάρχουν πιο πολλά να μας ενώνουν, παρά να μας χωρίζουν.
Κι αν ακόμα ξαναγεννιόμουν και είχα τη δυνατότητα της επιλογής, πάλι στα όρια του αγνωστικισμού θα περπατούσα. Ανοικτός στην επαφή, την επικοινωνία, την αμφισβήτηση που την λατρεύω. Αν κάτι αφήνουν αυτές οι μέρες, είναι η εσωτερική αναζήτηση. Καμιά φορά χρειάζεται να δείξεις και τις αδυναμίες σου. Δεν είναι κακό. Και μπορεί να οδηγήσει σε όμορφες αποφάσεις.
Με την ευχή οι επόμενες μέρες να μας βρουν σε καλύτερη πνευματική ικανότητα, ας ευχηθούμε να είμαστε όλοι καλά και να τα ξαναβρούμε πρώτα από όλα με τον εαυτό μας. Α… και όσοι κατάφεραν να αποδράσουν προς τας εξοχάς, να φροντίσουν να επιστρέψουν σώοι και αρτιμελείς. Δεν περισσεύει κανένας. Κανένας όμως.
