Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 01/06/2022.
Στρώματα, παιδικές κούνιες, ντιβανομπάουλα, θερμοσίφωνες, βαλίτσες, πόρτες, τραπέζια, απλώστρες καρέκλες, κουβάδες, συρταριέρες, σκούπες, λάστιχα αυτοκινήτων, μαξιλαράκια, ντουλάπες, γραφεία, καροτσάκια σούπερ μάρκετ, μπάζα και κλαδιά δένδρων. Αυτά και πολλά ακόμη θα αντικρίσουν οι περισσότεροι στη γειτονιά τους, με το φαινόμενο να έχει… ικανοποιητική συχνότητα, ένταση αλλά και ποικιλία στη γωνία των οδών Καλλισπέρη και Ρουμπέση, στο Χαλάνδρι.
Απόδειξη αυτής της κατάστασης είναι ένα τακτικό πέρασμα από το σημείο – γιοφύρι της Άρτας, που σχεδόν κάθε βράδυ καθαρίζεται από το προσωπικό του Δήμου και την επομένη (στην καλύτερη εκδοχή δύο μέρες μετά) μετατρέπεται ξανά σε αυτοσχέδια χωματερή, κάνοντας, ίσως, τη σπουδαία Σεβαστή Καλλισπέρη να… κοκκινίζει εκεί που βρίσκεται.
Η στήλη αποφεύγει να πέφτει στον… γλυκό και βολικό (ιδίως για όσους παίρνουν τις αποφάσεις) πειρασμό της διαδεδομένης πλέον «ατομικής ευθύνης». Ωστόσο, περιπτώσεις σαν αυτή, όπως και στη Ρεματιά ή το Κάτω Χαλάνδρι, που έχει αναδείξει παλαιότερα η ΑΜΑΡΥΣΙΑ, δεν μπορούν να αποσιωπήσουν την προβληματικότατη νοοτροπία «αμύνεσθαι περί πάρτης» αρκετών δημοτών, οι οποίοι φορτώνουν όλη τη βρωμιά τους σε γείτονες και περαστικούς.
Σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, αυτοί οι συμπολίτες μας έχουν, άραγε, δει ποτέ, κάποιο βράδυ, τους συνανθρώπους τους που καθημερινά μαζεύουν τα απορρίμματα όλων μας, χωρίς διακοπή ακόμη και το διάστημα της πανδημίας, συχνά εκτεθειμένους στους κινδύνους, ορισμένες φορές με ελλείψεις συναδέλφων ή εξοπλισμού; Αν τους αντίκριζαν, θα αναγνώριζαν αυτούς που αποκαλούνται από αρκετούς ως «σκουπιδιαραίοι» ή ακούν μπόλικα… γαλλικά αν το απορριμματοφόρο κάνει το λάφθος να φράξει για λίγα λεπτά τον δρόμο.
Απέναντι σε αυτές τις παθογένειες, η ακαριαία σκέψη έντιμων πολιτών αλλά και πιθανόν η αντίδραση μιας διοίκησης Δήμου είναι ότι τη διέξοδο στο πρόβλημα θα δώσουν τα πρόστιμα, που προβλέπονται από τον σχετικό Κανονισμό. Αρχικά, δεν είναι βέβαιο ότι η οικολογική συνείδηση των πολιτών αλλάζει με το φόβητρο της ζημιάς στην τσέπη τους, ιδίως όταν καλούνται να συμμορφωθούν οι «συνειδητά ασυνείδητοι».
Αυτή η αντιμετώπιση καθιστά επίσης αμφίβολο τον έλεγχο για το αν και πώς θα εντοπίζεται ο υπαίτιος των ασύδοτων σκουπιδιών. Πως θα ήταν εφικτό ένα διαρκές «μάτι» προστασίας σε ολόκληρο το Χαλάνδρι έκτασης 10 και πλέον τετραγωνικών χιλιομέτρων με οδικό δίκτυο τουλάχιστον 360 χλμ.; Με βάση στοιχεία από τον Δήμο, η Δημοτική Αστυνομία της πόλης, με περίπου 30 αρμοδιότητες, αριθμεί πέντε άτομα χωρίς δυνατότητα νέων προσλήψεων από τη διοίκηση λόγω κυβερνητικής απαγόρευσης.
Μπορεί να μην κατευνάζει τα πνεύματα, αλλά το μέτρο της ενημέρωσης πόρτα – πόρτα επιχειρήσεων και πολιτών που είχε «τρέξει» ο Δήμος Χαλανδρίου πριν από δύο χρόνια, με αφορμή νέο κανονισμό Καθαριότητας, φαντάζει πιο αποδοτικό, με τις πρώτες παραβάσεις να συνοδεύονται μόνο από σημειώματα – συστάσεις, χωρίς καμπάνες.
Αν αποτύχει και αυτή η λύση, τότε οι ελπίδες εναποτίθενται στην ευκταία περίπτωση ο καθένας μας να δει τον δημόσιο χώρο και ως ιδιωτικό, μήπως και πάψει αυτή η υπαρκτή βαρβαρότητα της… ανύπαρκτης ανθρωπιάς.
