Γράφει ο Ανδρέας Παπαδόπουλος Δημοσιογράφος.
Την Τετάρτη (σ.σ: 18-1-2023) συμπληρώθηκαν ακριβώς 27 χρόνια από την εκλογή του Κώστα Σημίτη στην πρωθυπουργία της χώρας από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Από τότε ξεκινάει μια μακρά και σταθερή πορεία για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα. Μιλάμε για την περίοδο της μεγαλύτερης κοινωνικής σύγκλισης και της πιο πραγματικής αύξησης των εισοδημάτων των πολιτών. Με μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα: με αλλαγή του μοντέλου λειτουργίας του κράτους, με εξωστρεφές οικονομικό πρόγραμμα, με εξωτερική πολιτική που για πρώτη φορά είχε τόσο απτά αποτελέσματα, με μεγάλα έργα που βελτίωσαν δραστικά τη ζωή των πολιτών κ.λπ.
Οι επέτειοι αποτελούν πάντα μια καλή αφορμή για αναστοχασμό, ιδίως όταν μπορούν να αποτελέσουν βάση συζήτησης για το παρόν και τροφή για το μέλλον. Πόσω, δε, μάλλον τώρα που το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη, βρίσκεται σε μια πορεία ανασυγκρότησης και ανασύστασης. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι έχει αναθέσει τη διαμόρφωση του προγράμματος του κόμματος σε έναν από τους πιο εμβληματικούς υπουργούς του Κ. Σημίτη, τον Νίκο Χριστοδουλάκη, δείχνει προς τα πού θέλει να πάνε τα πράγματα ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Το σίγουρο είναι πως ο Νίκος Ανδρουλάκης αν κάτι ξορκίζει είναι ο λαϊκισμός. Παρά τις πιέσεις πολλών, τώρα που πλησιάζουμε προς τις εκλογές, να παίξει το χαρτί αυτό, ούτε που θέλει να το ακούει. Αυτό είναι ένα βασικό νήμα που τον συνδέει με τον Κώστα Σημίτη.
Ταυτόχρονα, οι επιλογές του τελευταίου μπορούν να αποτελέσουν έναν καλό μπούσουλα για το πώς πρέπει να κινηθεί το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Αν κάτι χαρακτήρισε τη θητεία Σημίτη αυτό δεν είναι άλλο από την τόλμη. Τόλμη να συγκρουστεί με κατεστημένα συμφέροντα, με κυριότερους στόχους να αλλάξει αφενός τη φιλοσοφία του κράτους αφετέρου τη λειτουργία της οικονομίας και του παραγωγικού μοντέλου. Με τον ιδανικότερο τρόπο προσάρμοσε το ΠΑΣΟΚ στα δεδομένα της εποχής, παντρεύοντας τον δημόσιο με τον ιδιωτικό τομέα. Και τα πέτυχε διότι, εκτός από τόλμη, είχε σχέδιο και πρόγραμμα.
Όλα αυτά τα συστατικά πρέπει να γίνουν κυρίαρχα στην τακτική και τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Με την επισήμανση ότι τα πράγματα είναι σήμερα πολύ πιο δύσκολα, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ένα κόμμα του 40%, που να είναι δομημένο πάνω (και) στις ράγες της εξουσίας.
Τώρα ο Νίκος Ανδρουλάκης κάνει μια ουσιαστική προσπάθεια να ξαναχτίσει το κόμμα του από την αρχή, μετά από μια δεκαετή περιπέτεια, που λίγο έλειψε να το αφήσει ακόμα και εκτός βουλής. Με μεγάλη ανανέωση, τόσο του στελεχιακού δυναμικού όσο και της οργανωμένης βάσης. Όσοι έχουν επαφή με τα νέα εκλεγμένα όργανα σε νομαρχιακό και τοπικό επίπεδο, θα εκπλαγούν από το εύρος της πληθυσμιακής και ηλικιακής ανανέωσης. Παράλληλα, γίνεται ουσιαστική προσπάθεια να ενισχυθεί ο προγραμματικός λόγος και να μπολιαστεί με τα νέα οικονομικά και κοινωνικά ρεύματα.
Η νέα προσπάθεια φυσικά και είναι μακράς πνοής. Δεν θα κριθεί (μόνο) στις επικείμενες εκλογές. Τώρα μπαίνουν οι βάσεις για κάτι μεγάλο, για τη σταδιακή αλλαγή των συσχετισμών στην ευρύτερη κεντροαριστερά. Οι εκλογές είναι ο πρώτος σταθμός μιας μακράς πορείας που είναι βέβαιο που θα έχει πολύ θετικά αποτελέσματα για τις κοινωνικές ομάδες που παραδοσιακά εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ και θέλει και τώρα να ξαναεκφράσει προνομιακά.
