Γράφει ο Φοίβος Ιωσήφ.
Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και ο Μαρκ Τουαίην κάποτε γεννήθηκε και κάποτε πέθανε. Από σύμπτωση πέθανε επτά μήνες πριν τον γίγαντα Λέοντα Τολστόι.
Ο ίδιος ο Τουαίην δήλωνε ότι δεν φοβόταν τον Θάνατο. Ο λόγος του θάρρους του ήταν, όπως έλεγε ο ίδιος, το γεγονός ότι πριν γεννηθεί στα 1835 είχε υπάρξει νεκρός για δισεκατομμύρια χρόνια πριν, ίσως και περισσότερα από την ηλικία της γης, που ήταν και εξακολουθεί να είναι 4.5 δισεκατομμύρια χρόνια μέχρι τις μέρες μας.
Βλέπετε πως οι άνθρωποι που έχουν ξεφύγει από την τρομοκρατία της Βίβλου, είχαν μέσα στο κρανίο τους λίγα γραμμάρια περισσότερο μυαλό. Αυτό μάλλον τους βοηθούσε να μην τους φοβίζουν σκελετωμένοι, θλιβεροί και στερημένοι Άγιοι με τα κακόμοιρα βλέμματά τους, που απειλούν το κάθε δευτερόλεπτο του επίγειου βίου με τιμωρίες, καυτά καζάνια και αιώνιες μαστιγώσεις με κνούτο. Γι’ αυτό ο Μαρκ Τουαίην, και μόνον από τη φυσιογνωμία του, έδειχνε έναν γλετζέ και ευχάριστο άνθρωπο.
Είπε λοιπόν αυτός ο λαμπρός συγγραφέας και αγωνιστής της ζωής πως «δεν ένοιωσα καμία στεναχώρια από την υπεραιώνια ύπνωσή μου, ούτε είχα καμία αγωνία τι θα γίνει όταν βρεθώ κάτω από το φως του ήλιου». Και πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό όταν είναι πλέον γνωστό ότι μέσα στον δικό μας Γαλαξία υπάρχουν ακόμη 300 δισεκατομμύρια ήλιοι με τρισεκατομμύρια πλανήτες όπως η γη. Αν ο άνθρωπος διαλέγει μόνος του που να γεννηθεί, θα βρεθεί σε μεγάλο δίλημμα σε ποιον πλανήτη να γεννηθεί, αφού σκεφθεί πως στο σύμπαν αιωρούνται δισεκατομμύρια Γαλαξίες. Πολύ δύσκολη η επιλογή, κι έτσι αφήνει το σπερματοζωάριο του πατέρα του πότε θα γονιμοποιήσει το ωάριο της μητέρας του. Θα πήγαινε χαμένο το μωρό αν έπρεπε να διαλέξει ημέρα, πλανήτη και Γαλαξία για να υπάρξει στο λαμπερό φως κάποιου ήλιου σε κάποιο ηλιακό σύμπλεγμα. Θα ήταν του Σείριου, της Ανδρομέδας ή του Άλφα του Κενταύρου;
Δεν θα ήταν σωστό να βάζουμε τέτοιες οχταβάθμιες εξισώσεις να τις λύσει ένα μωρό με κλειστά μάτια και γεμάτο το κορμάκι του με γλιστερό λίπος. Εδώ έρχεται η επιστήμη της Ιεριχούς και του δείχνει την πύλη της εξόδου μέσω του ολισθηρού κόλπου της μητέρας και αρχίζει από εκεί και πέρα η αγωνία του Θανάτου μέχρι και αυτό να επαληθευθεί. Αρκεί να μην κάνει το λάθος το νέο μωρό, και ξεφεύγοντας από την εποπτεία της μητέρας του, δαγκώσει κανά ραντισμένο μήλο. Υπάρχουν και παραπλανητικές μηλιές, δείχνουν αχλαδιές αλλά στην ουσία είναι καμουφλαρισμένες μηλιές με γνωστά κατόπιν τα πικρά αποτελέσματα και οι σκληρές τιμωρίες.
Όμως ας βάλουμε μυαλό, η ανθρωπότητα χιλιετίες πληρώνει πανάκριβα ανά κιλό τα μήλα Γκράνυ Σμιθ που αυθαίρετα έφαγαν οι πρωτόπλαστοι, ενώ το σύνολον του συλλόγου των Αγίων είχε εγκρίνει τις ποικιλίες Φενζέμ Γκαλά και Πινκ Τζουλάι. Το λάθος μήλο τιμωρείται αυστηρότερα και από το ειδεχθές έγκλημα. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και με τα πορτοκάλια, αλλά ευτυχώς το ζεύγος Αδάμ και Εύα έφαγαν από τα εγκεκριμένα Μέρλιν και αποφύγαμε έτσι τη διπλή τιμωρία της πείνας και της δίψας. Παρά λίγο, από απλή σύμπτωση τη γλυτώσαμε. Αλλιώς θα έπρεπε να εκτίσουμε το διπλάσιο της ποινής και να κοντέψουμε τα δέκα δισεκατομμύρια χρόνια στο φρέσκο πριν γεννηθούμε.
Μας έσωσε το σωστό πορτοκάλι!
