Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 23/12/2022
Χριστούγεννα, η κατ’ εξοχήν γιορτή της λάμψης. Δρόμοι, σπίτια, κτήρια, πόλεις ολόκληρες φορούν τα καλά τους, στολίζονται με εκατομμύρια λαμπιόνια που φεγγοβολούν και κάνουν τη νύχτα μέρα, για τουλάχιστον ένα μήνα κάθε χρόνο.
Μαζί με την Πρωτοχρονιά, οι δύο αυτές γιορτές, ξεχειλίζουν από το αίσθημα της αισιοδοξίας, της χαράς και της ελπίδας ότι κάτι θα αλλάξει, κάτι θα κάνουμε με διαφορετικό τρόπο και κάτι όμορφο θα έρθει στη ζωή μας τους επόμενους 12 μήνες.
Και κανείς δεν περιμένει το αντίθετο. Προφανώς ο άνθρωπος χρειάζεται την αισιοδοξία και την ελπίδα για να προχωρήσει και το μήνυμα των Χριστουγέννων μαζί με την προσμονή του νέου έτους, τον οδηγούν σε αυτή την ψυχολογική ευεξία.
Πόσο όμως είναι όλη αυτή η λάμψη επιφανειακή;
Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα, όπως δείχνουν τα πιο πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (Ελληνική Στατιστική Αρχή), ο κίνδυνος της φτώχειας απειλεί το 17,1% του πληθυσμού της. Τα επιδόματα πέφτουν βροχή για να στηρίξουν τις οικογένειες, απέναντι στο τσουνάμι ακρίβειας. Όλα αυξάνονται εκτός από τα εισοδήματα. Και τα απανταχού «καλάθια» δεν αποτελούν μέτρο μακροχρόνιας λύσης του προβλήματος.
Κοιτώντας γύρω μας η έννοια της προσφοράς και της αλληλεγγύης απέναντι σε εκείνους που τις έχουν ανάγκη περισσότερο, γίνεται πιο επιτακτική αυτές τις ημέρες. Οι Δήμοι (τόσο της Κηφισιάς όσο και του Διονύσου) έχουν βάλει και πάλι μπροστά τις «μηχανές» τους, προσπαθούν -και το καταφέρνουν σε μεγάλο ποσοστό- να είναι δίπλα σε αυτές τις οικογένειες, αυτούς τους ανθρώπους που συνηθίζουμε να τους χαρακτηρίζουμε «ευάλωτους». Το τραπέζι των εορτών ενισχύεται με προσφορές από φορείς, οργανώσεις, εταιρείες και ιδιώτες.
Αυτό που έκανε όμως εντύπωση και ελπίζω να είναι ένα τυχαίο και μεμονωμένο γεγονός, είναι η περίπτωση ενός σχολείου, του οποίου οι μαθητές κλήθηκαν -όπως εδώ και αρκετά χρόνια- να συγκεντρώσουν διάφορα είδη προϊόντων, τα οποία θα διανεμηθούν σε οικογένειες που τα έχουν ανάγκη.
«Εκεί που πέρσι είχαμε φέρει στο σχολείο δεκάδες σακούλες σούπερ μάρκετ, φέτος δεν γεμίσαμε ούτε ένα τραπέζι από αυτές», μου μετέφερε μαθητής, ο οποίος εμφανίστηκε ιδιαίτερα προβληματισμένος από το γεγονός.
Και όχι, δεν θεωρώ ότι μας έπιασε ξαφνικά τσιγκουνιά. Ίσως έως ένα σημείο, να έχουν παίξει αποτρεπτικό ρόλο οι αποκαλύψεις που έχουν έρθει στο φως για γνωστή δομή φιλοξενίας παιδιών και πλέον οι πολίτες να είναι καχύποπτοι όταν καλούνται να στηρίξουν παρόμοιες προσπάθειες. Όμως αυτό που κατά τη γνώμη μου έχει παίξει το μεγαλύτερο ρόλο, είναι το ίδιο το πορτοφόλι της κάθε οικογένειας, που γίνεται όλο και πιο… λεπτό καθώς αδειάζει πλέον με ταχύτατους ρυθμούς και δεν φιλοξενεί πια ούτε το… υστέρημα, το οποίο εθιμικά, χρόνια τώρα, προσφέρεται με αγάπη σε εκείνους που χρειάζονται στήριξη, τέτοιες εορταστικές ημέρες.
Το ιδανικό προφανώς είναι να μην υπάρχουν ευάλωτες ομάδες, οικογένειες, άνθρωποι. Μέχρι όμως να επιτευχθεί το ιδανικό, οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν είναι πολλές και η ανάγκη για αυτές, κρύβεται πίσω από τη λάμψη.
