Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Δεν ξέρω πώς αντιμετωπίσατε εσείς το «πέσιμο» του φέισμπουκ τη Δευτέρα που μας πέρασε, αλλά εμείς εδώ στην πολυκατοικία έναν μικρό πανικό τον πάθαμε.
Μου θύμισε τον πρώτο μεγάλο σεισμό που έπληξε την Αττική πριν κάποια χρόνια. Με ανταλλαγές επισκέψεων και ιστορίες: «Το νιώσατε κι εσείς;» «Κουνηθήκαμε για τα καλά», «Τι έγινε κυρία Αθανασία μου;» «Σεισμός, δεν το καταλάβατε;» «Όχι καλέ, εμείς στο ισόγειο δεν το νιώσαμε». «Τι λέτε; Εμείς στο ρετιρέ κοντέψαμε να τρελαθούμε. Παρά λίγο να πέσει από το σύνθετο ένα βάζο των Μινγκ που είχε φέρει ο άντρας μου από την Κίνα. Στον αέρα το έπιασα και δεν είχαμε τραγωδία».
Τη Δευτέρα, λοιπόν, εκεί που καθόμουν χτύπησε η πόρτα και ανοίγοντας είδα την κυρία Ευτυχία, από πάνω, να με κοιτάζει με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. «Κύριε Άγγελε, έχετε φέισμπουκ;» «Και βέβαια έχω, ξεχάσατε που μου είχατε κάνει αίτημα φιλίας πριν λίγα χρόνια και το είχα αποδεχτεί;» «Αχ, ναι καλέ, αλλά εγώ σας ρωτάω γιατί πήγα να μπω προ oλίγου και μου έβγαλε ένα παράθυρο που λέει ότι αυτός ο ιστότοπος είναι άγνωστος και μήπως δεν το έχω γράψει σωστά, αλλά εγώ το έχω στη μνήμη και δεν το γράφω κάθε φορά. Γιατί να με ρωτάει τέτοια πράγματα; Άγνωστος ιστότοπος το φέισμπουκ; Κάτι δεν πάει καλά». «Ησύχασε κυρία Ευτυχία μου, πάω να δω, επειδή δεν έχω μπει από την προηγούμενη Πέμπτη που ανάρτησα τις κριτικές μου. Έλα μέσα να ηρεμήσεις».
Αλλά μέχρι να κάνω χώρο ο ευγενής, για να περάσει η κυρία Ευτυχία, ανοίγει η πόρτα του διπλανού διαμερίσματος και να σου η Λουίζα, γνωστή ινφλουένσερ εσωρούχων. «Τι έγινε Λουίζα; Μήπως δεν έχεις και εσύ φέισμπουκ;» «Εγώ δεν έχω ίνσταγκραμ και μου φαίνεται ότι με χάκαραν».
Κάλεσα μέσα και τις δύο και η Αθηνά ξαφνιάστηκε από τις επισκέψεις, αλλά δεν το έδειξε, φιλόξενη ούσα: «Καθίστε κορίτσια, να σας φτιάξω ένα τσάι» «Για τσάι είμαστε τώρα εμείς; Χωρίς φέισμπουκ…» Με στερητικό σύνδρομο και οι δύο.
Πάω στο γραφείο μου, ανοίγω το λάπτοπ. Το φέισμπουκ και το ίνσταγκραμ έχουν κρασάρει. Μέχρι να πάω στο σαλόνι να τους ανακοινώσω ότι είναι γενικό, χτυπάει το κινητό μου. Είναι ο φίλος μου ο Βασιλάκης, που είχα να τον ακούσω δύο χρόνια. «Ψηλέ δεν έχω φέισμπουκ, μήπως συμβαίνει και σε σένα αυτό; ή να το πετάξω το ρημάδι;» «Είναι γενικό φίλε μου». «Ξέρεις πόσο θα διαρκέσει;» «Άσε με βρε Βασίλη».
Εν τω μεταξύ η Αθηνά στο σαλόνι, περιθάλπει τις δυο εθισμένες, με τσάι (πότε πρόλαβε;) και λεξοτανίλ. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν φορούσαμε μάσκες για τον κορωνοϊό. Αλλά μπροστά στην έλλειψη του φέισμπουκ, ποιος λογαριάζει κορωνοϊό…
