Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 21/01/2022
Ως μητέρα, κλήθηκα φέτος και συγκεκριμένα αυτή την εβδομάδα να αντιμετωπίσω για πρώτη φορά μία κατάληψη σχολείου. Να εξηγήσω στο παιδί μου τι θα πει κατάληψη, το πώς -πρέπει να- λειτουργεί, το γιατί μπορεί να είναι υποκινούμενη, το κατά πόσο μπορεί να έχει αποτέλεσμα.
Δύσκολη εξίσωση για το μυαλό ενός μαθητή 1ης γυμνασίου, που ακροβατεί μεταξύ παιδιού και εφήβου. Από τη μία λίγο συνεπαρμένος με αυτό το καινούργιο πράγμα που φέρνει αναστάτωση και φυσικά αποχή από τα μαθήματα αλλά από την άλλη και λίγο επιφυλακτικός, όταν βλέπει καπνογόνα στον εσωτερικό χώρο του σχολείου και μαθητές να πετούν παντός είδους ζαρζαβατικά, σε καθηγητές και διευθύντρια, τις μορφές που, σε αυτή την ηλικία, αντιπροσωπεύουν την εξουσία και το κύρος.
Δεν θα ασχοληθώ με τα αιτήματα των παιδιών. Δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα. Άλλωστε στη βάση τους είναι δίκαια. Αφορούν στην αντιμετώπιση της πανδημίας στους σχολικούς χώρους ενώ διαμαρτύρονται και για την προσωρινή διακοπή των εφημεριών του «Παίδων Πεντέλης» λόγω μετατροπής του σε κέντρο εμβολιασμού.
Όμως καθώς διαβάζω καθημερινά ότι όλο και περισσότερα γυμνάσια και λύκεια των βορείων προαστείων μπαίνουν στον «χορό» των καταλήψεων, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ.
Τόσο τον Σεπτέμβρη όσο και στις αρχές του Ιανουαρίου, το πρόβλημα που μας απασχολούσε ήταν το αν πρέπει και πώς να ανοίξουν τα σχολεία μετά από δύο κουτσουρεμένες εκπαιδευτικές χρονιές.
Κι αφού αποφασίστηκε ότι θα ανοίξουν, με τις συνθήκες που άνοιξαν, κληθήκαμε γονείς και μαθητές (μιλώ από την πλευρά που γνωρίζω από πρώτο χέρι, γι’ αυτό και δεν συμπεριλαμβάνω τους εκπαιδευτικούς) να διαχειριστούμε μία καθημερινότητα που περιελάμβανε -και πάλι- μάσκες, αντισηπτικά, self test, rapid test, ανησυχία γιατί «βρέθηκε κρούσμα στην τάξη» ή αρρώστησε καθηγητής.
Κάποιοι σπεύσαμε και να εμβολιάσουμε τα παιδιά μας, ώστε να είναι προστατευμένα και να έχουν όλες τις προϋποθέσεις -όσο αυτό είναι δυνατό- να δίνουν το «παρών» στο σχολείο.
Αυτά τα παιδιά που έχουν χάσει εκατοντάδες εκπαιδευτικές ώρες τα τελευταία χρόνια, ώρες οι οποίες δεν αναπληρώνονται όσο κι αν λειτουργήσει η τηλεκπαίδευση, έχουν χάσει ώρες κοινωνικοποίησης και προσαρμογής σε μικρές κοινωνίες όπως τα σχολεία, που όσο ανεβαίνουν βαθμίδες γίνονται και πιο απαιτητικές, αυτά τα παιδιά τι κερδίζουν από αυτές τις καταλήψεις;
Ποιοι γονείς, ποιοι κηδεμόνες, ποιοι influencers πολιτικής, πιστεύουν πραγματικά ότι το καλύτερο για αυτά τα παιδιά είναι να κατέβουν σε καταλήψεις, να κλείσουν τα σχολεία που είναι τόσο μα τόσο απαραίτητο να λειτουργούν για τη δική τους πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη; Αυτό είναι το σχολείο που θέλουμε ανοιχτό εν μέσω πανδημίας; Με μαθητές που ξεκινούν το πρωί να πάνε για μάθημα και είτε βρίσκουν πόρτες κλειστές, είτε τους διώχνουν από το κτήριο στη μέση της ημέρας; Αυτά τα παιδιά θα μάθουν, θα εκπαιδευτούν, θα πάρουν γνώσεις για να προχωρήσουν και να βρεθούν σε λίγο καιρό να αποφασίζουν για το μέλλον τους; Τα κενά είναι ήδη μεγάλα και μαθησιακά και κοινωνικά, για αυτή τη γενιά μαθητών. Μήπως να το ξανασκεφτούμε λοιπόν, ποιο σχολείο θέλουμε ανοιχτό;
