Γράφει ο Ευάγγελος Βογιατζής
Η περίφημη φράση «αφού δεν έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι» παρόλο που όπως όλα δείχνουν δεν ειπώθηκε ποτέ από τα χείλη της αυστριακής καταγωγής Βασίλισσας της Γαλλίας Μαρίας Αντουανέτας, συζύγου του Λουδοβίκου του 16ου, όταν της επισημάνθηκε κατά την παράδοση από αυλικούς της ότι οι εξεγερμένοι της Γαλλικής Επανάστασης πεινούν, καθώς μια τέτοια δήλωση δεν επαληθεύεται από τις πηγές, έμεινε στην ιστορία ως ένα παροιμιώδες σχήμα και μνημείο συγχρόνως κυνισμού και αναλγησίας εκ μέρους των εξουσιαστών.
Δίχως αμφιβολία η δυσαρμονία ή η διάσταση στη σχέση άρχουσας ελίτ και κοινωνίας των πολιτών συνιστά μια αμετάβλητη διαχρονική και υπερτοπική συνθήκη η οποία απαντάται σε κάθε εποχή και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Άλλες είναι οι στοχεύσεις και οι επιδιώξεις της ιθύνουσας κάστας, που με ξεκάθαρη ταξική μεροληψία προωθεί την μονιμοποίησή της σε προσοδοφόρα πόστα εξουσίας και άλλες οι ανάγκες, οι προτεραιότητες και οι έγνοιες επιβίωσης των καθημερινών ανθρώπων της βιοπάλης.
Τον τελευταίο καιρό τοποθετήσεις και επιλογές Αντουανετίστικης υπεροψίας από την πλευρά κυβερνητικών παραγόντων ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι οι δείκτες ενσυναίσθησης και κοινωνικής συνείδησης της εγχώριας πολιτικής ηγεσίας κινούνται σε ιστορικά χαμηλά. Σε μια οικονομική συγκυρία δυσμενέστατη για τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά, που όπως εύστοχα και με πικρό χιούμορ σχολιάστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στις 21 Δεκεμβρίου δε γιόρτασαν το χειμερινό ηλιοστάσιο αλλά θρήνησαν τουρτουρίζοντας από το τσουχτερό κρύο για το αδειανό λεβητοστάσιο της πολυκατοικίας τους εξαιτίας του απαγορευτικού κόστους του πετρελαίου θέρμανσης, προβεβλημένα στελέχη του κρατικού μηχανισμού μοιάζει να βρίσκονται στον κόσμο τους.
Ο μεν υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, θέλοντας να δείξει ότι τα όσα λέγονται για την καλπάζουσα ακρίβεια είναι υπερβολικά, είπε ότι την τελευταία φορά που πήγε στο σούπερ μάρκετ τον έβγαλαν επτά σέλφι και κανείς από όσους πολίτες συνάντησε δεν διαμαρτυρήθηκε για το διαρκώς αυξανόμενο κόστος ζωής για το οποίο γκρινιάζουν οι δημοσιογράφοι, ενώ ο δε Δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης έκανε λόγο για μίζερους που εθιμοτυπικά πάντα δυσανασχετούν μετά τις αντιδράσεις οι οποίες προκλήθηκαν από την δημοσιοποίηση των σχεδιασμών του για την πολυδάπανη φιέστα εορτασμού της αλλαγής του χρόνου έξω από το θέατρο του Λυκαβηττού.
Και έτσι απομένει ο πολίτης, που αδιαμφισβήτητα δεν είναι αμέτοχος στην ανάδειξη τέτοιας ποιότητας αποξενωμένων απ’ την κοινωνία ηγεσιών, να αναρωτιέται τι είναι χειρότερο: οι κούφιες φιλολαϊκές διακηρύξεις χωρίς κανένα αντίκρυσμα των ψευδεπίγραφα προοδευτικών κυβερνήσεων ή ο ωμός, απροκάλυπτος και επιδεικτικός παχυδερμισμός των νεοφιλελεύθερων; Όπως και να ‘χει οι πολίτες δεν έχουν άλλον δρόμο απ’ το να εκλεπτύνουν την κρίση και το πολιτικό τους αισθητήριο, να εντατικοποιήσουν και να μαζικοποιήσουν τις δράσεις διεκδίκησης αυτών που τους αξίζουν και όχι να παραδίδονται αμαχητί σε επαγγελματίες εμπόρους ελπίδας και υποσχέσεων.
