Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης
Παλιά τους λέγαμε γέρους, οι οποίοι μετρούν με χαρά τις μέρες που είναι όρθιοι, έστω και με τον έλεγχο του πιεσόμετρου για ό,τι έζησαν. Τότε, η έκφραση «πέρασα κι είδα το γέρο μου» ή «η γριά μου είχε δίκιο» ήταν ενδείξεις τρυφερότητας, χωρίς απαξία στην προχωρημένη ηλικία. Στη συνέχεια, έγιναν «περήφανα γηρατειά». Τόσο περήφανα που άντεχαν να ατενίζουν το μέλλον με κομμένο το ΕΚΑΣ και αυξημένη τη συμμετοχή στα φάρμακα, Τώρα, ο παππούς και η γιαγιά μετριούνται με τα ευρώ της εναπομείνασας σύνταξης και την πόση απελπισία αντέχουν που δεν μπορούν να βοηθήσουν παραπάνω παιδιά κι εγγόνια.
Πέρα και ανεξάρτητα, ωστόσο, από αυτό που ονομάζουμε και σήμερα απλουστευτικά κρίση, σ’ έναν τόπο που ‘χει γνωρίσει μέσα σε λιγότερο από μισό αιώνα κατοχή, εμφύλιο, χούντα, οι ηλικιωμένοι είναι ίσως τα μόνο «σημεία» της κοινωνίας που έμεναν έως τώρα σχεδόν άθικτα, ηθικά. Εξ ορισμού, άλλωστε η τρίτη ηλικία -με ελάχιστες εξαιρέσεις- εμπνέει ένα αίσθημα καθήκοντος προστασίας ως αναγνώριση της φυσικής αδυναμίας που αυτή συνεπάγεται. Ένα λιθαράκι σε αυτό το κοινωνικό δίχτυ «ασφαλείας» έβαλε ο θεσμός των Κέντρων Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων (ΚΑΠΗ).
Πέρασαν, μάλιστα, 40 χρόνια από τότε που η ελληνική πολιτεία αποφάσισε να υιοθετήσει τη «Γωνιά του παππού και της γιαγιάς» την οποία είχαν συστήσει κάποια μέλη του Ομίλου Εθελοντών και να συγκροτήσει ένα δίκτυο δομών τέτοιων που να συνυπάρχουν άντρες και γυναίκες και να προσφέρουν ευκαιρίες για κοινωνική συναναστροφή, ιατρικές υπηρεσίες και πολιτισμό σε όλους τους κατοίκους κάθε περιοχής. Το ΚΑΠΗ εξελίχθηκε σε έναν χρήσιμο και αγαπητό θεσμό, που χάρισε σημαντικές εμπειρίες σε πολλούς ηλικιωμένους και αποτέλεσε πρότυπο για ανάλογες δομές σε άλλες (γνωστές για την πρόοδό τους στην Κοινωνική Πολιτική) χώρες.
Με αφορμή αυτή την επέτειο, το τμήμα των Κέντρων Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων της Διεύθυνσης Κοινωνικής Μέριμνας του Δήμου Χαλανδρίου οργάνωσε ημερίδα με θέμα «40 χρόνια ΚΑΠΗ – Χθες, σήμερα, αύριο». Έγινε μια μια ανασκόπηση, τιμήθηκαν οι πρωτοπόροι του θεσμού και όσοι αγωνίστηκαν για την καθιέρωση του, ενώ ανταλλάχθηκαν ιδέες για ένα μέλλον με ενίσχυση και βελτίωση των δομών.
Μια από τις ομιλήτριες, η Τριανταφυλλιά Αθανασίου, πρόεδρος του Συνδέσμου Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδας (ΣΚΛΕ), αφού τόνισε πως «το Χαλάνδρι είναι ένα καλό παράδειγμα οργάνωσης των ΚΑΠΗ μέσα στη γειτονία», έστειλε το πιο κρίσιμο μήνυμα, ότι «τα Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων, 40 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, πρέπει να ενισχυθούν σε προσωπικό και πόρους για να υπάρχουν άλλα 40 χρόνια».
«Η πολιτεία δεν έχει παρά να δώσει λίγη σημασία στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι πολύ σπουδαίο οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας να μην απομονωθούν», σημείωσε η ίδια. Ή με άλλα λόγια αντί να προσθέσουμε περισσότερα χρόνια στη ζωή, να προσθέσουμε ζωή στα χρόνια…