Από τη στήλη ΕΠΕΑΠΤΕΡΟΕΝΤΑ | Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Και μόνο το γεγονός ότι οι φίλοι μου συζητούν για τις κομματικές προελεύσεις τους όταν πιάνουν τα τοπικά θέματα, έχει αρχίσει να με εκνευρίζει. Αναφέρομαι φυσικά στους φίλους μου, που ασχολούνται με τα κοινά και έχουν αρχίσει την κολοκυθιά: «Εσύ προέρχεσαι από τους Αριστερούς». «Όχι, εσύ είσαι που βγήκε η Δεξιά και είπε ότι θα σε στηρίξει στο Μαρούσι». «Στη δική σου παρουσίαση ήρθαν όλοι οι άνθρωποι του δημάρχου». «Ναι αλλά στη δικιά σου ήρθε ο δήμαρχος και κάθισε πρώτο τραπέζι πίστα». «Εσύ, που το παίζεις ανεξάρτητη ήσουν προηγουμένως στον συνδυασμό της Αριστεράς».
«Εσύ που τόσα χρόνια βρισκόσουν στο ψηφοδέλτιο του πρώην δημάρχου;» «Ο δικός σου, ήταν περιφερειάρχης επί εποχής Αριστεράς». «Ναι, αλλά εσύ αδιαφορούσες όταν οι άλλοι πνίγονταν στο ρέμα». «Τότε όμως, εσύ είχες την ευθύνη της Πολεοδομίας». «Εγώ ξέρω ότι όλοι εσείς οι παλαιοί φταίτε, γι’ αυτό έρχομαι -άφθαρτος- να σας βάλω τα γυαλιά». «Εγώ συγκεντρώνω την αφρόκρεμα όλων των αποχρώσεων». «Σιγά, είδαμε τι ρετάλια είναι». Και στα «ρετάλια», η κουβέντα φεύγει από το τοπικό επίπεδο και πάει στην κυβέρνηση της «ελπίδας που ερχόταν» και χάθηκε στον δρόμο. Η οποία, δεν στηρίζεται πλέον στους ακροδεξιούς, αλλά σε ανθρώπους «εσύ ό,τι πεις», που μέχρι προχθές την κατηγορούσαν και πιάνει το μαγικό 151 στο τσίμα-τσίμα και μ’ αυτούς ρυθμίζει την παραμονή της στην εξουσία, ή διαχειρίζεται την ήττα της. Όπως και να το πεις το ίδιο κάνει. Οι εκλογές έρχονται.
Εν τω μεταξύ, ενώ όλα αυτά συζητιούνται στην καφετέρια την τελευταία ημέρα της Ωκεανίδας, εγώ βγαίνω να πάρω λίγο τον αέρα μου (θα μου πεις «βρήκες την ώρα» και θα σου απαντήσω «δεν καπνίζω») και καθώς περπατάω στο πεζοδρόμιο, πατάω μια πλάκα που βυθίζεται μπροστά αλλά ανασηκώνεται λίγο πίσω, μπλοκάροντας και το άλλο μου πόδι και χάνω την ισορροπία μου και πέφτω φαρδύς πλατύς στο πεζοδρόμιο, του οποίου και οι άλλες πλάκες είναι πρόχειρα τοποθετημένες και είναι σαν να πέφτω σε ανώμαλο έδαφος. Ευτυχώς που φορούσα αυτό το φουσκωτό μπουφάν και ήμουν σαν το ανθρωπάκι της Μισελέν και την έβγαλα καθαρή με μώλωπες και όχι με νέα σπασίματα. Επιμύθιον: Φίλοι μου και υποψήφιοι δήμαρχοι Αμαρουσίου, θα με πείσετε όταν σας ακούσω να μιλάτε μόνον για έργα που διευκολύνουν τη ζωή μας και όχι όταν «παίζετε» με τις ιδεολογικοπολιτκές σας διαφορές. Προς το παρόν θα πηγαίνω στο The Mall για καφέ. Και μη μου πείτε: «Προσοχή στις σκάλες».
