Γράφει η Αναστασία – Αικατερίνη Αλεξοπούλου / Βουλευτής Β1′ Βορείου Τομέα Αθηνών, με την Ελληνική Λύση.
«Πόντος εν’ άστρον φωτεινόν», λέει πολύ σωστά ο ποιητής…
Σήμερα, 100 χρόνια μετά την καταστροφή του προαιώνιου Ελληνισμού του Πόντου και της Μικρασίας, αυτή η φράση έρχεται από το παρελθόν, για να μας φωταγωγήσει το μέλλον. Να μας θυμίσει, ότι η ιερή μνήμη είναι ζωντανή, ότι δεν λησμονούμε (δεν πρέπει να λησμονούμε) τις απαράγραπτες παρακαταθήκες των προγόνων μας, όλα όσα έχουμε ως πνευματική και πολιτισμική κληρονομιά. Δεν λησμονούμε, όχι από μνησικακία. Δεν λησμονούμε από τη νομοτελειακή ανάγκη της ιστορικής συνέχειας…
Δεν πρέπει να ξεχνάμε και δεν θα ξεχάσουμε. Γιατί είναι θέμα ιστορικής μνήμης, πολιτισμού, αλλά και της κρυμμένης ανθρωπιάς μας, που τόσο έχουμε σήμερα ανάγκη, σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Σε καιρούς, όπου ναι μεν αποκορυφώνεται το Κακό (το έγκλημα, η διαστροφή, η κρίση…), αλλά ταυτόχρονα παρατηρείται μια αναζήτηση του λαού μας σε ό,τι πιο πολύτιμο περικλείει αυτή ακριβώς η εθνική μνήμη. Να είναι άραγε τυχαίο, που μορφές όπως ο άγιος Παΐσιος επανέρχονται δυναμικά στο προσκήνιο; Η μνήμη, που εξακολουθεί να παραμένει ζωντανή, είναι το οξυγόνο μας.
Αυτή η μνήμη είναι αδιαπραγμάτευτη. Ο ποντιακός Ελληνισμός αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ελληνικής Ιστορίας και δεν τον χαρίζουμε σε κανέναν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και δεν θα ξεχάσουμε! Δεν θα ξεχάσουμε τον εθνικό ξεριζωμό, αλλά και το ανθρώπινο δράμα. Την αγωνία στα μάτια των γυναικόπαιδων και το αγνό αίμα που χύθηκε άδικα. Το χώμα της άγιας γης που πήραν μαζί τους οι Έλληνες πρόσφυγες του Πόντου και τα σπίτια που έμειναν έρημα εκεί πίσω στην Τραπεζούντα και την Κερασούντα, στη Σινώπη και τη Σαμψούντα. Τα στόματα μπορεί να μην μιλούν, αλλά η φωνή των ψυχών σκίζει τα ουράνια! Εκείνη η 19η Μαΐου ας μείνει για πάντα χαραγμένη στη συλλογική μας ψυχή…
Οι πληγές χάσκουν ακόμα ανοιχτές, για πάντα, μέχρι να έρθει η θεία δικαίωση… Θύμηση των φοβερών εκείνων καιρών, 100 και πλέον χρόνια πιο πριν. Εκτοπίσεις και βασανισμοί, εξάντληση από κακουχίες, πείνα και δίψα, πορείες θανάτου μέσα στην έρημο και τα βουνά, αλλά και συχνά οι εν ψυχρώ δολοφονίες από τους Νεότουρκους του Κεμάλ, οι εκτελέσεις των αμάχων… Μαύρες σελίδες της ιστορίας του ανθρώπου, όλα αυτά που συνιστούν εκείνο που έμεινε γνωστό ως γενοκτονία των προγόνων μας. Εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί και οι χαμένοι για πάντα, ακόμα πιο πολλοί οι ξεριζωμένοι…
Και αμέσως μετά, η λαβωμένη από τους πολέμους των καιρών Ελλάδα, έγινε η φωλιά που ανέλαβε να στεγάσει αυτές τις ψυχές. Πραγματικούς πρόσφυγες, πραγματικών πολέμων, που ζητούσαν μια θαλπωρή και μια νέα αρχή. Και το νέο ξεκίνημα έγινε και είναι η αναγέννηση του σύγχρονου Ελληνισμού! Γιατί, ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ότι οι Έλληνες του Πόντου συνέβαλαν τα μέγιστα στην πρόοδο και την εξέλιξη της νέας Ελλάδας που δημιουργήθηκε τον τραγικό 20ό αιώνα;
Σήμερα, την Ποντιακή Γενοκτονία δεν την αναγνωρίζει μόνο η Ελλάδα. Την αναγνωρίζουν και πολλές διεθνείς οργανώσεις και φορείς, ακόμα κι αυτή η ίδια η Γερουσία (Βουλή) των ΗΠΑ, που εξέδωσε σχετικό ψήφισμα. Είναι αυτές οι αναγνωρίσεις ένα βάλσαμο στις ψυχές, μια ανακούφιση στα πνεύματα όλων εκείνων που έφυγαν τότε, στα δραματικά εκείνα γεγονότα… Μια ιστορική, αν θέλετε, δικαίωση.
Κλείνω αυτή τη σύντομη αναφορά μου στο δράμα του Ποντιακού Ελληνισμού με μια φράση που άκουσα στα ποντιακά, φράση με μεγάλο νόημα: «Να ζήσει ο Πόντος. Να λελεύω σας τεμέτερον πουλόπα»! Κι ας μην ξεχάσουμε ποτέ: «Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο»!
