Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 23/06
Iδιαίτερα σημαντικής αποδοχής έτυχε η πρώτη Ποδηλατική Βόλτα του Δήμου Μεταμόρφωσης, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή σε κεντρικούς δρόμους της πόλης. Περισσότεροι από 200 μικροί και μεγάλοι φίλοι του δίκυκλου, έδωσαν ραντεβού και, μαζί με τον δήμαρχο Στράτο Σαραούδα, έκαναν μια όμορφη βόλτα πάνω στα ποδήλατά τους, στέλνοντας το μήνυμα ότι, εφόσον οι πόλεις το επιτρέψουν, είναι εφικτός ένας εναλλακτικός και πιο οικολογικός τρόπος μετακίνησης.
Tο πιο ελπιδοφόρο από όλα δεν είναι ότι υπήρχε σημαντική συμμετοχή, αλλά ότι η πλειονότητα αυτής ήταν από μικρά παιδιά. Σε μια εποχή που οι αλάνες έχουν χαθεί και η ασφάλεια στους δρόμους είναι από αμφισβητούμενη έως ανύπαρκτη, το να βλέπεις τα παιδικά, φαφούτικα μουτράκια να σκάνε τεράστια χαμόγελα, καβαλώντας το ποδήλατό τους, είναι ό,τι πιο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο μπορεί να αναζητήσει κανείς. Σε αυτό θέλω να εστιάσω μόνο στο παρόν κείμενο. Στα αστραφτερά παιδικά χαμόγελα. αυτές τις μέρες, τα Μέσα Kοινωνικής Dικτύωσης, στο περιθώριο της ανταλλαγής ύβρεων για ανούσια ζητήματα, χάθηκαν δύο πολύ σημαντικές ειδήσεις που θα έπρεπε να παίζονται κατά… ριπάς από κάθε Μέσο και προφίλ.
Στην πρώτη, ταξιδεύουμε μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι την αιανή Κοζάνης. Στην κεντρική πλατεία του χωριού, όπου φιλοξενούνται αυτήν την περίοδο 60 μετανάστες σε ξενοδοχείο της περιοχής, ένα τρίχρονο κοριτσάκι από τη Σομαλία, κοιτούσε με λαχτάρα τα παιδιά του χωριού να κάνουν ποδήλατο. Το βλέμμα της στιγμάτισε έναν κάτοικο της περιοχής που με ανάρτησή του ζήτησε αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να της χαρίσει ένα ποδήλατο που δεν χρειάζεται. Μέσα σε λίγες μέρες, μια δεκάχρονη κάτοικος της περιοχής, χάρισε στη μικρή Σομαλή το ποδήλατο που λαχταρούσε. Η περιγραφή του αναφέρει «ένα χαμόγελο ως το… Αφγανιστάν», ενώ η μικρή Σομαλή ζήτησε με λαμπερά μάτια να κάνουν στον άγνωστο δωρητή «μια τεράστια αγκαλιά».
Πριν από λίγες ημέρες, κυκλοφόρησε επίσης η είδηση ότι σε μια πολυκατοικία ζει μια οικογένεια Αφγανών με πέντε παιδιά. τα παιδιά της γειτονιάς αποφάσισαν να σκαρφαλώσουν στο μπαλκόνι της, που βρίσκεται στο ισόγειο και να τους χαρίσουν ένα ποδήλατο. Όταν ρωτήθηκαν γιατί το έκαναν αυτό, απάντησαν γιατί, «αυτά τα παιδιά ήρθαν από ξένη χώρα και δεν έχουν ποδήλατο». Αυτομάτως, μου ήρθε ο στίχος του Οδυσσέα Ιωάννου, που τραγούδησε με τον δικό του μοναδικό τρόπο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου «ένα παιδί ζητάει ένα ποδήλατο, είναι το μόνο που χρωστάει η ζωή».
Όχι, οι ποδηλατάδες δεν είναι απλά ένας οικολογικός τρόπος μετακίνησης. Μπορούν να γίνουν και πολλά άλλα, που δεν φαίνονται στα «ψιλά» γράμματα. Σε μια περίοδο, μετά από μια καταιγίδα που σάρωσε τα πάντα και που κανένας μεγαλοσχήμων, σε όποια βαθμίδα κι αν βρίσκεται, δεν νιώθει το παραμικρό αίσθημα ευγνωμοσύνης και υποχρέωσης να κοιτάξει προς τα κάτω, το να υπάρχουν παιδιά που χαμογελούν είναι η μόνη ελπίδα που μπορεί να στηριχθεί κανείς. Και, μια που πιάσαμε και τους στίχους, όπως πολύ ωραία είχε επίσης τραγουδήσει και ο Κώστας Μακεδόνας, «τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας, ξέρουν από ανηφοριές». Και δεν έχουμε χαρίσει και λίγες ανηφοριές στα παιδιά μας. Μια ωραία βόλτα με το ποδήλατο, τηρώντας πάντα τα μέτρα ασφαλείας, μπορεί πάντα να οδηγήσει σε καλύτερες ιδέες.
