Editorial – Γράφει ο Χρήστος Ζαγκλής
Η καλύτερη στιγμή να φυτέψεις ένα δέντρο είναι πριν είκοσι χρόνια.
Η επόμενη καλύτερη στιγμή είναι τώρα!
Κινέζικη ρήση
Νοέμβρης 1965. Στο πρώτο φύλλο της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ, 56 χρόνια πριν, ο Ανδρέας Ζαγκλής στους σκοπούς της έκδοσης της εφημερίδας, μεταξύ άλλων αναφέρει: «…την προστασία και διαφύλαξη του περιβάλλοντος, του δάσους Συγγρού και των δασών, των όμορων στο Μαρούσι δήμων».
Σεπτέμβρης 1994. Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ, 27 χρόνια πριν, διοργανώνει Ημερίδα με τίτλο «Το Περιβάλλον δεν περιμένει» και καλεσμένους τους υποψήφιους δημάρχους Αμαρουσίου, με στόχο να τους δεσμεύσει για την προστασία του περιβάλλοντος, σε περίπτωση εκλογής τους. Την Ημερίδα παρακολούθησαν περισσότεροι από 1.000 δημότες Αμαρουσίου, στην πλατεία Ηρώων.
Ήταν μια εποχή, κατά την οποία τέτοια θέματα -τουλάχιστον- στη χώρα μας θεωρούνταν περίπου «εξωτικά» και ως τέτοια αντιμετωπίζονταν, καθώς οι «πράσινες» πολιτικές ήταν σχεδόν ανύπαρκτες και οι ιδέες για τους τρόπους προστασίας του περιβάλλοντος μόλις ξεκινούσαν να κυοφορούνται και αναζητούσαν δέκτες.
Ένας από αυτούς ήταν και η ΑΜΑΡΥΣΙΑ, η οποία, με τη σειρά της, από δέκτη μετατράπηκε, από πολύ νωρίς, σε πομπό του σήματος κινδύνου για το μέλλον του πλανήτη μας, το οποίο, ωστόσο, ξεκινάει πρώτα από τον πολίτη και την τοπική κοινωνία στην οποία ζει, ερ- γάζεται, κινείται.
Έκτοτε, η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση εμφανιζόταν όλο και περισσότερο στο προσκήνιο της παγκόσμιας επικαιρότητας. Η ανάγκη για Κυκλική Οικονομία μπήκε στο οικολογικό «κάδρο» λίγο αργότερα, με τις τοπικές κοινωνίες να αρχίζουν, πλέον, να αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, ως άμεσης και ζωτικής σημασίας.
Σήμερα, οι καλές πρακτικές στη χώρα μας, μέσα στο κεντρικό πλαίσιο που έχουν ορίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι διεθνείς συμφωνίες, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, τόσο σε κεντρικό επίπεδο όσο και αυτοδιοικητικό. Ωστόσο, η «μάχη» για την αναστροφή της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης θα δινόταν με τις μισές διαθέσιμες δυνάμεις, αν δεν έμπαινε στο «μέτωπο» και ο ιδιωτικός τομέας.
Η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη ξεκινά, ουσιαστικά, με τα μέτρα μεγάλων εταιρειών/βιομηχανιών για μείωση των ρύπων και βελτίωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματός τους. Σταδιακά, οι δράσεις εξαπλώθηκαν σε μια σειρά από τομείς, όπως η συμβολή στην προστασία και ανάδειξη του δασικού πλούτου, οι αναδασώσεις, η ενεργή συμμετοχή στην Κυκλική Οικονομία, οι δράσεις καθαρισμού παραλιών, θαλασσών και δασών, οι δωρεές υλικοτεχνικής υποδομής στους αρμόδιους φορείς αλλά και οι επικοινωνιακές καμπάνιες.
Παρά, όμως, το γεγονός ότι, πλέον, στον «πόλεμο» για τη διάσωση του περιβάλλοντος και τη βιώσιμη «πράσινη» ανάπτυξη, συμμετέχουν όλο και περισσότεροι, ο δρόμος που έχουμε διανύσει δεν επιτρέπει εφησυχασμό, ούτε καν συγκρατημένη αισιοδοξία. Πρόκειται για ένα δύσβατο μονοπάτι, γεμάτο εμπόδια, που συνήθως προκύπτουν από την αέναη μάχη ανάμεσα στην ποιότητα ζωής και την κερδοφορία, με τελικό ζητούμενο την ισόρροπη ανάπτυξη. Αυτή θα εξασφαλίζει ευημερία τόσο οικολογική όσο και οικονομική για τους ανθρώπους που ζουν και αναπνέουν στον πλανήτη Γη.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΓΚΛΗΣ
Εκδότης
