Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Το 1978 όταν επέστρεψε η θεία μου από την Αμερική όπου είχε πάει μετανάστρια για να παντρευτεί Αμερικανό, ήρθε με μια βαλίτσα γεμάτη δώρα. Ανάμεσα στα δώρα ήταν και μια κινηματογραφική μηχανή λήψεως Kodak των 8 mm μεγέθους παλάμης με αναδιπλούμενη λαβή στην οποία -όταν την ξεδίπλωνες- υπήρχε μια σκανδάλη, που όταν την πίεζες γύριζε το μοτέρ και έκανε λήψη πάνω σε μια κασέτα ταινίας διάρκειας τριών λεπτών.
Έμαθα να τη χειρίζομαι by the book και όταν την είχα μάθει καλά και γύρισα τα πρώτα μου φιλμ «μικρού μήκους» (αναγκαστικά), το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα να κινηματογραφήσω, ήταν το Ράλλυ Ακρόπολις. Δεν ήμουν φαν των αγώνων ταχύτητος, ούτε του αυτοκινήτου, αλλά το Ράλλυ Ακρόπολις όταν ερχόταν ο καιρός να πραγματοποιηθεί, μονοπωλούσε τις συζητήσεις μας στην παρέα στο Εντελβάις στο Κεφαλάρι κάτω από το ξενοδοχείο Θεοξένεια.
Απίθανο στέκι για μένα και τους πρώην συμμαθητές μου, που μαζί με ντόπιους Κηφισιώτες είχαμε μια μεγάλη παρέα, στην οποία τα πρόσωπα εναλλάσσονταν γύρω από «σταθερούς πυρήνες», όπως ήταν ο Μάκης Καλλέργης, ο Χρήστος Μιχαηλίδης, ο Ιάσων που ο παππούς του είχε τον ομώνυμο κινηματογράφο στην πλατεία του Κεφαλαριού και ανάμεσά τους και ο πρωταθλητής αγώνων αυτοκινήτου Γιώργος Μοσχούς. Δυο χρόνια μεγαλύτερός μου, αλλά τον γνώριζα από τη Σχολή Κωνσταντοπούλου στο Μαρούσι.
Οι συζητήσεις για αγώνες αυτοκινήτου, για σιρκουί και ειδικές διαδρομές έδιναν και έπαιρναν. Παρασυρμένοι από αυτές, λατρεύαμε τους αγώνες και εμείς οι αμύητοι. Όταν δε είχε σιρκουί στο Τατόι, τρέχαμε να δούμε και επειδή δεν είχαμε όλοι δικά μας… γιωταχί, κάποιους αγγαρεύαμε να μας φορτώνουν. Μέσα σ’ αυτούς ο Σωτήρης κι ο Θεολόγος, που όταν έμαθαν ότι είχα κινηματογραφική μηχανή λήψεως τρελάθηκαν και όλοι μαζί περιμέναμε το επόμενο Ράλλυ Ακρόπολις να πάμε να το δούμε από κοντά και να κινηματογραφήσουμε. Ήθελαν να συμμετέχουν στη λήψη, ώστε να έχουν το προνόμιο να έρθουν σπίτι για να δουν την προβολή στον τοίχο της τραπεζαρίας, αφού αφαιρούσαμε τα κάδρα.
Έχω κινηματογραφήσει αρκετές ειδικές διαδρομές, από δύσκολα σημεία και ξαπλωμένος στο έδαφος στις «φουρκέτες», για να φαίνονται τα σπιναρίσματα και το χώμα που ανασηκωνόταν, από την ταχύτητα. Το Ράλλυ Ακρόπολις ήταν μια γιορτή και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ξαφνικά σταμάτησε το ενδιαφέρον γι αυτό, πάνω που είχε γίνει διεθνές.
Ευτυχώς, που το θυμήθηκε αυτή η κυβέρνηση και είδαμε κάποια πράγματα στην τηλεόραση, τώρα που δεν μπορούμε να κυνηγάμε τις ειδικές διαδρομές. Αλλά βρε παιδί μου, δεν μου φάνηκε ότι του δόθηκε η πρέπουσα δημοσιότητα, εκτός ίσως από το viral του Πατούλη που προσπαθούσε να χωθεί στην αναμνηστική φωτογραφία εκκίνησης και τον έσπρωξαν «κόσμια» στην άκρη οι διοργανωτές.
Ας ελπίσουμε ότι το επόμενο Ράλλυ των Θεών, του χρόνου, θα έχει μεγαλύτερη δημοσιότητα.