Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 29/12/2021
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία η επιστήμη μάς προσφέρει τεράστιες δυνατότητες, εν μέσω, μάλιστα, μιας θανατηφόρας πανδημίας. Την ίδια ώρα, η τεχνολογική πρόοδος έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που κάλλιστα ο άνθρωπος μπορεί σήμερα να ζει μια άνετη καθημερινότητα. Ωστόσο, παρά τη ραγδαία εξέλιξη (μέχρι και ταξίδια αναψυχής στο… Διάστημα έχει καταφέρει ο μεγιστάνας Έλον Μασκ), συναντάμε το άλλο άκρο, δείγματα παρακμής και αποδείξεις ανέχειας.
Αφορμή για τέτοιες διαπιστώσεις είναι οι ανάγκες χιλιάδων ανθρώπων -ακόμη και στα Βόρεια Προάστια- που αδυνατούν να καλύψουν τα βασικά και χρειάζονται στήριξη. Τις γιορτινές μέρες, μια ουσιαστική βοήθεια προσέφερε η κινητοποίηση δήμων, παρατάξεων, φορέων και μεμονωμένων ανθρώπων, που προσπάθησαν ο γείτονας να μη στερηθεί ό,τι κάποιοι θεωρούμε δεδομένο. Μια κοινωνία, εξάλλου, κρίνεται από το πόσο βρίσκεται δίπλα σε αυτούς που αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες και αν ή όταν ανταποκριθεί σε αυτές, θα ασχοληθεί με όσους έχουν περισσότερες δυνατότητες.
Η επανάληψη αυτών των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης -πιθανότατα φέτος σε μεγαλύτερη ζήτηση- προδίδει τη διαχρονική απουσία της κεντρικής Πολιτείας. Σε αυτές, όπως και στις περισσότερες περιπτώσεις στήριξης, ο πρώτος λόγος για παρεμβάσεις ανήκει στους κυβερνώντες, καθώς χρειάζεται να υπάρχει ένας οργανωμένος τρόπος να λύνονται τα προβλήματα, με ένα σταθερό δίχτυ προστασίας για τα ελάχιστα δικαιώματα επιβίωσης.
Η πιο ανησυχητική επίπτωση αυτής της άσχημης πραγματικότητας είναι ότι όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές δείχνουν να έχουν αποδεχθεί, τα συσσίτια και τις συλλογές τροφίμων ως φυσικά φαινόμενα, λίγο πριν το ημερολόγιο δείξει 2022. Μάλιστα, δεν φαίνεται να ιδρώνουν τα αυτιά πολλών αρμοδίων που στους σύγχρονους καιρούς, τόσοι άνθρωποι στέκονται σε ουρές για να λάβουν μια μερίδα φαγητού ή να δεχθούν μια σακούλα με είδη ανάγκης. Μας φαίνεται αδιανόητο, για παράδειγμα, ότι υπήρχε μια εποχή που τα παιδιά διάβαζαν με τη γκαζόλαμπα ή οι γονείς τους όργωναν το χωράφι με… μουλάρι, αλλά όχι η παρούσα και σήμερα τραγωδία της φτώχειας.
Παρά τις θεμελιώδεις ευθύνες της Πολιτείας (και) για το πώς οδηγούνται χιλιάδες νοικοκυριά στην ανημποριά, οι λύσεις που δίνουν Τοπική Αυτοδιοίκηση, φορείς, επιχειρήσεις και ανώνυμοι πολίτες, είναι σε μεγάλο βαθμό σωτήριες. Ενδεικτικά, οι δήμοι, μέσω των δομών τους, σε σταθερή βάση καλύπτουν ανάγκες σίτισης των δικαιούχων τους. Το μεγάλο στοίχημα είναι να εντοπίζονται οι κάτοικοι της διπλανής πόρτας που από ενοχή ή εν αγνοία τους, δεν έχουν καταχωρηθεί στους ωφελούμενους. Πέρα από την υλική συμβολή, η στήριξη αυτή προσφέρει δύναμη σε αβοήθητες ψυχές να σταθούν όρθιες, υπενθυμίζοντάς τες ότι αποτελούν μέρος και όχι περιθώριο της κοινωνίας. Η ουσιαστική συνεισφορά τέτοιων πράξεων, άλλωστε, είναι το μήνυμα προς τους συμπολίτες μας σε δυσκολία ότι όλοι αξίζουν μια αξιοπρεπή ζωή, που μπορούν να διεκδικήσουν, ώστε τα επόμενα Χριστούγεννα, να μην έχουν ανάγκη συσσίτια και φιλανθρωπίες.
