Μπήκαμε στο «μικρό καλοκαιράκι» του Σεπτέμβρη-Οκτώβρη, του οποίου την 28η ημέρα, οι Έλληνες θα εορτάσουν. Ελάχιστοι θα «ανατρέξουν» στα γεγονότα εκείνης της εποχής, τα οποία σημάδεψαν πολύ βαθιά τον ελληνικό λαό, ώστε να αποφασίσει να τα Τιμά, σε Εθνική Επέτειο. Το μέγα πλήθος, θα απολαμβάνει μία ακόμη αργία. Θα πάει στις παρελάσεις να καμαρώσει το δικό του παιδί, να σχολιάσει τα υπόλοιπα, να δείχνει με το δάχτυλο «κοίτα-κοίτα!», τα τραγελαφικά συνακόλουθα της εκμοντερνισμένης Παιδείας των Ελληνοπαίδων. Κι αυτό που λέγαμε κάποτε ως μαθητές: «Τιμάμε τους Ήρωες» στις Εθνικές Εορτές, όλο και πιο παλιομοδίτικο ακούγεται. Η κουλτούρα της παγκοσμιοποιούμενης μάζας των Ελλήνων, άφησε πίσω της τα «Πρέπει» των Αξιών, των Ιδανικών, των Ιδεωδών. Αυτά για τα οποία κάποτε οι πρόγονοί μας έγραψαν τις σημαντικότερες σελίδες πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Άλλα «πρέπει» έχουν προτεραιότητα τη σήμερον ημέρα. Είναι αυτά, του δούναι και λαβείν, μιας εγκλωβισμένης, λιανοδιαπλεκόμενης -μέσω των… «κονέ»- καταναλωτικής κοινωνίας, η οποία ως μόνη αξία αναγνωρίζει αυτήν του Ευρώ. Όλα τα άλλα, στους κάδους των μη ανακυκλώσιμων.
Επειδή λοιπόν Αξίες, Ιδεώδη, Ιδανικά, συναντώνται πλέον μόνον ως λήμματα στις σελίδες των λεξικών.
Επειδή πιστεύω πως η απότιση Τιμής ανήκει στα «Πρέπει» των Ανθρωπίνων Αξιών και επειδή ο πολύ κακός δαίμων της σελιδοποίησης, αφήρεσε από το «∆εν ξεχνώ (3)» τη σημαντικότερη φράση εκείνου του κειμένου, επανέρχομαι για την αποκατάσταση, η οποία θα αποδώσει και την Οφειλόμενη Τιμή εκεί που πρέπει!
Ο λόγος, αφορά στους ήρωες της πατρίδας μας, οι οποίοι πάνω από τα νιάτα, τα σπίτια, τις αγάπες τους. Πάνω από τη ζωή τους την ίδια, στους σκληρούς χρόνους των πολέμων και της σκλαβιάς, έβαλαν την λευτεριά και την αξιοπρέπειά τους. Και πολέμησαν σαν «΄Έλληνες» – κατά την έκφραση του Τσώρτσιλ. Και αγωνίστηκαν με την ασπίδα που τους είχε παραδώσει από παλιά η Σπαρτιάτισσα μάνα, με την εντολή «ή ταν ή επί τας» γραμμένη στην καρδιά και στο νου, να τους οδηγεί στον Υπέρ Πάντων Αγώνα. Άλλοι, από αυτούς, σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών και των συγκρούσεων. Άλλοι, έμειναν ανάπηροι. Άλλοι εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων, σε φυλακές, σε εξορίες. Όσοι από τύχη έζησαν, όπως είπε κι ο Μανώλης Γλέζος, είχαν τουλάχιστον κερδίσει, την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Αγώνας ατομικός, για όλους τους καιρούς, κι εδώ τίθεται θέμα «επιλογής». Τα υπόλοιπα του βίου μας, είναι ζητήματα της Πολιτείας, η οποία δεν έχω καταλάβει, εάν η αξιοπρέπειά της, είναι ζητούμενο γι' αυτήν.
Επειδή εναγωνίως την αναζητώ μα δεν την βρίσκω, δεν σημαίνει πως πρέπει να επιτρέψουμε να συμπαρασύρει στο δικό της επίπεδο, ατομικές αξιοπρέπειες οι οποίες οικοδομήθηκαν πάνω σε τάφους αγωνιστών-ηρώων, που τα 'δωσαν όλα, για τις Αξίες και τα Ιδανικά της ανθρώπινης υπόστασης. Και αναφέρομαι ξανά, στους Έλληνες κομάντος, οι οποίοι εστάλησαν στην Κύπρο, πολέμησαν «σαν Έλληνες» κι όσοι κατά τύχη επέζησαν κι επέστρεψαν στην πατρίδα, η κυρία Πολιτεία που λέγαμε, τους «απέπεμψε» από τους… κόλπους της ως ΜΗ υπάρχοντες!!! Πρόκειται για το δράμα των ανθρώπων, που η δημοσιογραφία, η έντυπη και η ηλεκτρονική, και προ πάντων ο «Αθέατος Κόσμος» του Κώστα Χαρδαβέλα, δημοσιοποίησαν για να φρίξει το πανελλήνιο. Μιλήσαμε λοιπόν, στο «∆εν ξεχνώ (3)» και μιλάμε και τώρα, για τους Έλληνες ήρωες, που η ελλαδική επίσημη αναλγησία, τους πέταξε στα ράκη της πείνας, της ψυχασθένειας και της λευχαιμίας, λόγω των ναπάλμ που έφαγαν τότε στην Κύπρο με το κουτάλι.
Έλληνες κομάντος! Κέρδισαν με Αγώνα την αξιοπρέπειά τους, για να καταλήξουν από τη χρεοκοπημένη όσον αφορά τις Ηθικές Αξίες πατρίδα, σαν τον Έλληνα -μιας επίσης δύσκολης εποχής- στο σκίτσο του Κυριάκου Τσακίρη, το οποίο συνοδεύει με τους στίχους του Μπέρτολντ Μπρεχτ: «Εσύ που τα πάντα αψήφησες | ξέρω πόσο το θάνατο φοβήθηκες | μα πιότερο φοβόσουν | μιάν ανέντιμη ζωή».
Μα πιότερο φοβόσουν μιάν ανέντιμη ζωή! Ήταν η σημαντικότερη φράση εκείνου του κειμένου, που αφαιρέθηκε από τον «δαίμονα». Την αποκατάσταση, οφείλαμε σε όλους τους Έλληνες, που πιότερο φοβούνται μιάν ανέντιμη ζωή. Στους κομάντος της Κύπρου, στον Κυριάκο Τσακίρη, ο οποίος υπήρξε ένας τέτοιος Έλληνας, και στον Μπρεχτ, εννοείται!…
ΤοποΓράφει η θέμις
