Φωτογραφήματα [10/11]

1η Νοέμβρη 2007

Μέρα πανέμορφη. Ηλιόλουστη. Ξεμυαλίστρα, ήταν τούτη δω η πρώτη του Νοέμβρη… Ντύνομαι, στολίζομαι, παίρνω τη φωτογραφική μου μηχανή και αρχίζω το σεργιάνι στο Μαρούσι. Σήμερα είμαι αποφασισμένη να μη δω τίποτα απ' αυτά που πληγώνουν τον τόπο μου. Από εκείνα που προσβάλλουν αισθητική, καταπατούν -γιατί έτσι «γουστάρουν»- τα δικαιώματα του συνόλου των πολιτών, ασελγούν στο αστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Τίποτα άσχημο δεν θα…δω, και τίποτα τέτοιο δεν θα φωτογραφίσω, όσο (αρνητικό) ενδιαφέρον κι αν παρουσιάζει.

Σήμερα είναι γιορτή. Των Αγίων Αναργύρων. Των Γιατρών του «κοσμάκη» που κατέφευγε στη χάρη Τους να γιατρευτεί, με την προσευχή και την ευλογία τους. Κοσμάς και Δαμιανός. Οι απλήρωτοι γιατροί, σαν την Αγία Παρασκευή και τον Άγιο Παντελεήμονα. Βγαίνοντας από το σπίτι μου, κατηφόρισα προς την εκκλησιά τους, ν' ανάψω ένα κεράκι. Μετά, πήρα τους δρόμους κι από κοντά με πήραν οι θύμησες. Σα σήμερα, γιόρταζε ο μπάρμπα Δαμιανός ο ψαράς. Καλός, γλυκός άνθρωπος. Θεός σχωρέσ' τονε. Θυμήθηκα το ψαράδικο στην Ερμού, κάπου απέναντι από το φαρμακείο Τριανταφύλλη. Περπατάω στη Μεγάλου Αλεξάνδρου και θυμάμαι τον χαμό που γινόταν, όταν ο δρόμος μετατρεπόταν από δρόμος διπλής κυκλοφορίας, σε δρόμο ήπιας, όπως είναι σήμερα, με τους περίοικους έξαλλους, τον δήμαρχο Τζανίκο να υπεραμύνεται του έργου και τον Δημήτρη Κοτζιά στην αντιπολίτευση, να το καταγγέλλει ως βλαπτικό για την περιοχή και την πόλη. Εποχές και κείνες!

Ξαφνικά, μια χαρουπιά γεμάτη καφετιά μελένια «ξυλοκέρατα», μ' έστειλε να θυμηθώ την τεράστια χαρουπιά στην αυλή του παπα-Κώστα λίγο πιο πάνω από την Παναγία. Εκείνη που πρόσφερε τους γλυκούς ωφέλιμους καρπούς της, στ' αγόρια που σκαρφάλωναν στα γερά κλαδιά της. Χαρούπια, τζίτζιφα, πυράκανθο, τα ψωμάκια της μολόχας, μούρα, τσάγαλα… Και τι δεν υπήρχε γύρω μας τότε, που να μην δίνει αφορμή για σκαρφάλωμα, για παιχνίδι για τροφοδοσία του οργανισμού με φυσικές βιταμίνες που τόσο απλόχερα μας πρόσφερε η μαρουσιώτισσα γη.

Φωτογράφισα χαρουπιά και χαρούπια. Έφτασα στην πλατεία Αγίας Λαύρας, όπου μια φίλη με είχε πληροφορήσει, πως εδώ υπάρχει ένα δέντρο που κάνει μικρά – μικρούτσικα καρυδάκια, ολόιδια με τα κανονικά καρύδια. Και όντως είναι έτσι. Φωτογράφισα κι αυτό το όμορφο δέντρο που στην προκειμένη περίπτωση τρέφει τα αγριοπερίστερα του πάρκου.

Συνεχίζοντας το σεργιάνι στο ηλιόλουστο Μαρούσι, πέρασα από το αρχοντικό της Μαρούλας Χατζηδημητράκη-Λύτσικα, αυτής της Μαρουσιώτισσας που τη ρωτούν τώρα… πια στο Δημαρχείο «εσείς από πού είστε;» κι αυτή η αθεόφοβη απαντά: «Από τον Άρη!». Πέρασα να την καλημερίσω και να την παρηγορήσω πως υπάρχουν και χειρότερα. Εμένα λόγου χάριν, με προσκαλούν στις διάφορες εκδηλώσεις από τον Δήμο Αμαρουσίου ως… αρσενικό! «Κο ΘΕΜΗ» σού λένε… Όπου να ‘ναι περιμένω τις συνέπειες του ανυπότακτου και άντε να αποδείξει κανείς στις μέρες μας πως δεν είναι πάντα ό,τι δηλώσει – ή ό,τι τον «δηλώσουν».

Πρώτη μέρα του Νοέμβρη. Μέρα γιορτινή, με τον ήλιο από πάνω της, να τη στολίζει με όλα τα χρώματα που απλώνονται γύρω, και τόσες είναι κι οι ευχές μου για τα «γενέθλια» της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ που σήμερα μπήκε στον 43ο χρόνο της κυκλοφορίας της στο Μαρούσι. Να τα εκατοστίσει και να συνεχίσει αειθαλής τη σημαντικότατη προσφορά της στον τόπο μας.

Στο τέλος της Ερμού, μια μπάντα συμπλήρωσε τη γιορτινή ατμόσφαιρα, με όμορφη, χαρούμενη μουσική που απολάμβαναν οι περαστικοί, οι καθισμένοι στο παγκάκι, ένα συνεργείο του Δήμου με το σχετικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο εκεί δίπλα, δυο αστυνομικοί, που προσπαθούσαν να φέρουν σε θεογνωσία τους απείθαρχους ταξιτζήδες, ένας σκύλος ξαπλωμένος νωχελικά και αχάλαγα στην πόρτα του μαγαζιού που προφανώς τον ταΐζει και εγώ μαζί τους, ευχαριστώντας τον Θεό για το πολύτιμο δώρο αυτής της ταπεινής καθημερινότητας.